Maisie zei geen woord. ‘Ze hebben al hun gedachten ingezet om me voor het avondeten thuis te krijgen. Ze hebben zelfs Nolan hier uitgenodigd en staan er nu op dat ik blijf eten. Dan moet ik hier wel blijven om te zien wat dit moeder-en-dochter-pijnplan van plan is.’ Ze hief toen haar hoofd en grinnikte. ‘Oké, dan blijf ik hier wel eten.’ Willow en Leila hadden niet verwacht dat ze akkoord zou gaan, maar alles verliep volgens hun plan. Maisie boog alleen haar hoofd en at zonder te praten tijdens de hele maaltijd. Stephen en Leila waren bijna stil tijdens het hele diner, waarschijnlijk vanwege de aanwezigheid van Nolan. Nolan at niet veel. Hij had Willow’s uitnodiging willen afwijzen toen ze hem vroeg om haar terug te begeleiden naar het Vanderbilt-landhuis, maar Maisie werd genoemd. Aangezien Willow had gezegd dat Maisie degene was die hem had uitgenodigd voor het Vanderbilt-landhuis, zou hij moeten zien wat Maisie in petto had. ‘Zee, hoe is het al die jaren met je gegaan?’ Dat was waarschijnlijk de enige keer dat Stephen eraan zou denken om zorg te tonen voor deze dochter. Maisie tilde niet eens haar oogleden op. ‘Ik heb een geweldige tijd gehad, dankzij jou.’ Een vleugje schaamte stagneerde even op Stephens gezicht. Leila gaf Willow een hint met haar blik. Pas toen begon Willow zich uit te spreken tegenover haar vader. Ze schepte wat eten in Nolan’s kom. ‘Nolan, je moet meer nemen.’ Leila glimlachte meteen en voegde eraan toe: ‘Mr. Goldmann, bedankt dat u al die jaren voor Willie hebt gezorgd. Willie is altijd een attent en braaf kind geweest, maar toon haar alstublieft wat geduld als ze tekortkomingen zou vertonen.’ Maisie liet haar hoofd zakken en barstte bijna in lachen uit. Nolan merkte iets op, hief zijn ogen op en keek naar Maisie. ‘Miss Vanderbilt lijkt hier iets over te willen zeggen?’ Deze zin richtte de aandacht van de andere drie mensen aan de eettafel op Maisie. Maisie kon het niet laten om te antwoorden: ‘Wat kan ik zeggen? Maar ik ben alleen een beetje nieuwsgierig. Mr. Goldmann, u bent in de dertig en jullie zijn al zes jaar samen. Het zou zo ongeveer tijd moeten zijn dat jullie trouwen met ons attente en brave meisje.’ Ze benadrukte de zinsneden ‘attent’ en ‘braaf’ serieus, omdat ze het onderliggende plan van de Vanderbilts had doorzien. Met deze zin werd, afgezien van Leila, zelfs Willow’s uitdrukking een beetje strak. Om nog maar te zwijgen van Nolan, die Maisie aankeek alsof hij haar levend zou villen. Willow was bang dat Nolan het verkeerd zou begrijpen, dus voegde ze onmiddellijk toe: ‘Nolan, Zee maakt maar een grapje, trek het je niet aan.’ Maisie gaf echter niets om de gevolgen en bleef vragen: ‘Willow, hoe moet ik het onder woorden brengen? Mr. Goldmann is je vriend, maar waarom klink je zo beleefd als je met je vriend praat?’ Willow’s uitdrukking veranderde enigszins en ze keek Maisie woedend aan. Omdat ze zag dat Stephen’s uitdrukking er niet al te gelukkig uitzag, verzachtte Leila de boel onmiddellijk. ‘Zee, kijk eens naar jezelf. Waar heb je het over? Dit is geen blind date.’ ‘Verdorie, dat kreng had alles kunnen aanhalen, maar ze koos ervoor om over hun huwelijk te praten. Doet ze dat expres om ons in verlegenheid te brengen? ‘Hoewel we Willow hebben gevraagd om Nolan terug te brengen, zodat we er een match van konden maken, is het onmogelijk voor ons om er zo openlijk over te praten. En er is geen manier waarop we de hele huwelijkszaak aan hem kunnen opdringen. ‘We doen dit voor Maisie om haar haar plaats te laten kennen en de strijd om Nolan op te geven, dus alles wat we hoeven te doen is de boodschap impliciet overbrengen. Maar wie had kunnen denken dat ze het hele toneelstuk zou uitroeien!?’ Maisie was geen dwaas. Het moeder-en-dochterpaar was allebei naar haar toe gekomen en had haar gewaarschuwd om geen gedachten over Nolan te hebben, en ze hadden Nolan nu uitgenodigd voor het landhuis en erop aangedrongen dat ze hier zou blijven eten. Hun bedoeling was vanaf het begin zo duidelijk. In dat geval moest ze ze nog ijveriger aan elkaar koppelen. Maisie negeerde Leila en bleef naar Nolan staren. ‘Mr. Goldmann, vertel me alstublieft niet dat u dat nooit van plan bent geweest.’ Maisie deed alsof ze verrast was toen ze zag dat zijn uitdrukking somber werd. ‘Hoe kan dit de juiste manier zijn om te doen? De bloeitijd van een vrouw mag niet worden verspild, en Willow is al 26 jaar oud. Ze is niet meer jong. Het is tijd voor haar om te trouwen.’ Willow’s uitdrukking werd steeds meer beschaamd, maar ze durfde Nolan niet aan te kijken. Maisie trok haar wenkbrauwen op. ‘Of, Mr. Goldmann, speelt u met de gevoelens van mijn zus?’ ‘Maisie Vanderbilt!’ Stephen sloeg geërgerd en overstuur op de tafel. Hij kon Nolan’s aanwezigheid niet langer in overweging nemen. ‘Hou je mond! Hoe kun je commentaar geven op Mr. Goldmann!?’ Maisie grinnikte speels. ‘Raak je zo opgewonden alleen maar omdat ik de waarheid heb verteld? Vader, zelfs Mr. Goldmann is hier niet woedend over, dus hoe kan de grootmoedigheid van iemand zoals jij kleiner zijn dan die van Mr. Goldmann?’ Als Nolan haar op dit moment terug wilde pakken, zou dat alleen maar bewijzen dat hij een onverzoenlijke man was. ‘Jij!’ Stephen was zo woest dat alle aderen op zijn gezicht en nek extreem zichtbaar werden. ‘Dat goddeloze dochter! Ik zou haar nooit hebben laten terugkomen als ik had geweten dat Nolan hier vandaag met Willow zou zijn.’ Maisie legde haar zilverwerk neer en stond op. ‘Het lijkt erop dat ik niet meer welkom ben om voor deze maaltijd te blijven. Ik hielp jullie alleen maar om de waarheid uit vriendelijkheid te vertellen, maar jullie gingen allemaal ineens in de tegenaanval. Zoals verwacht, ben ik nog steeds een buitenstaander in het Vanderbilt-landhuis. Ik ga al weg. Geniet alstublieft van jullie maaltijd.’ Stephen beefde van woede, terwijl het alleen maar natuurlijk was dat de uitdrukkingen van Leila en Willow er niet veel beter uitzagen in vergelijking met die van Stephen. Willow wierp Nolan voorzichtig een blik toe. ‘Nolan…’ Nolan stond op met een koud gezicht en Willow, die zijn woede voelde, durfde geen woord meer te uiten. Toen ze Nolan zonder om te kijken de eetzaal zag verlaten, beet ze haar tanden op haar lip. Stephen was natuurlijk zijn eetlust verloren omdat Nolan de scène ongelukkig had verlaten. Hij gooide zijn zilverwerk op tafel, stond op en ging naar boven. Het moeder-en-dochterpaar haatte Maisie tot op het bot! Maisie liep naar de kant van de weg en stond op het punt een taxi te pakken, maar een hand trok haar abrupt terug. Maisie struikelde even, vond haar evenwicht en keek Nolan woedend aan. ‘Mr. Goldmann, wat bedoelt u hiermee?’ Nolan knarste met zijn tanden. ‘Heb je dat expres gedaan?’