Madeline viel op de grond nadat ze onverwachts een trap had gekregen. Onderbewust beschermde ze haar buik. Voordat ze iets kon uitleggen, sloeg Jon haar opnieuw op haar hoofd. "Jij trut! Waarom zou Meredith zelfmoord plegen voor iemand zoals jij! Jij bent degene die zou moeten sterven!" Tussen samengeknepen tanden spuwde Jon elk woord uit. Hij verafschuwde Madeline tot op het bot. "Papa, het is goed. Ik ben er niet voorbestemd om met Jeremy samen te zijn. Ik neem het Maddie niet kwalijk." Het geluid van Meredith die snikte, kwam langzaam van de andere kant van de kamer. De hoek van Madelines lippen bloedde, en haar hoofd zoemde van de pijn. Ze verdroeg de pijn en hief haar hoofd op. Daardoor zag ze Meredith tegen Jeremy's borst leunen. Er waren tranen in haar ogen te zien. Jeremy hield de snikkende Meredith vast. Zijn ogen waren gevuld met zachtheid terwijl hij haar beschermde. Het tafereel zag er troostend uit, maar het stak Madeline recht in haar hart. Als dat ene ding niet was gebeurd, zou Jeremy's vrouw Meredith zijn en niet een verwilderd kind dat onder andermans dak verbleef. Ondanks dat ze niet degene was die had gepland wat er was gebeurd, voelde ze zich op dit moment enorm schuldig. "Mer, je helpt die trut nog steeds op dit moment? Als ze die val niet had gezet, zou jij nu mevrouw Whitman zijn! Je zou niet zo verdrietig zijn dat je zelfmoord zou willen plegen omdat je van Jeremy gescheiden was. Je bent te aardig om haar nog steeds te helpen!" Jon voelde zich verontwaardigd voor zijn dochter. "Papa, stop met dat te zeggen." Meredith zuchtte en keek Madeline aan met kwetsende ogen. "Maddie, als je Jeremy leuk vond, had je het me kunnen vertellen. Ik zou niet met je om hem hebben gevochten. Waarom heb je dat gedaan om hem te krijgen? Ik ben zo teleurgesteld in je." "Mer, ik heb niet..." "Hoe durf je te zeggen dat jij het niet was!" Jon was woedend. "Probeer je nog steeds koppig te zijn, jij trut? Oké, ik zal je vermoorden!" Jon tilde een stoel in de kamer op nadat hij dat had gezegd. Madeline kromp daarentegen ineen van angst en haar handen gingen naar haar buik om die te beschermen. "Waarom ben je hier nog? Wil je vermoord worden?" zei Jeremy koud. Jon verstijfde terwijl hij de stoel vasthield. Madeline beefde en stond haastig van de grond op. Omwille van haar ongeboren kind moest ze daar snel weg. Ze boog haar hoofd voor de toeschouwers en mensen die haar bekritiseerden. Ze bedekte haar gezwollen gezicht en rende met een mank been weg. Toen ze bij de ingang kwam, merkte ze dat haar telefoon niet bij haar was. Dus moest ze terug. Toen ze de ingang van de lift bereikte, ging de deur toevallig tegelijkertijd open. Vervolgens zag Madeline per ongeluk Jeremy daar uitlopen. Hij stond rechtop en onbevreesd. Zijn delicate gelaatstrekken waren de meest opvallende in de menigte. Maar wat Madeline nieuwsgierig maakte, was waarom hij zo snel vertrok. Zou hij niet langer bij Meredith moeten blijven? Ze durfde er niet te veel over na te denken. Daarom boog ze haar hoofd en liep de lift in. Ze was als een beschamende dief. Ze liep naar Merediths deur en ontdekte haar telefoon in de hoek van de muur. Madeline wilde weggaan nadat ze haar telefoon had gepakt. Maar op het moment dat ze zich bukte, hoorde ze Meredith's energieke lach van binnenuit de kamer komen. "Hmph, ik voel me zo gelukkig als ik eraan denk hoe dat boerenpummeltje werd geslagen tot ze haar hoofd niet meer kon optillen." Boerenpummeltje? Madeline was ongelovig. Was dat boerenpummeltje zij? "Hmph, als ik die avond niet de verkeerde kamer was binnengelopen, was ik degene geweest die de nacht met Jeremy had doorgebracht! Hoe kon ik dat boerenpummeltje ervan laten profiteren? Ik voel me zo walgelijk als ik eraan denk hoe Jeremy werd bezoedeld door dat boerenpummeltje!" Nadat Meredith dat had gezegd, werd Madelines gezicht wit. Ze verstijfde en voelde alsof het plotseling moeilijk was om te ademen. De waarheid begon aan de oppervlakte te komen, maar ze had niet de moed om het te geloven.