De volgende dag… De foto's van Daisie en Waylon voor het merk 'Jonge Gezichten' werden populair op het internet en overspoelden Facebook onmiddellijk. De twee bengels stonden zelfs op de derde plaats in de trending zoekopdrachten vanwege hun natuurlijke looks. #EindeloosGeluk#: Deze foto's zijn echt geweldig! #KalkoenloosDankzegging#: OMG, hun looks, ze moeten wel persoonlijk gezegend zijn door God. Ik ben zo jaloers~ #U zomer U#: Ik wil wel eens zien hoe hun ouders eruitzien. #EngelZonderVleugels#: Dit is overduidelijk kinderkleding, maar deze twee kinderen geven het een onbeschrijflijk gevoel van luxe. Komt het door hun uiterlijk? De commentaarsectie onder alle berichten stond in vuur en vlam. Bijna iedereen had het over de looks van de twee bengels. Nolan zat in het administratiekantoor van Blackgold toen hij toevallig de trending zoekresultaten tegenkwam. De twee kinderen op de foto's vertoonden niet alleen geen plankenkoorts, maar ze coördineerden ook perfect met elkaar, alsof ze geboren waren voor het podium. Nolan kon niet begrijpen waarom hij het niet kon laten om ze op te merken. Quincy klopte op de deur en liep op dat moment het kantoor binnen. "Meneer, de verkoop van het merk 'Jonge Gezichten' is plotseling snel gestegen. Het lijkt erop dat het kiezen van deze twee kinderen als onze modellen de juiste beslissing was." Nolan knikte, maar keek niet weg van het scherm. Quincy bedacht iets en voegde eraan toe: "Nog iets, Royal Crown Entertainment Co. heeft vandaag gebeld. Ze lijken van plan de twee kinderen in te huren." Royal Crown Entertainment Co. was het grootste entertainmentbureau in Bassburgh, en het was ook het enige bedrijf dat zich waagde aan de showbusiness onder de Blackgold Group. Veel van de grote namen in de entertainmentindustrie zijn afkomstig van Royal Crown. Alle artiesten die ze kozen hadden uitzonderlijk potentieel, en hun toekomstige sterrendom was grenzeloos. Nolans ogen vielen iets naar beneden. "Vraag eerst toestemming aan hun ouders. Ze zijn tenslotte nog te jong. Wij zijn niet in de positie om de beslissing voor hen te nemen." Quincy was even verbijsterd. "Maar hun documentatie bevat geen contactgegevens van hun ouders." Toen keek Nolan op. "De contactgegevens van de ouders waren niet inbegrepen?" "Ze hebben een telefoonnummer ingevuld. Ik weet niet zeker of het het echte is." Quincy keek door de documenten in zijn hand en vond snel het anonieme nummer dat de twee kinderen hadden achtergelaten. In Seaview Villa… Maisie trok haar schoenen aan en herinnerde de drie bengels eraan voordat ze wegging: "Schatjes, mama gaat nu naar haar werk. Jullie blijven braaf thuis en bellen je peetmoeder als er iets is." De drie bengels zwaaiden met hun kleine handjes. "Dag mama!" Maisie glimlachte en gaf ze een kus en ging toen weg. De telefoon aan de zijkant rinkelde zodra Maisie het huis verliet. De drie bengels liepen naar de telefoon en staarden naar de identiteit van de onbekende beller. Er kwam maar één mogelijkheid in hen op, omdat dat het nummer was dat ze op hun documentatie voor de Blackgold Group hadden geschreven. Daisie drukte op de knop om op te nemen, stond op haar tenen en antwoordde met een kinderlijke stem: "Hallo, dit is het huis van Hare Koninklijke Hoogheid! Wie bent u?" "Ik ben…" Nolan pauzeerde even en verzachtte zijn toon. "Ik ben de meneer die jullie de andere dag droeg." "Meneer Knap, u bent het!" "Zijn je ouders thuis?" "Mama is naar haar werk. Wat is er aan de hand, meneer Knap?" vroeg Daisie nonchalant terwijl ze haar hoofd met beide handen steunde. Er verscheen een glimlach op Nolans lippen. "Waar zijn jullie? Ik kom jullie ophalen." Quincy kon zijn ogen niet geloven toen hij Nolan zag glimlachen, laat staan toen Nolan zijn status en adel uit het raam gooide door aan te bieden de kinderen op te halen. Nolan beëindigde het gesprek, pakte zijn autosleutel en stond op nadat Daisie haar adres had onthuld. "Meneer, zal ik ze ophalen in uw plaats?" 'Hoe kan ik toestaan dat meneer Goldmann persoonlijk gaat?' Nolan gooide hem de sleutel toe. "Jij rijdt." Quincy was sprakeloos. Quincy reed naar Seaview Villa #9, stopte de auto buiten de villa en zag de kinderen vrolijk naar buiten lopen. Quincy voelde diep van binnen een gevoel van wrangheid. 