Nefesim kesiliyor, gözlerim fal taşı gibi açılıyor ve sonra – anında, sanki bir düğmeye basılmış gibi – kendime geliyorum. “Aman Tanrım!” diye bağırıyorum, ellerimi göğsüne dayayıp onu iterken. “Aman Tanrım, ne kadar da iğrençsin!” O an gülüyor, halinden epey memnun, ama itmelerime karşın kılı bile kıpırdamıyor. Yine de üç dört itişten sonra Kent bir adım geri çekilerek, onun yanından geçip odanın