Madeline keerde terug naar de lege villa en dacht na over de scheidingspapieren en het antwoord dat Jeremy haar had gegeven. Haar hart deed pijn alsof het door een mes was doorgesneden. Ze had niet gedacht dat Jeremy zo'n hekel aan haar had. Hij was zo harteloos dat hij haar zo gemakkelijk kon vertellen dat ze de baby moest aborteren. Madeline was bang. Als Jeremy het echt wilde, wat moest ze dan doen? Op dat moment kwamen er geluiden van de voordeur. Jeremy was terug. Hij stond rechtop en zag er elegant uit. Madeline was verrast, maar ze voelde zich nog nerveuzer. Ze was bang dat Jeremy haar zou dwingen het kind te aborteren. Maar tot haar verbazing sprak Jeremy noch over de scheiding, noch over de abortus. Integendeel, hij herinnerde haar eraan om de volgende dag als zijn vrouw met hem mee terug te gaan naar Whitman Manor, omdat het de 50e verjaardag van zijn moeder was. Dit verbaasde Madeline. Betekende dit dat hij haar probeerde te accepteren? Haar buitensporige hoop werd echter onmiddellijk de kop ingedrukt. De ogen van de man waren koud en zijn woorden eveneens. "Madeline, denk er niet eens over na dat ik van gedachten verander over jou. Ik zal nooit verliefd worden op een vrouw zo schaamteloos als jij." Zijn wrede woorden drongen als een scherp mes door Madelines hart. Madeline vond dit erg amusant. Ze keek naar Jeremy en er verscheen een ondeugende glimlach op haar ongerepte gezicht. "Ik ben goedkoop, daarom bezoedel ik mezelf door een man na te jagen die nooit van me zal houden. Maar hoe kan ik me met mijn niveau van goedkoopheid vergelijken met jouw lieveling?" De man verstijfde terwijl hij zijn colbert uittrok. Hij draaide zich om en zijn knappe gezicht was bedekt met een laag ijskoude woede. "Madeline, wil je geslagen worden?" "Ik vertel je de waarheid. Jeremy, weet je waarom je drie maanden geleden met me naar bed bent geweest?" Madeline liep naar hem toe en haar ogen waren vol vertrouwen toen ze zei: "Het was Meredith. Ze had het allemaal gepland." "Ze had gepland om met jou naar bed te gaan, maar door een bizarre combinatie van factoren sliep ze in plaats daarvan met een andere vreemdeling. Nu ze zwanger is, is het kind in haar buik misschien niet van jou!" Nadat ze dat had gezegd, werd Jeremy's gezicht angstaanjagend donker. Hij stak zijn hand uit en trok Madeline met kracht naar zich toe. Vervolgens greep zijn koude hand haar slanke nek en elke knokkel op zijn hand begon kracht uit te oefenen. Madeline worstelde om adem te halen terwijl hij haar wurgde. "Denk je dat ik je zou geloven? Denk je dat een schaamteloze vrouw zoals jij kan worden vergeleken met Meredith?" Nadat Jeremy dat had gezegd, duwde hij Madeline weg. Toen ze eindelijk weer kon ademen, had ze geen tijd om haar evenwicht te vinden, dus strompelde ze achteruit en viel. Daardoor landde haar buik precies op de hoek van het bed. Een ondraaglijke pijn overspoelde haar en ze had zoveel pijn dat ze koud zweet begon te produceren. Ze omklemde haar buik en smeekte Jeremy, die haar de rug toekeerde, om hulp. "Jeremy, ik heb pijn..." Jeremy stopte en keek koud naar Madeline op de grond. "Je acteerwerk wordt steeds beter. Ik zou me niet om je bekommeren, zelfs als er iets met je zou gebeuren, laat staan als het goed met je gaat." Niets kon Madeline meer pijn doen dan zijn woorden. Ze viel snel flauw en toen ze weer bij bewustzijn kwam, was het de volgende dag. Ze herinnerde zich wat er was gebeurd voordat ze flauwviel en haar pupillen vernauwden. Ze raakte haar buik in paniek aan. De dienstdoende arts kwam tegelijkertijd binnen. Toen ze Madelines gezicht zag, keek ze haar minachtend aan. "Je kind is voorlopig veilig." Madeline beefde. Haar ogen waren vol angst. "Dokter, wat bedoelt u met 'voorlopig'?" "Het betekent dat je een tumor in je baarmoeder hebt, en die is kwaadaardig. Dus, je moet het kind aborteren, anders komt je leven ook in gevaar."