ARDEN Ik rende het huis uit alsof de vlammen me op de hielen zaten. Ik voelde de drang om te huilen, maar ik wilde hun niet de voldoening geven mijn tranen te zien. Op weg naar buiten hoorde ik enkele van onze roedelleden met elkaar praten. 'Ze is er eindelijk achter gekomen.' 'Wat is ze dom dat ze het niet heeft gezien.' 'Ik snap sowieso niet waarom ze in die familie is geboren, terwijl ze duidelijk talentloos is.' 'Natuurlijk kiest Alfa Jaxon voor Sienna. Zij is ook toegelaten tot de Elite Orde Academie.' Hun woorden deden me mijn pas versnellen en ik kwam aan in onze voortuin. Pas daar liet ik mijn tranen de vrije loop. Ze stroomden over mijn wangen terwijl ik in het gras ineenzeeg. Al die kussen, verhalen en gedeelde herinneringen waren dus voor niets geweest, hè? Hij had me two volle jaren voor de gek gehouden, alleen omdat het hem om mijn lichaam te doen was! Alsof de hemel mijn gevoelens nog meer wilde bespotten, stortte de regen met geweld neer, waardoor ik binnen enkele seconden doorweekt was. Maar zelfs toen voelde ik niets anders dan de pijn in mijn borst. Pas toen de deur openging en mijn moeder mijn doorweekte gedaante zag, schrok ik eruit op. 'Arden!' riep ze uit. 'Wat doe je daar buiten? Kom snel naar binnen. Als je ziek wordt, is er niemand die voor je zorgt!' Haar woorden deden pijn, but ik was het inmiddels gewend. Ik krabbelde overeind en ging ons huis binnen. Mijn moeder trok een vies gezicht toen ze het natte tapijt zag. 'Mijn hemel,' mompelde ze. 'Waarom veroorzaak jij altijd problemen? Waarom kun je niet zoals je broers zijn? Met hen heb ik nooit moeite gehad met opvoeden.' Dat was absoluut niet waar. Als mijn broers problemen veroorzaakten, deed ze dat af als 'jongens blijven jongens'. Met mij had ze echter nooit geduld. Er rolde een traan uit mijn oog, waardoor ze fronste. 'Huil je?' vroeg ze. 'Wat is er gebeurd? Ben je weer overdramatisch aan het doen?' Ik perste mijn lippen op elkaar en veegde ruw de tranen uit mijn ogen. Op de een of andere manier wilde ik toch mijn hart luchten. Normaal gesproken zou ik met Sienna praten. Maar haar was ik nu ook kwijt. 'Jaxon heeft me bedrogen met Sienna en onze partnerband verbroken,' zei ik met trillende stem. Ik verwachtte niet dat ze me zou troosten, maar ik had op zijn minst verwacht dat ze geschokt zou zijn. Haar gezichtsuitdrukking bleef echter neutraal. 'Was dat niet overduidelijk?' vroeg ze. Mijn wenkbrauwen fronsten. Ik kon niet geloven wat ik hoorde. 'Wat?' was het enige wat ik kon uitbrengen. 'Zijn familie heeft je nooit gemogen. Ik heb je vaak genoeg verteld dat hij te goed voor je is. Je was totaal geen partij voor hem. Het enige wat je had kunnen doen, was hem in bed bevredigen, maar zelfs dat heb je nooit gedaan.' Hoe kon een moeder zulke woorden tegen haar kind zeggen? 'Bovendien,' ging ze verder, en ze maakte me met de grond gelijk nog voor ik mezelf kon herpakken, 'Sienna gaat met hem mee naar Elite. Jij kunt je maar beter tevreden stellen met de lokale academie en een partner zonder band voor jezelf zoeken.' Ik sloot mijn ogen en voelde nog een traan vallen. 'Dus je wist het al die tijd? En je hebt nooit de moeite genomen om het je eigen dochter te vertellen?' 