"Hou op. Ze praatten maar onzin. Ze wilden je gevoelens niet kwetsen!" zei Trent. Teleurstelling flikkerde in Quinns ogen. Zelfs toen ze zo werd belasterd, zou Trent haar nog steeds niet de minste verdediging bieden. "Wat zou er nodig zijn om hun woorden als kwetsend te beschouwen? Moet ik knielen, mezelf slaan en zeggen dat ik niet met je had moeten trouwen?" sneerde Quinn. "Vergeet niet dat jij degene was die me ten huwelijk vroeg, Trent!" Trents vrienden wisselden ongemakkelijke blikken uit, en zelfs Sidonies gelaatskleur leek een beetje af te wijken. Een flits van ongenoegen kruiste Trents ogen toen hij Quinns hand greep. "Laten we dit hier niet doen. Laten we thuis praten." "Nee. Laten we alles hier gewoon zeggen." Quinn schudde zijn hand van zich af. "Eerlijk gezegd passen jij en Sidonie goed bij elkaar. De ene is een bedrieger en de andere een maîtresse. Ik wens jullie beiden nog lang en gelukkig." De kleur verdween uit Trents gezicht, terwijl Sidonies gelaatskleur in een oogwenk doodsbleek werd. Een van Trents vrienden, Yorick, wierp tegen: "Quinn, wat geeft jou het recht om Sidonie te belasteren? In welk opzicht denk je dat je je met haar kunt vergelijken? Waarom denk je dat Trent van jou zou moeten houden, een wees en een afgestudeerde van een diplomafabriek, in plaats van Sidonie?" "Wat een hoop onzin!" stormde Laura naar voren, woedend. "Wat een onzin over een diplomafabriek? Quinn is afgestudeerd aan de Nationale Defensie Universiteit!" "Hahaha!" Er barstte overal gelach uit. "Kun je geloven dat een afgestudeerde van een diplomafabriek eigenlijk zegt dat ze is afgestudeerd aan de Nationale Defensie Universiteit?" "Quinn, jij en je vriendin zijn echt twee handen op één buik. Jullie twee zijn even schaamteloos!" Sidonies gelaatskleur was aanzienlijk verbeterd toen ze opstond, haar stem druipend van sarcasme. "Als je wilt opscheppen, moet je dat openlijk ondersteunen. Het valselijk claimen van je eigen kwalificaties zal je alleen maar tot een clown maken!" Laura was woedend. "Waarom zou er een noodzaak zijn om te liegen? Je kunt het gemakkelijk verifiëren op de academische website!" Quinn hield haar vriendin tegen, haar koele blik gericht op Sidonie. "Ik heb je niet nodig om mijn opleidingsachtergrond te beoordelen!" Sidonie fronste haar wenkbrauwen toen ze dat hoorde. Het is duidelijk dat ze zojuist is ontmaskerd voor het valselijk claimen van haar kwalificaties. Ze zou zich schuldig en beschaamd moeten voelen. Waarom lijkt ze er zo onbeschaamd kalm over? Haar houding is verontrustend! Net op dat moment zag Sidonie een paar figuren van niet al te ver naderen, die eruitzagen alsof ze langs hun tafel zouden lopen. Onder hen was er één persoon die ze herkende. "Professor Griffin!" riep Sidonie, met een glimlach op haar lippen. "Het is alweer een tijdje geleden. Bent u hier ook voor een maaltijd? Wat een toeval." Gordon Griffin herkende Sidonie en zei: "Oh, jij bent het. Het is alweer een tijdje geleden." Gordon had een aantal connecties met de familie Stonehurst, en ze hadden af en toe contact. "U bent een professor aan de Nationale Defensie Universiteit. Interessant genoeg beweert iemand aan onze tafel daar te zijn afgestudeerd. Ik vraag me af of u haar misschien kent," zei Sidonie. Ondertussen stemden de anderen, alsof ze een spektakel verwachtten, in: "Precies! Quinn, zei je niet dat je bent afgestudeerd aan de Nationale Defensie Universiteit? Je moet je eigen professoren toch zeker herkennen!" Met een ontspannen tred ging Quinn naar voren. "Professor Griffin, het is alweer een tijdje geleden." "Wauw! Je weet echt hoe je een show moet opvoeren!" "Je ziet jezelf echt als een afgestudeerde van de Nationale Defensie Universiteit, hè?" "Hoe zou professor Griffin je in vredesnaam kunnen kennen?" De kleinerende en spottende woorden weergalmden rondom, maar ze kwamen abrupt tot stilstand toen ze Gordon zachtjes op Quinns schouder zagen kloppen. "Ik had niet verwacht je hier te zien. Het is alweer een aantal jaren geleden dat we elkaar voor het laatst zagen," zei Gordon. "Dat klopt. Het is alweer een aantal jaren. Hoe gaat het met u?" antwoordde Quinn. "Alles is goed! Ik heb gehoord over de kwestie met betrekking tot uw ouders. Mijn condoleances," zei Gordon met een zachte zucht. "Bedankt," antwoordde Quinn zachtjes. Degenen die oorspronkelijk van plan waren om van het spektakel te genieten, droegen op dat moment allemaal gezichten van verbazing. Sidonies ogen werden groot, haar gezicht vol ongeloof. "Professor Griffin, k-kent u haar echt?" "Natuurlijk. Ik heb haar lesgegeven. Hoe zou ik haar niet kunnen kennen? Destijds was ze de beste bèta-student in Jexburgh. Haar komst naar de campus veroorzaakte zelfs nogal wat