ARDEN "Eindelijk," zuchtte ik opgelucht toen ik mijn studentenhuis bereikte. Ik staarde naar het redelijk hoge gebouw voor me. Met zijn zeven verdiepingen zag het er wat meer versleten uit dan de rest van de campusinfrastructuur. Maar ik mag niet klagen; het was de meest betaalbare optie die er was. Toen ik door de deur stapte, werd ik begroet door een interieur dat nog erger was dan de buitenkant. Gescheurde banken en kapotte tafels vulden de gemeenschappelijke ruimte, overblijfselen van wat leek op meerdere vechtpartijen die hadden plaatsgevonden zonder dat er enige moeite was gedaan om het te repareren. De vrouw achter de balie leek zich volkomen te vervelen en was minutieus haar nagels aan het doen – die van haar voeten. Ik schraapte eenmaal mijn keel, maar ze hield een hand op om me het zwijgen op te leggen, terwijl ze zich concentreerde op het ingewikkelde ontwerp op haar kleinste teen. Het leek wel... een kers? Hoe past dat op zo'n kleine nagel? Na een moment zuchtte ze opgelucht en keek me eindelijk aan, nog steeds met haar voet op de tafel. "Wat moet je hebben?" vroeg ze. "Eh, ik ben een nieuwe bewoner," antwoordde ik, terwijl ik een kleine glimlach forceerde. "Arden Stone." Met nog een zucht tuurde ze naar haar laptop en kneep haar ogen samen voordat ze knikte. "Ik zie je naam. Je hebt de eerste aanbetaling gedaan?" "Ja," zei ik. "Hmm," neuriede ze. "Zorg dat je je huur op tijd betaalt. We willen niet nog een vechtpartij. Hades stelt het niet op prijs als mensen te laat betalen." Mijn ogen werden groot. "Wat?" Ze trok een wenkbrauw op. "Ga jij een probleem worden?" "Nee, nee," antwoordde ik snel en schudde mijn hoofd. "Goed," grijnsde ze. "Mijn naam is Maisey, en ik ben de studentenbeheerder. Als je problemen hebt, spreek je me uitsluitend tussen 8 en 10 uur 's ochtends en 's avonds aan – STRIKT. Ik ben ook een student." Ik knikte weer. Ze rommelde door de lades en gaf me een roestige sleutel. "Kamer 707," zei ze. "Het is een gedeelde kamer, dat weet je toch?" "Ja," bevestigde ik. "Kan ik de lift nemen?" Ze barstte in lachen uit, mij verward achterlatend. "O, schat. Onze lift is al vijf jaar kapot. Neem de trap." Ik trok een wenkbrauw op. Een school als Elite had zulke woonvoorzieningen? Toch leek het alsof ze op het punt stond een driftbui te krijgen als ik nog een vraag zou stellen. Dus knikte ik en ging op weg, de trap nemend naar de bovenste verdieping. De tocht was allesbehalve aangenaam. Mannen en vrouwen met ontbloot bovenlijf hingen rond in de gangen, sommigen zoenden zelfs en stonden op het punt seks te hebben. De grond lag bezaaid met bierflesjes en zakdoekjes met onbekende substanties plakten aan de muren. Ik schudde mijn hoofd en haastte me naar mijn kamer, opgelucht zuchtend toen ik merkte dat de zevende verdieping niet zo chaotisch was als de andere. Ik stak de sleutel in het slot, draaide hem om, sloot de deur snel achter me en leunde tegen het harde oppervlak. "Nogal heftig, hè?" vroeg iemand plotseling. Ik sprong op van schrik en stond oog in oog met een opvallende vrouw met een lichte huid en golvend haar. "Niet schreeuwen," zei ze. "De muren hier zijn flinterdun." Ik drukte een hand op mijn hart. "Sorry. Ik had gewoon niet verwacht dat er al iemand zou zijn." "Geen zorgen," zei ze, terwijl ze opstond van de vloer waar ze haar spullen had geordend en haar hand uitstak. "Ik ben Tessa, en ik denk dat we kamergenoten zijn." Een kleine glimlach verscheen op mijn lippen. Ik had al een goed gevoel bij haar. "Arden," zei ik, terwijl ik haar hand schudde. "Aangenaam kennis te maken." Ze hield even haar hand voor haar mond. "Je bent zo knap," verklaarde ze. Mijn ogen werden groot en ik schudde mijn hoofd. "Dat is te veel van het goede," antwoordde ik verlegen. "Jij bent absoluut knapper." "Geloof me," zei ze, terwijl ze op mijn schouder klopte. "Je bent het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien." Mijn wangen kregen een blos terwijl ik wegkeek. "Maar goed, ben jij ook eerstejaars?" vroeg ze. Ik knikte en zette mijn tas aan mijn kant van de kamer. "Ik ook," glimlachte ze. "Laten we hopen dat we hetzelfde rooster hebben. De Maangodin mag weten dat ik hier wel een vriendin kan gebruiken." Ik grinnikte en knikte. "Het is maar goed dat we vandaag geen les hebben, hè? Dan kunnen we uitrusten." Ze hield haar hoofd schuin en keek nadenkzaam. "We moeten wel naar de algemene vergadering." "Huh?" vroeg ik, me met gefronste wenkbrauwen naar haar omdraaiend. "De algemene vergadering – dat hebben ze op 'Echo' gezet, de pagina van de school." "Verdorie," mompelde ik. Mijn moeder had mijn telefoon afgepakt voordat ik het kon controleren. "Hoe laat is die?" Precies op dat moment loeiden er sirenes over de campus, waardoor ik verstijfde. Tessa's ogen werden groot. "Nu!" riep ze uit, terwijl ze mijn pols greep en me de deur uit trok. "Wacht, wacht," protesteerde ik. "Moeten we naar de grote zaal rennen?" Ze fronste lichtjes. "Rennen?" "Gaan we transformeren of zo?" Ze giechelde en schudde haar hoofd. "Nee, gekkie. We hebben een gratis pendelbus voor iedereen! Kom op, we gaan." *** De zaal zat al bomvol toen Tessa en ik aankwamen. We namen achterin plaats, wat mij prima uitkwam. Ik zag mijn broer en Sienna dicht bij het midden vooraan zitten, en die wilde ik koste wat kost vermijden. Maar waar was Jaxon? Ik schudde mijn hoofd en verbande de gedachte. Ik wilde geen enkel moment van mijn aandacht aan die eikel besteden. "Pfoe," zuchtte Tessa opgelucht. "We hebben het gehaald! We mogen de aankondiging van de Alfa's voor elke factie niet missen. We moeten verstandig kiezen, zodat we een rustig verblijf op school kunnen hebben." Mijn frons werd dieper bij elk woord. "Een Alfa… kiezen?" vroeg ik. Ze keek me verward aan. "Ja," antwoordde ze. "Dat zou het meest ideaal zijn. Dan heb je automatisch een kliekje en kun je connecties opbouwen." "Waar heb je het over?" Haar wenkbrauwen fronsten zich. "Zeg me niet dat je dit soort dingen niet weet?" "Nee," zei ik. Ze liet een klein, ongelovig lachje horen. "Ben je je hele leven afgeschermd opgevoed?" Ik tuitte mijn lippen. Tja, mijn ouders beperkten mij veel meer dan mijn broers, en beheersten mijn leven praktisch alsof het van hen was. "Ik zal je alle details vertellen," zei ze met een begripvolle glimlach. "Concentreer je voor nu op het podium. De Alfa's worden zo voorgesteld."