Er flitste een zweem van schuld door Trents ogen. Destijds had hij niets. Sidonie had geen reden om te doen alsof ze hem gered had, zeker niet als er niets te winnen viel. Het moet Quinn zijn. Ze moet het op de een of andere manier door hebben gehad en het gezegd hebben om me te raken. "Sidonie, ik geloof je," zei hij langzaam, terwijl hij haar aankeek. "Voor mij ben jij degene die mijn leven heef