Woesj! Twee rijen soldaten marcheerden in perfecte harmonie naar buiten en namen hun posities in bij de ingang van het kamp. Ze hieven hun rechterhand en salueerden naar Quinn. Toen zag Quinn Dominic Zahn, een oude commandant in zijn militaire uniform, persoonlijk een urn dragen terwijl hij op haar af kwam. Op de crematie-urn lag de nationale vlag. Toen ze ernaar keek, brandden haar ogen. De vlag belichaamde de standvastige overtuiging van haar ouders! Destijds, toen haar ouders de missie van de regering accepteerden om zich aan te sluiten bij de vredesmachten in het buitenland, waren ze al voorbereid op de mogelijkheid van het ultieme offer. "De stoffelijke resten van je ouders werden in elkaar verstrengeld gevonden, dus ze zijn samen in het buitenland gecremeerd. Hun as is hier allemaal in opgenomen," bracht Dominic met een vleugje spijt over. "Het is beter zo." Quinn staarde naar de urn onder de nationale vlag. "Mam en pap hielden zielsveel van elkaar. Ze zouden zelfs in de dood samen willen zijn." Dominic knikte en stond plotseling rechtop. Hij overhandigde de urn aan Quinn. "De geest van gevallen helden zal nooit vervagen!" De soldaten die achter Dominic stonden, herhaalden in koor: "De geest van gevallen helden zal nooit vervagen!" Hun oorverdovende geschreeuw doorboorde de wolken! De tranen welden op in Quinn's ogen. Ze hield haar rug recht en bracht nogmaals een plechtige groet aan Dominic en de soldaten. "Ik, Quinn Bridger, verwelkom hierbij mijn ouders thuis!" Ze nam de urn van Dominic aan. Hoewel hij zwaar was, gaf hij haar onverklaarbaar een gevoel van vrede. Drie jaar geleden stierven haar ouders in een vreemd land. Eindelijk kon ze ze thu brengen! Na de zaak van de as te hebben afgehandeld, merkte Dominic eindelijk op dat ze alleen was gekomen. "Waar is je man? Is hij niet met je meegekomen?" Dominic was op de hoogte van Quinn's huwelijk. Met een licht neergeslagen blik zei Quinn zachtjes: "Mhm. Hij heeft het druk, dus hij is niet gekomen." Dominic had Quinn zien opgroeien. Ze was ooit een kind vol energie en ambitie, maar drie jaar na haar huwelijk was haar gezicht getekend door vermoeidheid. "Als je ooit in de problemen komt, laat het me dan weten. Ik zou je moeten kunnen helpen," zei Dominic terwijl hij Quinn's schouder klopte. "Dank u, meneer Zahn!" zei Quinn. "En als de dingen daar niet gaan zoals gepland, kun je altijd terugkomen. De deuren van de kazerne zullen altijd voor je openstaan!" voegde Dominic eraan toe. Quinn knikte. Na afscheid te hebben genomen van Dominic, keerde ze terug naar de auto, met de urn van haar ouders in haar armen. Met de grootste zorg plaatste ze de urn op de passagiersstoel en startte de auto. "Pap, mam, ik breng jullie naar huis!" Toen ze terugkeerde naar het herenhuis, kon Quinn de stem van haar schoonmoeder uit de woonkamer horen komen. "Nu Sidonie terug is, en ze zelfs een vrouwelijke piloot is, zou je snel moeten scheiden van Quinn en in plaats daarvan met Sidonie trouwen." "Sidonie en ik zijn gewoon vrienden," kwam de diepe stem van Trent. "Welke vriend? Iedereen weet dat je Sidonie leuk vindt. Ze heeft een goede opleiding, een geweldige baan en ze is de eerste vrouwelijke piloot van Nimbus Air. Quinn heeft niets. Ze is je niet waardig!" riep Jacinda Grafton, Trent's jongere zus, uit. Een koude rilling liep over Quinn's rug. Ze was al drie jaar getrouwd en steunde Trent's zakelijke ondernemingen. Ze had tot laat in de nacht doorgewerkt en zichzelf tot het uiterste gedreven voor het bedrijf. Er waren zelfs momenten geweest waarop ze met een infuus aan haar arm naar haar werk was gegaan. Toch werden al haar inspanningen nu beantwoord met een afwijzend "Niet waardig". Net op dat moment zag Jacinda plotseling Quinn. "Quinn, je hebt echt geen schaamte, zo afluisteren!" Quinn stapte naar voren. "Ik zat me niet te verstoppen, dus hoe zou ik hebben kunnen afluisteren?" "Het is goed dat je me hebt gehoord. Als je weet wat goed voor je is, had je al eerder van mijn broer moeten scheiden. Houd hem niet tegen om met Sidonie