ARDEN Cade nam zijn plaats in naast Jaxon, waarmee de vier Alfa's van de verschillende facties compleet waren. Toen ik ze zo zag, voelde ik de immense aura die van hun lichamen afstraalde. Ze keken elkaar niet aan, maar de competitie tussen hen was overduidelijk. ‘Deze vier zullen ons verblijf hier voor de komende twee jaar bepalen,’ ging Tessa verder, haar blik vastberaden op het podium gericht. ‘Dit jaar is de inzet nog hoger.’ Eindelijk draaide ik me naar haar toe. ‘Wat bedoel je?’ ‘Het is een monumentaal moment,’ antwoordde ze, ‘omdat alle Ware Alfa's hier zijn.’ Ware Alfa's. Hoe kon ik dat vergeten? Ooit had ons land, Fenra, geen facties. Ik was geboren na de Breuk, dus ik heb een verenigd Fenra nooit gekend, alleen de verhalen uit de oude tijd, toen één Alfa over alles heerste. Maar de macht was te geconcentreerd en velen raakten in beroering. Wolven kwamen in opstand en eisten vrijheid van de absolute heerschappij. Na veel strijd eiste het volk de overwinning op. Om de chaos te onderdrukken, werd Fenra opgesplitst in vier soevereine facties. Elk van de vier facties van Fenra bestaat uit tientallen roedels. Maar boven hen staat een bloedlijn waar iedereen voor buigt: de Ware Familie. De Trevanes waren de Ware Familie in het Westen. Ik wist niet veel over de andere Ware Families, maar het leek erop dat ze hun zwangerschappen dicht op elkaar hadden gepland, aangezien al hun zonen nu hier waren. Maar om de vrede te bewaren is er de Verenigde Factie, gevormd door de Ware Families, de meest bekwame werkers en een handvol opmerkelijke individuen. Samen vormen zij de ruggengraat van Fenra's fragiele harmonie. In het centrum van dit alles staat de Praetor, een individu verkozen door de burgers van Fenra. Niet gebonden aan een factie, noch loyaal aan een bloedlijn, dient de Praetor als de middenweg. De neutrale stem. Het gezicht van het volk. Een van de machtigste instellingen van de Verenigde Factie is Elite. Een academie gebouwd voor de slimste en sterkste jeugd van Fenra. Dat was alles wat ik over de school wist, en ook waarom ik haar zo bewonderde. ‘Dit jaar hebben de toekomstige Alfa's van elke factie zich bij ons gevoegd!’ riep meneer Winters uit, wat me uit mijn gedachten haalde. ‘Dit gebeurt maar eens in de zoveel tijd! Ik kan niet geloven dat we eindelijk een eeuw hebben bereikt waarin dit plaatsvindt.’ Een opgewonden schittering was zichtbaar in zijn ogen via het grote scherm. ‘De lessen beginnen officieel op maandag,’ vervolgde hij, wat gejuich van de studenten uitlokte. ‘In de tussentijd wil ik dat jullie jezelf vertrouwd maken met de campus. Oh, en hoe kon ik dat vergeten? Alle studenten die de algemene vergadering hebben bijgewoond, ontvangen elk 50 punten!’ Geping galmde door de zaal, gevolgd door nog luider gejuich van de menigte. ‘Bedankt allemaal, en heb een elite-dag!’ besloot hij, waarmee hij zijn toespraak beëindigde. Daarop begonnen de studenten de zaal te verlaten, maar ik bleef aan de grond genageld staan. ‘Punten?’ mompelde ik. Tessa keek me aan met getuite lippen. ‘Het lijkt erop dat je echt niet veel over Elite weet, hè?’ Ze stak haar hand uit. ‘Zullen we wat te eten halen zodat we erover kunnen praten?’ ‘Zeker,’ antwoordde ik, terwijl ik mijn vingers door mijn haar haalde. Ik had absoluut eten nodig om alles te verwerken. We liepen door de gangen en ik stond op het punt de eerste cafetaria binnen te gaan toen Tessa me plotseling terugtrok. ‘Wat doe je?’ vroeg ze met grote ogen. ‘Eten?’ ‘Niet daar, gekkie,’ zei ze. ‘Die is gereserveerd voor de Elites.’ ‘Maar zijn wij geen Elites?’ Ik hield mijn hoofd schuin. ‘Niet officieel,’ antwoordde ze. ‘De Opulence Cafetaria is gereserveerd voor de wolven met de meeste punten, of in het geval van de eerstejaars, de rijksten.’ ‘Die segregatie is waanzinnig.’ ‘Zeg dat wel,’ mompelde Tessa. ‘Maar voor nu volgen we de regels. Kom op, de gewone cafetaria is deze kant op.’ We liepen de cafetaria binnen en ik scande snel de ruimte, op zoek naar de persoon die ik wilde vermijden. Maar hij was waarschijnlijk in de Opulence-zaal, dus ik ontspande een beetje. Tessa en ik bekeken de eetopties en ik kon een zachte ademhaling niet onderdrukken. De keuze was reusachtig, zeker voor iets met het label ‘gewoon’. Als het hier al zo goed was, kon ik me niet voorstellen hoe luxueus de Opulence Cafetaria wel niet moest zijn. Ik legde wat biefstuk en aardappelen op mijn bord en pakte een aardbeienmelk. Een kleine glimlach vormde zich op mijn lippen. Het was altijd al mijn favoriet geweest, ook al kocht mijn moeder het met tegenzin. Volgens haar zou ik er alleen maar van aankomen. ‘Daar!’ riep Tessa uit, wijzend naar een lege plek in de hoek. We liepen er snel naartoe, maar net toen ik ging zitten, riep de natuur. ‘Hoe graag ik ook meer wil leren over dit systeem, ik moet plassen,’ zei ik. Tessa grinnikte en keek me met een geamuseerde uitdrukking aan. ‘Het toilet is naar rechts,’ zei ze. ‘Je vindt het toch niet erg als ik alvast begin met eten? Ik verga van de honger!’ ‘Nee, ga je gang,’ antwoordde ik. ‘Ik ben zo terug.’ Ze glimlachte terwijl ik snel de cafetaria uitliep, op weg naar het toilet. Helaas werd het damestoilet bij de gewone cafetaria verbouwd. Ik klakte met mijn tong en tikte ongeduldig met mijn voet. Ik moest echt heel nodig. Een paar meter verderop zag ik het toiletbord bij de Opulence-zaal. ‘Dat kan geen kwaad, toch?’ mompelde ik. Tessa had me alleen gewaarschuwd om niet de cafetaria zelf in te gaan, niet het toilet ernaast. Met die gedachte knikte ik naar mezelf. Ja, dit was openbaar terrein. Ik ging het chique toilet binnen en deed mijn behoefte, geamuseerd door de ultramoderne wc-potten. Nadat ik mijn handen had gewassen, stapte ik naar buiten, om er onmiddellijk spijt van te krijgen. De persoon die ik het liefst wilde vermijden, was daar. Jaxon leunde tegen de muur en kuste een andere vrouw dan Sienna. Zijn tong verkende haar mond en hij greep haar lichaam zo stevig vast dat hij afdrukken achterliet op haar blote huid, waar haar shirt omhoog was gekropen. Mijn hart sloeg een slag over, maar niet op een goede manier. Hoezeer ik het ook ontkende, er was nog steeds een zeurende pijn in mijn borst. Een pijn die niet zou vervagen, niet nadat ik twee jaar van hem had gehouden. Maar toen lieten ze elkaar los en werd die pijn vervangen door angst. Hij mocht me niet zien. Nog niet. Ik was er niet klaar voor. In paniek schoot ik naar de dichtstbijzijnde deur, wat het mannentoilet bleek te zijn. Ik trok hem zachtjes achter me dicht en deed hem op slot, mijn adem inhoudend. ‘Pff, serieus,’ mompelde ik. ‘Ik wil die klootzak echt niet zien.’ Er gingen een paar seconden voorbij. Hij had me niet gezien. Ik slaakte een zucht van verlichting. Maar mijn rust was van korte duur. ‘Ben jij de volgende op de wachtlijst?’ vroeg een diepe stem achter me. Ik hapte naar adem en draaide me om, mijn ogen werden groot toen ik nog een bekend gezicht zag, met een vrouw die zich aan hem vastklampte. Ze kuste zijn nek en likte eraan alsof hij het heerlijkste op aarde was. Hij klakte met zijn tong en duwde haar hoofd zachtjes weg. ‘Geen sporen achterlaten. Dat heb ik je al gezegd.’ Ik beet verward op mijn lip. ‘Beantwoord mijn vraag,’ zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Kwam je voor een sessie? Kon je geen paar minuten wachten tot we klaar waren?’ ‘N-nee?’ stamelde ik, verstijfd als een hert in de koplampen. ‘Je weet het niet zeker?’ Ik schraapte mijn keel en rechtte mijn rug, mezelf dwingend zijn blik te beantwoorden. Ik had geen idee wat hij met een sessie bedoelde, maar ik was er zeker van dat ik niet de volgende op zijn wachtlijst was. ‘Nee, Alfa Elias,’ zei ik stellig. ‘Ik kwam niet voor een sessie, wat dat ook moge zijn.’