'Me verontschuldigen? Hij wil dat ik terugga en mijn excuses aanbied aan Willow?' Maisie grijnsde en keek hem recht aan. "Over mijn lijk." Tot Nolans verbazing was deze vrouw niet alleen aanmatigend en afschuwelijk, maar ook nog eens ontzettend koppig. Zijn gelaatstrekken verstrakten. "Als je geen excuses aanbiedt, zal Zora's naam morgen verdwenen zijn uit de mode- en juwelenwereld." Hij wilde het haar aanvankelijk niet moeilijk maken, maar Willow werd beschouwd als zijn redder in nood. Hij zou zes jaar geleden die nacht erin geluisd zijn als zij er niet was geweest. Hoewel hij geen gevoelens voor Willow had, had hij haar de afgelopen jaren toch aan zijn zijde gehouden en onvoorwaardelijk in haar materialistische behoeften voorzien. Vaenna Jewelry zat de laatste jaren echt in een dip, en daarom zou hij 150.000.000 dollar betalen om Zora namens haar in te huren. Hij wist dat Willow in de fout was gegaan door haar in eerste instantie te slaan, dus hij zou Willow haar excuses laten aanbieden. Het kon hem niet schelen hoe ze dit probleem privé zouden oplossen, maar hij kon niet toestaan dat een andere vrouw Willow voor zijn ogen iets zou aandoen. Maisie's hand, die vastgegrepen werd, deed pijn alsof ze uit de kom was. Haar ogen vielen neer, maar ze zou nooit een enkele traan laten vallen voor haar vijand, ondanks haar grieven! "Ik heb niets verkeerd gedaan. Ik zal me niet verontschuldigen!" Toen hij zag dat haar houding nog steeds zo star was, snoof Nolan. "Met de invloed van de Goldmanns in de zakenwereld zal niet alleen je reputatie in Zlokova in vlammen opgaan, maar zullen de mensen van Stoslo ook niet meer van de naam Zora horen. Weet je zeker dat je dit nog steeds wilt?" 'De Goldmanns...' Maisie knarsetandde. 'Ik vroeg me al af hoe deze man de mogelijkheid zou hebben om me te bedreigen. Het blijkt dat hij van de Goldmanns is!' Maisie was niet bang om verbannen of geïsoleerd te worden in het vakgebied, maar haar kinderen moesten nog steeds in Bassburgh studeren, en ze moest de "Vaenna Jewelry" van haar moeder terugwinnen. 'Ik moet zo'n kleine tegenslag verdragen voor het grotere plan. Ik hoef niet te steggelen over zo'n kleine vernedering met deze man.' "Laat me eerst los." Nolan liet haar los en wierp haar een blik toe. "Je kunt er beter goed over nadenken." "Is het niet gewoon een verontschuldiging?" Maisie trok haar wenkbrauwen op, draaide zich om en liep de trap af. Ze naderde Willow toen ze terugkeerde naar het kantoor, en haar felrode lippen openden en sloten zich in een fractie van een seconde. "Het spijt me." Willow had niet verwacht dat Maisie zich zou verontschuldigen, maar ze wist dat Nolan wel moest hebben ingegrepen. Diep van binnen voelde ze zich uiterst zelfgenoegzaam, maar ze glimlachte beleefd aan de oppervlakte. "Het is oké, wat het contract betreft..." Maisie wierp een blik op de man die buiten de deur stond en tekende het contract met een pen. Niemand zag echter de lichte kromming op haar mond. 'Ik ben gedwongen om zonder tegenstand terug te keren naar Vaenna Jewelry, ook al heb ik erop aangedrongen dat ik dat niet wilde. 