samen te zijn." Jacinda's toon was zo afwijzend als altijd. "Genoeg, Jacinda!" waarschuwde Trent streng. Jacinda was niet iemand die zich liet terugdringen. "Ik heb geen ongelijk. Quinn heeft niets. Ze heeft gewoon geprofiteerd van het feit dat Sidonie bij je weg was, daarom ben je uiteindelijk met haar getrouwd!" Trent fronste. "Jacinda, ben je klaar met praten?" Jacinda tuitte haar lippen en durfde niets meer te zeggen. Penelope Hayes stapte naar voren om haar dochter te troosten. Trent fronste zijn wenkbrauwen en liep naar Quinn toe. Zijn blik viel op de urn versierd met de nationale vlag die ze in haar handen hield. "Dit is..." "Het is de as van mijn ouders," zei Quinn. "Ik heb ze thuisgebracht." Een flikkering van spijt flitste door Trent's ogen. "Het spijt me. Ik zou je vandaag vergezellen, maar Sidonie's moeder heeft haar enkel verstuikt, dus—" Voordat Trent zijn zin kon afmaken, werd hij abrupt onderbroken door een scherpe stem. "Wat, as?" Penelope keek Quinn intens aan. "Hoe kon je zoiets ongelukkigs mee naar huis nemen?" Ongelukkig? Quinn keek Penelope ongelovig aan. "Dit is de as van mijn ouders. Ze zijn niet ongelukkig!" Het waren dappere helden die hun leven hebben opgeofferd voor het land, en verdienen het grootste respect! "Het maakt niet uit wiens as het is, ze brengen ongeluk!" zei Penelope geïrriteerd, "Ga onmiddellijk weg. Laat dit ding dit gebouw niet binnenkomen!" Quinn hield de urn stevig in haar handen. "Ik ga niet weg. Dit is mijn huis, een plek die ik met Trent heb gekocht nadat we getrouwd waren!" "Wat bedoel je met dat je het met Trent hebt gekocht? Hij heeft ervoor betaald," zei Jacinda. Toen riep ze Trent: "Trent, mama is net aan haar ogen geopereerd. De dokter zei dat ze niet opgewonden mag raken. Stuur Quinn snel weg!" Een flikkering van aarzeling flitste door Trent's ogen, maar uiteindelijk zei hij: "Je moet nu weggaan en een plek zoeken om de as te bewaren." Quinn voelde alleen maar haar hart gestaag wegzakken. Hoe kon hij zoiets zeggen? "Denk jij ook dat de as van mijn ouders ongeluk brengt? Kunnen we ze niet tijdelijk thuis bewaren?" Ze staarde hem indringend aan en eiste een antwoord. Trent sprak geen woord, maar zijn stilzwijgen sprak boekdelen. "Wat als ik niet wil?" zei ze. "Trent, in de drie jaar dat we getrouwd zijn, heb ik jou of je familie nooit onrecht aangedaan! Toen je je bedrijf begon, stond ik aan je zijde en deelde ik de ontberingen van het ondernemerschap met je. Toen er bij je moeder staar werd vastgesteld, zeiden veel artsen dat haar gezichtsvermogen niet meer kon worden gered. Ik was het die je moeder vergezelde, elk ziekenhuis in Jexburgh bezocht en alle connecties die ik kon leggen gebruikte om een afspraak te maken met de beste oogarts in de stad. Zo zijn we erin geslaagd haar gezichtsvermogen te redden! Ik heb jullie altijd als familie behandeld, maar hebben jullie ooit respect getoond aan de mijne?" Haar woorden zorgden ervoor dat de gezichten van de familie Grafton zuur werden. Jacinda zei verontwaardigd: "Wat bedoel je met dat je mijn moeder hebt geholpen? Het was alleen omdat Trent rijk is dat de beste oogarts in Jexburgh bereid was haar te ontmoeten! En wat is dat over jou die Trent hielp met zijn bedrijf? Het is gewoon dat Trent je steunde, dat is alles. Zijn bedrijf is naar de beurs gegaan vanwege zijn eigen capaciteiten, niet vanwege jou. Laat het niet klinken alsof het allemaal jouw verdienste was!" Quinn keek Trent gewoon aan. "We zijn drie jaar getrouwd. Is het echt niet goed dat ik de as van mijn ouders een paar dagen thuis bewaar?" Trent fronste. "Quinn, stop met klieren." "Wat als ik weiger?" Quinn stapte naar voren. In een vlaag van woede stormde Penelope op Quinn af en hief haar hand snel op om de laatste een klap te geven. "Zolang ik hier ben, waag het niet om as hier te plaatsen!" Wankelend verdroeg Quinn de klap in haar gezicht. Terwijl Quinn nog steeds moeite had om haar evenwicht te bewaren, greep Penelope haar kans. Ze duwde de urn in Quinn's handen met kracht, en deze gleed bijna weg...