Ağzım açılıyor ama ses çıkmıyor. Kalbimin o kadar yüksek sesle çarpmasından nefret ediyorum ki, evin içindeki herkesin duyabileceğinden korkuyorum. "Çok..." "Güzel mi?" diye tamamlıyor, o küstah küçük başını yana eğerek. Evet. Ama aradığım kelime bu değildi. Muhteşem. Nefes kesici. Tüm ailesinin önünde imkansız derecede samimi. İşte bu. Ama başımı sallıyorum. Arkamda duruyor ve dünya biraz eğiliyo