Na een tijdje arriveerde Jeremy. Het was echter niet omdat Madeline hem wilde zien. Integendeel, hij was gekomen om haar heftig te bekritiseren. Het licht in de vergaderruimte was gedimd. Niettemin was het voldoende voor Madeline om de kwaadaardigheid en sinisteriteit op het gezicht van de man te zien. Madeline was stellig. "Ik heb Meredith niet geduwd. Ze viel expres zelf. Jeremy, geloof me alsjeblieft!" Toen hij haar woorden hoorde, stak Jeremy zijn hand uit. Zijn koude hand greep stevig in haar nek en hij trok haar naar zich toe. Zijn bodemloze, zwarte ogen waren als koude dolken toen hij haar aanstaarde en zei: "Er is niet alleen bewijs, er zijn ook getuigen. En dan durf je nog te zeggen dat het niet jouw schuld was?" "Ik heb het niet gedaan! Meredith heeft me erin geluisd! Ik heb haar niet geduwd! Ik heb het niet gedaan!" Madeline had een emotionele inzinking. Ze bleef de waarheid benadrukken in de hoop dat de man haar zou geloven. Jeremy's ogen werden echter alleen maar angstaanjagender. Zijn hand in haar nek kneep harder. "Mer riskeerde haar leven en het kind in haar buik om jou erin te luizen? Madeline, vind je je theorie niet een beetje zielig?" Madeline doorstond de pijn en keek Jeremy in de ogen. Hij keek alsof hij walgde van haar. "Het kind in haar buik is niet..." "Hou je mond!" Voordat Madeline kon uitspreken, werd ze ruw onderbroken door Jeremy. Jeremy was rood van woede toen hij Madeline wegduwde. Madeline had handboeien om en kon zichzelf niet staande houden. Dus viel ze op de grond en een slopende pijn schoot omhoog in haar buik. Haar gezicht was nu wit, maar ze beet op haar tanden en worstelde om haar hoofd op te tillen. "Jeremy, ik heb het niet gedaan! Ik heb haar echt niet geduwd!" De man torende boven haar uit; zijn koude, donkere ogen gericht op haar. "Leg je onzin maar uit in de gevangenis. Madeline, luister goed. Als er iets met Mer en haar kind gebeurt, begraaf ik je samen met hen!" Zijn koude woorden sloegen op haar neer voordat hij meedogenloos vertrok. Koud zweet droop van Madeline's voorhoofd terwijl ze in de richting kroop waar Jeremy wegliep. Ze riep wanhopig om hulp. "Jeremy, mijn buik doet pijn..." De man stopte echter niet. Hij liep gewoon weg. De agent sloot de ijzeren deur van de vergaderruimte en bracht Madeline terug naar de cel. Die nacht leed Madeline immense pijn in haar buik. Ze vertelde de agent over haar zwangerschap, maar ze kreeg geen hulp. Integendeel, ze werd zonder reden aangevallen door haar celgenoten. Madeline beschermde haar buik en liet de klappen op haar lichaam neerkomen. De leidster van de bende trok aan Madeline's haar en grijnsde terwijl ze haar met kracht sloeg. "Meneer Whitman zei dat we goed voor je moesten zorgen, kreng. Wie heeft je gevraagd om zijn geliefde vrouw te pesten?" Het bloed in Madeline's lichaam werd koud. Dit was de 'zorg' die Jeremy haar had gegeven. Ze kon zich niet eens voorstellen hoe wreed Jeremy was. Ze was zwanger, maar hij bleef haar met geweld behandelen. Niettemin had hij haar gevraagd om het kind te aborteren. Hoe kon hij om haar geven? In zijn hart zou het het beste zijn als ze stierf. De volgende dag vertelde Madeline de agent hoe ze de nacht ervoor was geslagen. De andere partij keek haar echter slechts stomverbaasd aan: "Wat voor onzin kraam je uit? Hoe zouden we niet van zulke dingen weten?" Madeline wist dat het zinloos zou zijn om te klagen. Niemand kon het zich veroorloven om Jeremy in Glendale dwars te zitten. Haar hart was koud en ze was wanhopig toen ze naar de donkere kooi keek. Door haar zicht dat door tranen was vertroebeld, zag ze de scènes in haar herinnering. 'Jeremy, je zei dat je me voor altijd zou beschermen.' Madeline dacht dat ze geen kans zou krijgen om eruit te komen. Twee dagen later zeiden de agenten echter dat de eiser de rechtszaak tegen haar had laten vallen en dat ze werd vrijgelaten. Niettemin behield de eiser het recht om dit te onderzoeken. Na het verlaten van de cel zag ze dat de lucht grijs was; het miezerde. Madeline sleepte haar vermoeide en gehavende lichaam voort en stond op het punt te vertrekken toen ze Daniel voor zich zag staan. Ze was nieuwsgierig. "Dan, waarom ben je hier?" Daniel glimlachte vriendelijk naar haar en opende de autodeur. "Ik ben hier voor jou." Madeline aarzelde, omdat ze al twee dagen niet had gedoucht. Ze was vies en rook zelfs; ze wilde Daniels auto niet vies maken. "Stap in, Maddie. Ik breng je naar huis." Daniel kon Madeline's bezorgdheid zien, maar hij vond het niet erg. De regen begon nog harder te stromen. Toen ze bij de villa aankwamen, bedankte Madeline hem. Net toen ze wilde uitstappen, hoorde Madeline Daniels stem: "Is Jeremy vreselijk voor je?" Madeline wendde haar gezicht af. "Nee. Hij is geweldig voor me. Dank je, Dan. Ik ga nu." Ze stapte in paniek uit de auto en ging recht de zware regen in. Bijna onmiddellijk was Madeline doorweekt. Toen ze het huis wilde binnengaan, ging de deur open. Vervolgens verscheen Jeremy's elegante en evenwichtige figuur voor haar.