opschudding," verklaarde Gordon. Degenen die hadden gewacht om een spektakel te zien, op dat moment konden hun gezichten niet anders dan lelijk worden genoemd. Quinn was de beste bèta-student in Jexburgh. Iedereen die studeerde wist hoe moeilijk het was om zo'n status te bereiken. In feite kon ze zeker worden omschreven als een genie. Bovendien werd gezegd dat het moeilijker was om aan de Nationale Defensie Universiteit te komen dan aan de Qudnard Universiteit. Je had niet alleen uitstekende academische prestaties nodig, maar je moest ook fysiek fit zijn. De kleur in Sidonies gezicht schommelde tussen rood- en wittinten. Nog maar een moment geleden had ze Quinn vol vertrouwen afgedaan als een simpele clown. Op dat moment leek het alsof zij de clown was geworden. Trent was ook vol verbazing. Hij had nooit iets over deze dingen geweten. Quinn had haar onderscheidingen nooit eerder aan hem genoemd. Op dat moment voelde hij plotseling een gevoel van onbekendheid met de vrouw met wie hij al drie jaar zijn leven deelde. "Professor Griffin, is dit uw student?" klonk er plotseling een koele mannenstem, die iedereen terugbracht naar de realiteit. "Ja." Gordon stelde de twee aan elkaar voor: "Dit is mijn student, Quinn Bridger. Quinn, dit is Julius Whitethorn, meneer Whitethorn van Whitethorn Group." Zodra de naam van Julius Whitethorn werd genoemd, veranderden ieders uitdrukkingen onmiddellijk. Het voormalige hoofd van de familie Whitethorn, Edward, was overleden, en zijn opvolger was niemand minder dan Julius. Er schemerde gretigheid in ieders ogen. Als ze zelfs maar de minste connectie met Julius konden leggen, wisten ze dat ze aanzienlijke voordelen zouden plukken. "Hallo, mevrouw Bridger." Julius stak beleefd zijn hand uit. Toen realiseerde Quinn zich dat de man die voor haar stond dezelfde was die ze bij de ingang van het rouwcentrum had gezien. Maar op dat moment, zonder de bescherming van een paraplu, was het gezicht van de man nog duidelijker in haar ogen gegrift. Zijn haar was glad naar achteren gekamd, waardoor een vol voorhoofd, een hoge neusbrug en lippen zo delicaat als water zichtbaar werden. Onder zijn lange wenkbrauwen was een paar diepzwarte ogen zo stil en diep als de oceaan zelf. Hoewel de man op dat moment zachtjes tegen haar sprak, was het onmogelijk om te onderscheiden wat hij werkelijk dacht. "Hallo, meneer Whitethorn," zei Quinn terwijl ze haar hand uitstak voor een handdruk. Zijn handen waren schoon en mooi, met duidelijke knokkels. Toen Quinn zijn hand schudde, voelde ze een instinctief gevoel van crisis. Het voelde alsof die handen elk moment in dodelijke wapens konden veranderen. Het was een korte handdruk. Anderen in de buurt wilden ook graag een gesprek met Julius aangaan. Julius leek geen interesse in iemand anders te hebben en zei: "Professor Griffin, laten we eerst naar de privékamer gaan." Gordon knikte, gaf Quinn een paar adviezen voordat hij verder vooruit liep met Julius. Trent liep toen naar Quinn toe en zei op een ontevreden toon: "Waarom heb je me niet verteld dat je een top bèta-student bent van de Nationale Defensie Universiteit?" Quinn keek Trent aan met een nonchalante uitdrukking, want hij had het nooit eerder gevraagd. "Maakt het uit?" vroeg ze. Net toen Trent op het punt stond te spreken, klonk er plotseling een schot in het restaurant. Iemand in het restaurant haalde een pistool tevoorschijn en vuurde in de richting van Julius. Onmiddellijk daarna waren er voortdurende kreten van angst. Net op dat moment werd Quinn abrupt met een krachtige duw geduwd. Ze struikelde en viel bijna om. Vanuit haar ooghoek zag ze Trent Sidonie in zijn armen tillen, op zoek naar een schuilplaats naast het kamerscherm. De persoon die haar even daarvoor had geduwd was Trent. Toen de crisis toesloeg, koos Trent ervoor om Sidonie te redden in plaats van Quinn, zijn vrouw. Hoeveel keer gaat Trent me nog teleurstellen? Een kilte omhulde Quinns hart terwijl ze Trent doelloos aankeek, haar gezicht zonder enige uitdrukking. Dacht hij niet dat ik geraakt kon worden door een verdwaalde kogel toen hij me wegduwde? Alsof hij haar blik had gevoeld, keek Trent naar Quinn, een flits van schuld kruiste zijn gezicht. Toen hij het schot hoorde, was zijn enige gedachte om Sidonie te beschermen. Tegen de tijd dat hij tot zijn zinnen kwam, had hij Quinn al weggeduwd. Na reflectie wilde hij Quinn sussen. Hij wist dat ze een vrouw was die gemakkelijk te paaien was. In het verleden zou een paar geruststellende woorden de situatie altijd rechtzetten, zelfs als hij fouten maakte. Net toen hij Quinn wilde sussen, werden zijn ogen plotseling groot van schrik. Hij zag Quinns lippen bewegen, openen en sluiten terwijl ze zei: "Trent, ik wil je niet meer."