'Vanuit mijn oogpunt, lijkt dit er niet op dat meneer Goldmann op het eerste gezicht de kinderen van iemand anders gaat ontvoeren?' Daisie stapte met Colton in de auto. Ze schoof toen op en ging naast Nolan zitten. Ze had twee gevlochten paardenstaarten en droeg een zonnebloem tutu, waardoor ze er erg schattig uitzag. Colton droeg een broer-en-zus outfit die in veel opzichten op die van Daisie leek. Hij was van plan om Waylon te imiteren en zijn zus te vergezellen om deze man te ontmoeten. "Meneer, waar brengt u ons naartoe?" vroeg Colton nieuwsgierig. Nolan pauzeerde even en keek naar Colton. Hij had het vage vermoeden dat de jongen een beetje anders aanvoelde dan gisteren. "Hebben jullie geluncht?" "Nog niet. Bent u van plan om een lunch voor ons te kopen?" Colton knipperde met zijn ogen. Nolan zag een moedervlek in de hoek van Coltons oog die hij gisteren misschien niet had opgemerkt. Hij stak zijn hand uit en wreef over Coltons hoofd. "Je was nogal vijandig tegenover me de andere dag." Colton krabde aan zijn wangen, stak zijn tong uit en glimlachte. "Dat was omdat ik dacht dat u een slechterik bent." "Mijn broer kan uitzonderlijk fel zijn als hij denkt dat u een slechterik bent," legde Daisie namens Colton uit. De mondhoeken van Nolan gingen iets omhoog toen hij tegen Quincy zei: "Ga naar het Grand Courtyard Hotel." In het executive restaurant van het Grand Courtyard Hotel… Het hele restaurant bediende alleen hen omdat Nolan het hele restaurant voor hen had gereserveerd. Nolan keek naar de twee bengels en glimlachte flauwtjes. "Bestel gerust wat jullie willen eten." De twee kinderen pakten de menukaart en keken ernaar. Alle gerechten op deze menukaart waren schandalig duur, maar Daisie wees naar de duurste. "Waylon, ik wil dit eten." "Uh... Dan bestellen we dat." "En dit!" "Dat nemen we ook." "Dit, en dit!" Colton was een beetje walgelijk. "Ben je een varken?" Daisie wendde haar hoofd af met een pruillip. 'Waylon zou me zeker laten doen wat ik wil.' Nolan nam een ​​slok uit het waterglas. Deze kinderen begonnen om de een of andere reden geleidelijk aan hem te groeien naarmate hij er meer naar keek. De restaurantmanager stond naast de kinderen terwijl ze eten bestelden. Toen zei hij beschaamd toen hij zag dat de kinderen Australische kreeften hadden besteld: "Het spijt me heel erg, schatjes, maar we hebben vandaag geen Australische kreeften meer. We zijn niet het enige hotel dat geen voorraad meer heeft, de andere restaurants in de buurt ook niet." "Aww." Daisie keek een beetje teleurgesteld. Ze hield het meest van kreeft eten, net als haar moeder. Nolan keek op. "Hoe lang zou het duren om een ​​kreeft vanuit een kustplaats per vliegtuig hierheen te sturen?" Quincy was stomverbaasd. 'Heb ik dat nou verkeerd gehoord? Meneer Goldmann is van plan geld uit te geven aan luchtpost, alleen maar om het de kinderen mogelijk te maken een Australische kreeft te proeven!? 'Hoewel de gelijkenis echt ongelooflijk is, neemt hij ze op als zijn biologische kinderen?' De restaurantmanager glimlachte. "Meneer Goldmann, het duurt twee uur om de kreeften vanuit een kustplaats per vliegtuig hierheen te sturen." "Zorg er dan voor dat het per vliegtuig hierheen wordt gestuurd." "Oké." De restaurantmanager knikte en vertrok met de menukaart en bestelling. Daisie en Colton keken Nolan unisono aan. "Meneer, u bent zo rijk." Quincy was sprakeloos. 'Is het niet duidelijk? Hij verbrandt zijn geld alsof het niets is.' Nolan glimlachte flauwtjes. "Hebben jullie er ooit aan gedacht om te debuteren in de showbusiness?" "Meneer, is er een entertainmentbureau dat ons wil aannemen?" vroeg Daisie terwijl ze haar hoofd schuin hield. "Ja, natuurlijk. Maar ik zal jullie niet dwingen als jullie dat niet willen." 'Ze zijn tenslotte nog erg jong. Het is niet meer dan normaal dat we ze er niet toe dwingen als hun ouders het er niet mee eens zijn.' Hij was inderdaad een beetje nieuwsgierig toen hij hun ouders noemde. "Ik ben er klaar voor!" antwoordde Daisie. 'We kunnen wat geld verdienen voor mama, dus waarom niet?' Nolan schrok, maar keerde al snel terug naar zijn oorspronkelijke uitdrukking. "Zullen je ouders bereid zijn je dat ook te laten doen?" "We hebben geen vader. Het enige wat we hebben is Hare Koninklijke Hoogheid. Het is echt moeilijk voor Hare Koninklijke Hoogheid om geld te verdienen om ons groot te brengen. Dus we zullen haar leven gemakkelijker maken als we haar last kunnen delen door wat geld te verdienen." 'Ze hebben geen vader?' Nolans ogen werden dof. "Wat is het beroep van je mama?" vroeg Nolan opnieuw. Colton steunde zijn kin met zijn handen en glimlachte. "Onze mama is geweldig. Ze is een ontwerper!"