Wat een spectaculair optreden. Madeline kon geen enkele fout ontdekken in de voorstelling die ze had gegeven. Het was alleen dat Madeline niet had verwacht dat Meredith ook zwanger zou zijn. Maar was Merediths kind wel van Jeremy? Madeline herinnerde zich dat Meredith met een zwerver had geslapen nadat ze drie maanden geleden per ongeluk de verkeerde kamer was binnengegaan in haar plan om haar te schaden. Als ze echt zwanger was, was de vader van het kind nog steeds onderwerp van discussie. Niettemin kon Madeline niet ontkennen dat Jeremy altijd de nacht had doorgebracht met deze vrouw. Toen ze hieraan dacht, begon de pijn in haar hart zich te verspreiden. Die pijn was echter niet te vergelijken met de pijn die ze voelde toen ze Jeremy Meredith zachtjes zag vasthouden met zoveel genegenheid en zorg. Meredith bedekte haar gezicht en huilde zielig. "Jeremy, geef Maddie geen ongelijk. Het is allemaal mijn schuld. Ik had niet verliefd op je moeten worden. Aan de andere kant hoop ik dat je met Maddie kunt praten, zodat ze onze baby geen pijn zal doen..." Toen Meredith het kind noemde, kon Madeline duidelijk de veranderingen in Jeremy's gezichtsuitdrukking zien. Jeremy hief snel zijn hoofd op om haar intens aan te kijken. Zijn koude blik schoot op haar af alsof het een mes van ijs was. "Madeline!" Jeremy was woedend. Hij had haar naam nog nooit op een zachte manier genoemd. Wanneer hij haar noemde, was zijn toon doordrenkt van intense haat of woede. "Ze dwong me." Madeline probeerde wanhopig niet in te storten. "Jeremy, laat je niet voor de gek houden door haar. Die vrouw is niet wie je denkt dat ze is, ze..." "Houd je mond!" Onderbrak hij koud. Zijn diepe stem was doordrenkt van een gevaarlijke aura. "Heb je Meredith zojuist geslagen?" Madeline beet op haar droge lippen. "Ja." Ze gaf het openlijk toe en zag Meredith grijnzen; laatstgenoemde voelde zich zeer tevreden achter Jeremy. Op dit moment waren Jeremy's ogen gevuld met het vuur van woede. Ze zagen eruit alsof ze niet konden wachten om Madeline levend te verbranden. "Slap!" Hij sloeg Madeline in het gezicht. Ze was volkomen verbijsterd. Als gevolg daarvan proefde ze bloed in haar mondhoek. Het was bitter en wrang. Vervolgens voelde ze tranen haar ogen prikken terwijl ze over haar wangen rolden nadat haar ogen hun gewicht niet meer konden houden. Hij had haar geslagen. Al die tijd had hij zich nooit om haar bekommerd. Hij verafschuwde haar zelfs. Maar hij had haar nog nooit geslagen. "Kom hier en bied Meredith je excuses aan!" Beval Jeremy. Zijn knappe gezicht was bedekt met een laagje ijs. Er was echter een onheilspellende glinstering in zijn ogen die Madeline niet kon begrijpen. Nadat Meredith klaar was met zich tevreden te voelen, liep ze gekweld naar voren. "Jeremy, het is goed. Maddie en ik zijn tenslotte zussen. Ik hoef niet dat ze zich bij mij verontschuldigt. Het is mijn schuld. Jullie zijn tenslotte getrouwd. Ik zou geen contact met je moeten hebben, maar ik kan het niet helpen om je te willen zien..." "Meredith, hou op met doen alsof. Dit is allemaal onderdeel van je plan!" Madeline slikte haar tranen weg en ontmaskerde Meredith zonder aarzelen. Meredith huilde met een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht. "Maddie, hoe kun je me zo beschuldigen? Waarom ben je zo geworden?" "Ik ben zo geworden omdat een tweezijdige trut zoals jij me de waarheid heeft laten inzien!" "Madeline!" De man naast hen was woedend. Hij greep Madeline, die op het bed zat, en trok haar naar Meredith toe. "Bied je excuses aan!" Dwong hij haar.