Ik was bijna klaar met het bereiden van het eten toen Matthew terugkwam met onze dochter. Ava rende naar binnen en riep met haar lieve, kinderlijke stem: "Mama, ik ben terug! Papa heeft me opgehaald!" Haar schattige stem bracht tranen in mijn ogen, maar ik onderdrukte mijn emoties. "Ik heb ananas voor je gehaald. Dat is je favoriet, toch?" "Oh! Mama, je bent de liefste! Ik kan niet wachten om ze te eten." Ze rende naar buiten en ging naar Matthew, zeggend: "Papa, ik wil ananas eten!" "Je mag nu een klein stukje. Na het eten krijg je meer, oké?" Matthew waste zijn handen en gaf een klein stukje aan ons gretige kleine meisje. Toen wurmde hij zich in de kleine keuken en omhelsde me van achteren. "Waarom heb je zoveel eten gemaakt?" Ik voelde me verschrikkelijk, want dit ooit zo gelukkige gezin van drie stond nu op de rand van instorten. "Je komt net terug van een zakenreis. Je moet moe zijn." Ik forceerde een glimlach en vroeg: "Had je het druk vandaag?" Hij mompelde een antwoord en mijn hart zonk onmiddellijk. Ik gaf hem speels een por met mijn elleboog. "Dek de tafel en maak je klaar voor het eten." Zijn intieme pogingen maakten me misselijk. Ik vroeg me af of hij aan die andere vrouw dacht wanneer hij me vasthield. Toen ik klaar was met koken, glimlachte ik en vroeg: "Wil je wat drinken? Het is alweer een tijdje geleden en ik wil wel een glas wijn." Matthew keek me vragend aan. "Waarom wil je ineens drinken?" "Geen reden. Ga je nog weg?" vroeg ik terwijl ik me omdraaide om de wijn te pakken. "Aangezien ik zoveel gerechten heb gemaakt, moeten we dat vieren." Ik voelde mijn hart in duizend stukken breken toen ik dat zei. Ik wist dat Matthew niet goed tegen alcohol kon, dus schonk ik hem een beetje in om geen argwaan te wekken. Toen schonk ik mezelf een half glas in en proostte met hem. Toen we eenmaal begonnen te drinken, werden we opgewonden en spraakzaam. Ik deed alsof ik in een opperbeste stemming was toen ik herinneringen ophaalde aan onze studententijd, het opzetten van het bedrijf en ons huidige leven. Ik leek zo gelukkig. Matthew merkte hoe vrolijk ik was en schonk zichzelf nog een glas wijn in, terwijl hij me eraan herinnerde niet te veel te drinken. Uiteindelijk dronk hij meer dan hij aankon. Hij was dronken toen ik hem op bed hielp. Daarna waste ik me en stopte Ava in bed voordat ik aan mijn missie begon. Mijn hart bonkte in mijn keel, want het was de eerste keer in zoveel jaren dat ik in zijn spullen keek. Ik realiseerde me eindelijk hoe dwaas ik was geweest om hem te vertrouwen. Ik doorzocht zijn zakken en tas, maar vond niets waardevols. Uiteindelijk vond ik zijn telefoon, maar die had een vingerafdrukvergrendeling. Ik naderde hem stilletjes, probeerde zijn hand te pakken, maar hij draaide zich plotseling om en betrapte me, terwijl hij me met wazige ogen aankeek. Mijn hart stond op het punt uit mijn borst te springen. "Ik heb water nodig," mompelde hij. Ik rende naar buiten om hem een glas water in te schenken en gaf het hem. Toen stortte hij weer op het bed in, diep in slaap. Ik ontgrendelde zijn telefoon en bekeek hem, maar vond geen verdachte namen in de belgeschiedenis. Ik herkende de meeste, en het leek erop dat er maar weinig vrouwen bij zaten, dus die sloot ik uit. Toen controleerde ik zijn WhatsApp, maar realiseerde me dat hij niet veel mensen had geappt. Ik opende het gesprek van het eerste contact en zag het bericht van de dag dat hij terugkwam. "Heeft ze het ontdekt?" Het waren slechts die vier woorden zonder verdere informatie. Het leek er ook niet op dat Matthew iets had verwijderd. Ik klikte op de profielfoto van de vrouw en wilde haar berichten bekijken, maar er waren er geen. Ik kon geen aanwijzingen vinden over wie de afzender was. Het leek erop dat deze persoon voorzichtig was. Matthew vertelde me dat het Melanie was, maar ik moest het verifiëren. Zijn fotoalbums bevatten foto's van Ava en mij en twee van Melanie. Verder was zijn telefoon schoon. Ik heb de telefoon zelfs gescand met een app, maar er was ook niets verdachts te vinden. Ik woelde die nacht heen en weer, me afvragend hoe er geen sporen konden zijn. Ik dacht dat de vrouw niet iemand van het bedrijf of het gebouw was. Anders zou de receptioniste haar niet "Mevrouw Murphy" hebben genoemd. Ik vroeg me af wie die andere vrouw was of dat ik ooit contact met haar had gehad.