Ik glimlachte bitter, antwoordde: “Oké,” en hing toen op. Ivanna was in mijn ogen een berekenende vrouw geworden. Ze had gedaan alsof ze oprecht was toen ze me adviseerde om over mijn waarden na te denken, maar nu dreef ze de spot met me tegenover mijn man. Eindelijk besefte ik hoe onvoorspelbaar mensen konden zijn. Geen wonder dat ze probeerde me uit te horen door te beweren Matthew gezien te hebben. Het werd duidelijk dat het vanwege haar schuldige geweten was. Matthew had gezegd dat het lang geleden was dat hij Ivanna had gezien. Ik was er kapot van dat hij me zo had bedrogen. Ik had mezelf geïnvesteerd in Ivanna en Matthew in deze onbekende stad, en zij hadden me verraden. Ik wist niet meer wie ik kon vertrouwen. Ik bleef naar het raam staren voordat ik Matthew belde. Zoals ik al vermoedde, kwam zijn reactie overeen met die van Ivanna. Ik was woedend en haastte me naar het café, maar mijn telefoon ging over toen ik binnenkwam. Ik kreeg een telefoontje van de kleuterjuf, die zei dat Ava van de glijbaan was gevallen en naar het ziekenhuis was gebracht. Het nieuws maakte me doodsbang en ik pakte snel een taxi naar het ziekenhuis. Onderweg belde ik Matthew om hem te informeren over Ava's ongeluk. Hij en ik kwamen bijna tegelijkertijd aan in het Kinein Ziekenhuis. We vonden Ava huilend in de spoedeisende hulp met een schaafwond op haar voorhoofd. De dokter vertelde ons dat ze een lichte hersenschudding had omdat ze had overgegeven na de val. Ze stelden ook voor om haar na observatie in het ziekenhuis te houden. De juf die verantwoordelijk was voor Ava was bang en tranerig toen ze schuldbewust naar Matthew staarde. De directeur was er ook en bood herhaaldelijk zijn excuses aan. Hoewel Matthew ontevreden leek, bewaarde hij zijn kalmte en vroeg de directeur naar Ava's verwondingen. De directeur zei dat een jongen Ava van het kleine platform van de glijbaan had geduwd. Wat ik hoorde, maakte me bang, omdat ik wist dat de glijbaan minstens anderhalve meter hoog was. "Geven jullie überhaupt wel om de kinderen op jullie school?! Als ouders vertrouwen we jullie onze kinderen toe, maar dit is wat er gebeurt?!" Ik kon hun incompetentie niet verdragen en schreeuwde ze toe. Mijn uitbarsting schokte Matthew, omdat hij me nog nooit zo hysterisch had gezien. Zelfs Ava was bang en rilde terwijl ze bleef huilen. Matthew troostte me terwijl de directeur schuldbewust de administratieve procedures van het ziekenhuis afhandelde en een ziekenhuiskamer voor Ava regelde. Nadat de dokter alles had geregeld, belde Ivanna me en vroeg waar ik was. Ik dacht dat ze wist wat er was gebeurd. Desondanks vertelde ik haar toch dat Ava was gevallen en in het ziekenhuis lag. Kort daarna kwam Ivanna het ziekenhuis binnenrennen en vroeg bezorgd naar Ava. Toevallig was Matthew ook op de zaal. De twee zagen er kalm uit, hoewel ik een subtiele blikwisseling tussen hen kon zien. Matthew leek zelfs een beetje nerveus. Ik weerhield me ervan te reageren en veinsde onwetendheid. Toen vroeg ik Ivanna: "Ben je al klaar met je vergadering?" "Ja. Het was niets belangrijks." Ivanna wuifde mijn vraag weg en vroeg: "Belde je ergens voor?" "Nee, niets. Ik verveelde me gewoon. Matthew zei dat hij je al een tijdje niet had gezien, dus ik dacht eraan je uit te nodigen voor de lunch," zei ik, terwijl ik haar aandachtig bekeek. Ze keek me aan en antwoordde kalm: "Goh! Als je wilt eten, wacht dan tot Ava in orde is. Ik trakteer je hele gezin op een uitgebreide maaltijd." Toen aaide ze Ava's hoofd en vroeg: "Is dat goed, Ava? Ik koop alles wat je wilt als je beter bent." Ava knipperde en knikte met een pruilmondje. Haar hoofd was opgezwollen door de val, en ik voelde me vreselijk voor haar. Instinctief duwde ik Ivanna's hand weg, boos over haar poging om haar positie als "stiefmoeder" veilig te stellen. Was ze al van plan mijn plaats in te nemen? Ik had er niet eens aan gedacht haar die kans te geven. Ivanna voelde mijn afstandelijke houding aan en keek verrast, en vroeg zachtjes: "Is er iets mis?"