Voordat ik kon antwoorden, legde Matthew uit: "Ze voelt zich niet lekker." Hij raakte zachtjes mijn schouder aan en zei: "Maak je geen zorgen, schat. De dokter zei dat het niet ernstig is. We kunnen naar huis zodra Ava de observatieperiode heeft doorstaan." Naar huis?! Dat woord was een trigger voor mij. Ik stond op, duwde Matthew weg en rende snikkend de afdeling uit. De barsten in dit gezin waren al zichtbaar, en ik wist dat het elk moment kon breken. Nu was Ava's toekomstige stiefmoeder hier, aan het pronken voor mijn neus. Ivanna volgde me toen ik naar buiten rende, en Ava begon weer te huilen. "Coco, wat is er met je? Maak Ava niet zo bang." Ivanna greep mijn arm en probeerde me te troosten. "Houd je in voor even. Het kind is belangrijker." "Inhouden? Hoe kan ik?!" brulde ik en ik keek Ivanna woedend aan. Ik realiseerde me dat ik de controle had verloren en probeerde mezelf te herpakken, maar ik trilde. Mijn mond trilde toen ik zei: "Je moet teruggaan! Het gaat goed met ons. Aangezien je het zo druk hebt, hoef je je werk niet voor ons uit te stellen!" Daarna liep ik langs haar heen terug de afdeling op, mijn tranen wegvegend. Zodra ik binnenkwam, zag ik Matthew Ava troosten. Ik liep naar hem toe en trok hem weg, met tranen die over mijn gezicht stroomden. Matthew keek me verbijsterd aan en zei: "Maak je niet te veel zorgen, oké? Je hebt Ava bang gemaakt." Toen kwam Ivanna eindelijk de kamer binnen, niet wetend wat ze moest doen. Ze smakte een paar keer met haar lippen, en de sfeer werd ongemakkelijk. "Chloe, ik ga weer. Maak je er niet te druk om. Bel als je me nodig hebt," zei Ivanna onhandig voordat ze zich tot mijn dochter wendde. "Ava, ik ga nu. Beterschap. Dan koop ik wat lekkers voor je!" Ik veegde mijn tranen weg en keek naar Matthew. "Zeide je niet dat je Ivanna al heel lang niet had gezien? Ga haar even uitzwaaien." Matthews ogen vernauwden zich even. Toen grijnsde hij. "Natuurlijk. Niet meer huilen, oké?" Hij begeleidde Ivanna de afdeling uit, en ik hoorde Ivanna zeggen: "Je hoeft me niet uit te zwaaien. Ga maar voor Ava zorgen. Ik kom nog wel eens langs als ik tijd heb." Ik hoorde haar voetstappen vervagen toen Matthew terug aan mijn zijde kwam en vroeg: "Schat, wat is er aan de hand?" "Weet je niet wat er aan de hand is?" Ik keek hem aan met rode ogen, en Ava begon weer te huilen. Ik bukte me snel en kuste haar wang, zeggend: "Wees braaf. Niet huilen. Mama is er!" Toen begon ik ook te huilen. Mama zou er altijd zijn, voor altijd. Maar wat met papa? Als we zouden scheiden, wat zou er dan met jou gebeuren, Ava? Ik was geschokt dat zulke gedachten überhaupt in me opkwamen. Ik was de hele middag onrustig toen er mensen van de kleuterschool op bezoek kwamen. Zelfs de ouders van de jongen kwamen en gingen. Het ging door tot laat in de nacht, en ik voelde me overweldigd. Ava viel eindelijk in slaap, en ik bleef naast haar zitten. De dokter zei dat ze geen plotselinge bewegingen mocht maken. Matthew was op de gang aan het telefoneren terwijl ik stil aan het bed zat, naar mijn slapende dochter kijkend. Mijn hart was in beroering, en Matthew wist dat er iets mis was, dus hij bleef voor de zekerheid bij me. Hij verliet het ziekenhuis die nacht niet, en ik was ook niet van plan hem te laten gaan. Ik voelde een golf van tegenstrijdige emoties toen ik naar hem keek terwijl hij aan de rand van het bed lag. Ik zou hem hebben aangespoord om naar huis te gaan en uit te rusten als ik niet had ontdekt dat hij me bedroog. Hij moest immers nog werken. Mijn gedachten waren echter veranderd. Matthew was verantwoordelijk voor Ava en moest voor haar zorgen. Als hij niet meer van mij hield, moest hij wel van onze dochter houden. Na drie dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen, mocht Ava eindelijk naar huis. Matthew zei dat we Ava nog een paar dagen moesten laten rusten als we thuiskwamen. Aangezien hij een paar dagen vrij had genomen, moest hij meteen terug naar het bedrijf. Toen ik Matthew zag vertrekken, vermoedde ik dat hij naar zijn minnares zou rennen. Hij zat immers een paar dagen vast met mij en was eindelijk vrij. Ik voelde me opgelucht toen die sluwe vos vertrok. Ik vroeg me af wat hij nog meer achter mijn rug om kon doen, aangezien hij moeiteloos tegen me kon liegen. Ivanna belde een paar dagen later weer om naar Ava te vragen, en ik reageerde onverschillig. Ik huiverde elke keer als ik me herinnerde dat ze tegen me loog terwijl ze met Matthew was. Ik was teleurgesteld dat ze me zo gemakkelijk zouden verraden. Ik wilde bevestigen of zij de "mevrouw Murphy" was waar de receptioniste het over had. Wat als zij het was? Wat zou ik doen? Ik overwoog voor het eerst een scheiding. Uiteindelijk beet ik op mijn tanden en zei ik tegen mezelf dat ik Matthew zou laten betalen en hem zou dwingen om met niets te vertrekken.