'O, kom op, Arden,' riep ze uit. 'Praktisch iedereen wist het. Je bent gewoon te blind en delusional om het te zien.' Precies op dat moment kwam mijn vader de kamer binnen. Hij keek me aan alsof ik kauwgom onder zijn schoen was. Op dat moment viel de natte toelatingsbrief uit mijn hand, en zijn ogen werden groot toen hij bovenaan het embleem van de Elite Orde Academie zag. 'Jij…' 'Ik ben toegelaten,' onthulde ik eindelijk, hoewel ik betwijfelde of ze er blij om zouden zijn. Mijn moeders wenkbrauwen fronsten en ze pakte voorzichtig het papier op om de inhoud te lezen. 'O, dit kan niet waar zijn,' mompelde ze. 'Er moet een fout zijn gemaakt.' 'Die is er niet,' hield ik vol. Mijn vader sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borst. 'Heb je deze toelatingsbrief vervalst, Arden? Zo wanhopig ben je dus?' 'Absoluut niet!' riep ik uit. 'Ik ben geslaagd! Kunnen jullie niet voor één keer blij voor me zijn?' De kaak van mijn moeder verhardde en voor ik het wist, had ze de toelatingsbrief in stukken gescheurd. 'Nee!' 'Sorry, schat,' zei ze zonder een spoor van spijt. 'Er moet echt een fout zijn gemaakt. Iemand als jij zou het nooit overleven in Elite. Dat is voor de sterkste, meest invloedrijke en slimste jonge weerwolven van het land.' 'Dat is waar,' viel mijn vader haar bij. 'En zelfs als ze je op de een of andere manier hebben toegelaten – Maan-Godin verhoede het, want dan moeten hun eisen wel flink gedaald zijn – dan is er nog steeds geen enkele manier waarop je naar die school kunt gaan.' 'W-waarom niet?' stamelde ik, kijkend naar de gescheurde stukken papier alsof het de scherven van mijn gebroken hart waren. 'We kunnen het niet betalen,' zei hij. Ik keek op en staarde hen woedend aan. 'Leugenaar,' zei ik. 'Jullie hebben Lucian eerder gestuurd. Kieran studeert er nu ook.' 'Precies,' zei mijn moeder. 'Kieran verblijft in de Elite Villa's omdat hij niet in de slaapzalen kan wonen. Dat is op zichzelf al erg duur. Zoals ik al zei, we steunen je als je naar de lokale academie gaat—' 'Nee,' zei ik voordat ze haar zin kon afmaken. Ze stopten allebei, met ongeloof op hun gezichten. Ik was altijd meegegaan in hun slechte plannen, altijd de gehoorzame dochter geweest, in de hoop dat ze eindelijk evenveel van me zouden houden als van mijn broers. Maar dat was nooit gebeurd. Nu was ik eindelijk geknapt. 'Nee?' vroeg mijn vader. 'Jonge dame, hoor je jezelf wel?' Ik slikte de brok in mijn keel weg. 'Nee,' herhaalde ik. 'Ik ga niet naar de lokale academie.' 'Wil je dan een arbeider worden—' 'Nee,' onderbrak ik haar weer. Toen keek ik hen recht in de ogen. 'Ik ga naar Elite.' 'Arden, daag ons niet uit,' zei mijn moeder, zonder een spoor van humor in haar toon. 'Wat jullie ook doen of zeggen, ik vertrek.' Met die woorden keerde ik hun mijn rug toe, en ik kon de woede praktisch van hun lichamen voelen afstralen. 'Als je ervoor kiest te vertrekken, beschouw jezelf dan niet langer als deel van deze familie. Je zult geen steun van ons krijgen, noch financieel, noch emotioneel. Je zult niets meer voor ons zijn,' spuugde mijn moeder, en haar woorden staken als een mes in mijn hart. Deze keer aarzelde ik niet. 'Dan zij het zo.'