'Ik zal ze een goede les leren over wat het betekent om vanaf nu een slang aan je boezem te koesteren.' Vervolgens legde ze de pen neer en vertrok onmiddellijk zonder nog meer opschudding te veroorzaken nadat ze het contract had getekend. Nolan liep naar het bureau, pakte het contract op en wierp er een blik op, terwijl Willow naar zijn zijde liep. "Nolan, heel erg bedankt." "Kom niet alleen met haar in contact." Nolans toon was zwak. Vervolgens vertrok hij met zijn persoonlijke assistent nadat hij het contract had neergelegd. Willow pakte het contract op met een triomfantelijke blik nadat Nolan was vertrokken. "Maisie Vanderbilt, je zult uiteindelijk toch door mijn handen sterven." Een Maybach stond direct voor de ingang geparkeerd en Nolans persoonlijke assistent, Quincy Lawson, opende de autodeur voor hem. Nolan vroeg onmiddellijk nadat hij in de auto was gestapt. "Heb je alle informatie verzameld waar ik om vroeg?" Quincy knikte, draaide zich om en overhandigde hem een tablet. "Meneer, het is allemaal hierin opgeslagen." Nolan tikte op het scherm om de informatie door te nemen, maar zijn aandacht werd getrokken door de "Maisie Vanderbilt" die de volledige naam kolom in beslag nam. En het adres dat op haar ID stond was precies het huidige adres van de Vanderbilts. Zijn ogen werden iets donkerder. Bij de Blackgold Group... Daisie en Waylon stonden buiten de ingang en keken op naar dit iconische gebouw, dat er uiterst waardig uitzag om het grootste bedrijf in Bassburgh te zijn. De twee deugnieten liepen de lobby binnen terwijl slim ogende mannen en vrouwen in pakken zich haastten. Sommigen hielden documenten vast, terwijl anderen buitenlandse klanten in verschillende talen ontvingen. De twee kleine figuren trokken de aandacht van veel mensen te midden van deze hectische scène. De dame bij de receptie merkte de twee schattige kinderen op, dus ze stapte beleefd naar voren en vroeg met een zachte houding: "Hallo, schatjes. Wie zoeken jullie?" Daisie haalde haar persoonlijke informatie uit haar kleine gele eendenrugzak en antwoordde met haar kinderlijke stem: "Mevrouw, we zijn geselecteerd als de endorsers van het merk 'Young Faces'. De man bij de ingang zei dat we hierheen moesten komen voor een auditie." De receptioniste viel bijna flauw toen ze zo'n schattige stem hoorde. "Maar hebben je ouders je hier niet heen gebracht?" Waylon antwoordde onmiddellijk. "We willen mama niet lastigvallen. We kunnen het zelf wel." "Wauw, jullie zijn zulke verstandige kinderen. Oké dan, ik breng jullie er nu heen." "Dankjewel, mevrouw Mooi!" De twee deugnieten bogen en bedankten de receptioniste. De receptioniste hield hun kleine handjes vast en begeleidde ze naar de studio. 'Young Faces' was een luxueus kinderkledingmerk van de Blackgold Group. Het was inderdaad van plan om twee jonge modellen te werven, die erg fotogeniek waren en niet bang waren om in de schijnwerpers te staan, om hun woordvoerders te zijn. De receptioniste bracht ze naar de studio. Naast kledinghangers stonden er ook verschillende camera's en achtergrondborden in de studio. Veel kinderen kwamen de studio binnen en verlieten de studio voor de auditie terwijl ze op hun beurt wachtten. Een streng uitziende vrouw van middelbare leeftijd, die er erg netjes uitzag, leek uitzonderlijk ontevreden over de resultaten van alle foto's en verloor een beetje haar kalmte. "Hoe moet ik dit schieten? Ze moeten fotogeniek zijn, fotogeniek! Begrijp je me?" "Zus Nova, deze twee kinderen-" "Argh, val me niet lastig..." Nova Daniell stond op het punt iets te zeggen toen ze plotseling de twee kinderen naast de receptioniste zag staan. Ze schrok en keek extreem geschokt. Haar blik was op hen beiden gericht. 'Hoe kunnen deze twee kinderen zo veel op meneer Goldmann lijken!?'