"Mevrouw Prachtigaard, we zijn hier om auditie te doen!" Daisie hief haar hoofd op, haar ogen helder als kristal, alsof er een ster in elk van hen verborgen zat. Nova haalde diep adem en kalmeerde haar bonzende hart. 'Hoe kunnen zulke schattige en lieve kinderen van meneer Goldmann zijn? Gezien mijn kennismaking met meneer Goldmann, is het onmogelijk dat hij zulke lieve kinderen zou kunnen voortbrengen.' Ze knielde en aaide over hun kleine hoofdjes. "Hoe heten jullie?" "Ik heet Daisie." "Ik heet Waylon." De twee bengels antwoordden in koor. Nova was gefascineerd door hun schattigheid. 'Afgezien van hun schattigheid zien ze er ook nog eens ontzettend knap uit. Als ze voor een camera zouden staan...' Nova ontwaakte uit haar trance, stond op en riep naar het personeel om haar heen: "Jullie, opschieten! Breng deze twee kleine modellen binnen en geef ze wat kleren aan!" Ze kon al niet wachten om het resultaat te zien! De Maybach stopte aan de kant van de weg voor de Blackgold Toren. De chauffeur vroeg alle bodyguards die bij de ingang stonden te wachten om de omringende menigte opzij te duwen en twee nette rijen te vormen. Nolan stapte uit de auto en liep met lange benen rechtstreeks de lobby in. Aan de andere kant van het hoofdkantoor stuurde Nova, die een paar fotosets had gemaakt, twee van de gemaakte foto's naar Quincy zonder de foto's te retoucheren. Quincy vertraagde, haalde de telefoon uit zijn zak en wierp er een blik op. Hij keek geschokt en zoomde de foto uit van verbazing. Quincy haalde Nolan haastig in. "Meneer Goldmann." "Wat is er?" Nolan liep naar de lift die aan hem was toegewezen terwijl de beveiligingsbeambte op de knop drukte om de lift te openen. Hij stapte vervolgens de lift in terwijl Quincy hem zijn telefoon overhandigde. "Je moet hier even naar kijken." Nolan wierp een blik op het scherm van de telefoon en zijn ogen werden donker. Als het niet om belangrijke zaken ging, zou hij nauwelijks langer dan een minuut naar een scherm kijken. Dit keer staarde hij echter wel drie hele minuten naar het scherm. "Nova Daniell stuurde me deze foto's. De afdeling merkendorsement van 'Jonge Gezichten' heeft deze twee kleine modellen gevonden en ze lijken nogal op... u." Bij nader inzien leken de ogen van de jongen precies hetzelfde als die van Nolan. De gelaatstrekken van de twee kinderen leken bijna hetzelfde als die van hem, vooral die van de jongen. Nolan fronste zijn wenkbrauwen en gaf de telefoon terug aan hem. "Waar zijn de twee kinderen nu?" "Ze zouden nog in de studio moeten zijn." Nolan drukte direct het verdiepingsnummer in om naar de verdieping te gaan waar de opnames plaatsvonden. Om de een of andere reden wilde hij de twee kinderen zien. Colton zat voor de computer, drong het controlecentrum van Blackgold binnen en bewaakte de bewaking van de hele Blackgold Toren. Hij klikte op het scherm om in te zoomen, zag Nolan naar de fotografieafdeling lopen en belde Waylon. De smartwatch die Waylon droeg trilde, dus hij liep stilletjes naar de zijkant en nam de telefoon op. "Colton, hoe staat het ervoor?" "Nolan is nu naar jullie tweeën komen zoeken. Ga met Daisie naar hem toe. Vergeet niet om zijn haar te bemachtigen!" "Oké!" Waylon liep naar Daisie en fluisterde in haar oor nadat hij het gesprek had beëindigd. Het gefluister eindigde met een knikkende Daisie die zei: "Roger dat." Colton zat voor de computer en grinnikte. 'Je kunt niet verwachten iets te bereiken als je niets riskeert. We zullen te weten komen of Nolan Goldmann onze papa is of niet nadat we zijn haar in handen hebben gekregen voor DNA-verificatie. Dan komen we alles te weten!' Nolan verscheen buiten de film afdeling en Nova begroette hem met een brede grijns. "Meneer Goldmann, waarom bent u hier?" Quincy onderbrak voordat Nolan zijn mond kon opendoen. "Waar zijn de twee kleine modellen?" "De modellen? Die staan daar." Nova wees in de richting van de twee bengels. De twee kleine bengels stonden op de stoel en keken in de lens van de camera alsof ze erg nieuwsgierig waren. Nolan liep naar hen toe. "Daisie, Waylon," riep Nova ze, en de twee kinderen keken achterom en zagen Nolan achter hen staan. Beiden hieven hun hoofd op en wisselden blikken uit met Nolan. Waylon stond ook onbewust voor Daisie en beschermde haar met een waakzame uitdrukking. Zijn uiterlijk leek precies hetzelfde als dat van Nolan als hij fronste. "Wie ben jij?" Waylon stelde een vraag waarvan hij het antwoord al wist aan Nolan terwijl hij hem strak aankeek. Nolan kneep zijn ogen samen. "Wie ben jij dan?" "Gaat dat je wel wat aan?" Quincy en Nova zweetten op hun voorhoofden. 'Is dit kind niet een beetje te brutaal en rigide?' Daisie trok aan de zoom van de hoek van Waylons kleren en deed alsof ze erg bang was. "Waylon, ik wil naar huis." Waylon aaide over haar hoofdje om haar te troosten. "Wees niet bang, ik ben er." Een spoor van hulpeloosheid flitste over de bodem van Nolans ogen. 'Zie ik er te fel en intimiderend uit? Denkt dit kind dat ik ze met achterliggende motieven benader?' "Ik ben de eigenaar van dit bedrijf. Waar zijn jullie ouders?" Hij verzachtte zijn toon en houding. Quincy en Nova waren geschokt toen ze Nolans zachte en vriendelijke stem voor het eerst hoorden. Daisie antwoordde zachtjes: "Onze mama heeft het druk en we weten niet waar onze papa is." Nolan was diep in gedachten verzonken terwijl Daisie plotseling naar hem toe liep en haar armen uitstrekte. "Meneer Knap, ik wil een knuffel!" Iedereen die aanwezig was, was geschokt. Dit kind had daadwerkelijk het lef om Nolan te vragen haar te dragen!? Waylon trok Daisie opzettelijk naar zich toe. "Daisie, mama zei dat we ons niet door vreemden moeten laten dragen. We worden ontvoerd als we dat wel doen." "Maar, hij ziet er toch niet uit als een slecht persoon, toch?" Daisies kleine en tere lichaam werd in de lucht getild zodra ze dat had gezegd. Iedereen was opnieuw stomverbaasd. Daisie sloeg haar armen om Nolans nek en staarde hem aan met haar grote schattige ogen. "Meneer Knap, je ogen zien er net zo mooi uit als die van mijn broer!" Nolan had nog nooit geprobeerd een kind te dragen, dus deze knuffel gaf hem een ongekende ervaring. 'Dit kleine meisje... Ze lijkt wel op iemand.' "Hoe heet jullie mama?"