"Doe dit alsjeblieft niet," smeekte ik keer op keer, maar niemand luisterde. Ik spartelde tegen hun greep, maar tevergeefs. "Ik ben jullie Luna," schreeuwde ik uit volle borst, maar toen brak zijn lach vanuit de andere kamer al mijn verzet. "Luke, alsjeblieft," smeekte ik nog een keer, mijn stem schor. "Maak het af en dood het. Gooi haar eruit. Ze zal het vanaf nu alleen moeten zien te redden." Dat kan hij niet menen. Dit was onze baby. "Onze baby." "Is een vergissing van de Maangodin. Een die ik zal rechtzetten." Zijn stem klonk opnieuw vanuit de andere kamer. Hij wilde me niet eens aankijken. "Doe het nu. Dat is een bevel." "Ja, Alpha." Het was een fout om hierheen te komen. Het was een fout om hem alles te geven. "Oh, en dokter?" Haar zoete stem klonk vanuit de andere kamer. Mijn stiefzus, Shannon. Ik knarste met mijn tanden. "Gebruik geen verdoving. Ze moet alles voelen." "Ja, Luna." De dokter keek me weer aan met verdrietige ogen, maar toen hij het scalpel oppakte, wist ik dat ik de pineut was. Het spijt me, baby. Mama kon je niet redden. Ze wilde je zo, zo graag. Ik probeerde over mijn buik te wrijven, maar de verpleegsters hadden me vastgebonden. Toen de dokter naderde, realiseerde ik me dat hij een zilveren mes gebruikte. "Zilver?" Mijn gefluister was bijna onhoorbaar, maar hij knikte. Ik wist toen dat Shannon niet wilde dat ik het zou overleven. Ze wilde mijn leven zo graag dat ze loog over mijn ontrouw aan mijn mate, en foto's als bewijs liet zien. Maar ik heb nooit een andere wolf aangeraakt, en zou dat ook nooit meer doen, niet na dit verraad. Waarom, Maangodin, waarom zou je hem aan mij geven om hem weer af te pakken? Mijn pup. Ik huilde stil toen de dokter in mijn buik sneed, en ik voelde mijn baby van binnen spartelen. Hij wist dat het te vroeg was om geboren te worden. Dit was een doodvonnis voor ons allebei. "Breng me het lichaam van de pup." "Ja, Alpha." Ik voelde elke snee toen hij in me sneed, en uiteindelijk kon ik het niet meer aan. Ik begon te schreeuwen, al snel voelde ik het bloed langs mijn zij sijpelen, elke druppel die van me afviel, raakte de vloer. Ik spartelde tegen de boeien. Maar het zilver had me zwak gemaakt. Het spijt me, baby. Ze probeerden me niet in leven te houden, wat ik al verwachtte, maar ik wenste dat het niet waar was. Ik hield ooit van mijn mate, maar ik voelde de liefde in me sterven toen ik zag hoe mijn pup uit mijn buik werd gerukt. "Alsjeblieft, laat me hem een keer vasthouden." Ik probeerde mijn armen te bewegen om hem te bereiken, maar ik was nog steeds vastgebonden. De dokter, die tranen liet, bracht mijn pup en legde hem op mijn borst. Hij was perfect. Ik wreef zijn geur op mijn gezicht en de mijne op de zijne. Hij zou voor altijd een deel van mijn ziel zijn. Mijn ontbrekende stuk. "Dokter, nu." "Ja, Alpha." De dokter pakte de baby op en haastte zich naar buiten, waardoor ik wijd open lag voor de elementen. Ik voelde mijn leven wegglippen toen de deur openging en Shannon binnenkwam. Haar zelfgenoegzame glimlach stond stevig op haar gezicht. "Ik zei toch dat ik je leven zou afnemen, Amy. Ik zou je mate krijgen. En dat heb ik, keer op keer, sinds hij erachter kwam van jouw verraad." Shannon liep naar me toe en gaf me een kus op mijn gezicht toen ik gromde. "Hij is perfectie. En maak je geen zorgen. Ik zal hem nog een zoon schenken." Ze legde haar hand op haar buik en ik begon te lachen. "Wat is er zo grappig?" "Ik kan de beta op je ruiken. Dat is Derek's kind, en het is een meisje. Leuke poging hoor." Ze gromde en hief haar hand op, waarbij ze haar klauwen liet groeien om de laatste klap uit te delen, maar de deur werd opengebroken en mijn mate, de man die ik nu het meest haatte in de wereld, stapte binnen. Zijn ogen waren rood, en ik begon weer te lachen. "Jij teef!" Gromde hij en sloeg uit, waardoor Shannon naar de andere kant van de kamer werd geslingerd. "Brandon!" Gilde Shannon toen ze de muur raakte. "Wat is er aan de hand?" Ze wankelde overeind, maar er druppelde meer bloed uit me en ik sloot mijn ogen. "Je hebt gelogen!" Schreeuwde hij, waardoor de muren trilden toen zijn aura uitsloeg, maar ik voelde het nauwelijks. Ik voelde het zilver in mijn aderen reizen, steeds dichter bij mijn trage hart. "Dit was mijn pup. Ik kan mezelf op hem ruiken. Hij was van mij." Brandon's ogen werden roder toen de tranen zich verzamelden. "Je zei dat ze me bedrogen had en dat het niet mijn pup was." "Ze heeft je wel bedrogen. Ik zat er blijkbaar naast over de pup." "Je zei dat je het rook." Van het geluid te horen, stortte hij zich weer op haar, maar hem met onze baby in zijn arm klemmen was het laatste wat ik zag. En ik wilde het nooit meer zien. Hij heeft ons dit aangedaan. Niet Shannon. Ze speelde haar rol goed, zeker, maar dat hij me niet geloofde, niet een paar dagen langer wachtte om de pup te ruiken, dat was zijn schuld. En al onze ondergang. Ik bad tot de Maangodin om me te halen. Ik wilde hier niet meer zijn. Ik wilde bij mijn pup zijn. "Red haar." "Nee!" Schreeuwde Shannon. "Ik ben nu de Luna, je hebt me gisteravond gemarkeerd." Ah, dus dat was de pijn die ik gisteravond voelde. Zijn verraad zorgde ervoor dat er gal in mijn mond schoot. "Ik draag je pup." Ik begon weer te lachen. Ik opende mijn ogen om mijn mate, Brandon, naast me te zien zweven. "Blijf bij me, Amy." "Beta's baby. Ze neukt... de beta." Ik stikte de woorden uit en lachte toen de horror in zijn ogen opbloeide. Het bloed vloog uit mijn mond toen ik weer glimlachte. "Red haar." "Nee!" Ik sloeg uit, waarbij ik al mijn kracht erin stopte. "Niet bewegen." Ik gebruikte mijn Alpha-kracht om iedereen te bevriezen, inclusief mijn mate. "Hoe?" Brandon keek me aan, smekend. "Laat me je redden." "Ik stam af van de Maangodin, en je verdient het niet om me te redden. Je verdient onze pup niet. Je was zwak. En nu heb je alles verloren." Ik glimlachte naar hem op toen ik mijn leven uit mijn lichaam voelde verdwijnen. En toen was ik vrij.