Toen Leila zag dat Nolan echt geïrriteerd was, wist ze dat het haar niets goeds zou doen om Nolan op dat moment te provoceren. Ze knarste met haar tanden en boog haar hoofd naar de twee kinderen. "Het spijt me, kinderen. Het is de schuld van tante, dus vergeef me alsjeblieft." 'Verdorie, ik kan de dingen niet licht opvatten voordat ik de bodem van deze zaak heb bereikt. Ze kunnen hier absoluut niet blijven als het echt de kinderen van die trut zijn!' Nolan keek naar Daisie nadat Leila was vertrokken. Daisie hief plotseling haar gezicht op en greep de hand van Colton vast. "Sorry meneer, we willen niet meer eten. We willen naar huis." Nolan was van streek, maar terugdenkend aan wat er net was gebeurd, wist hij dat de kinderen waarschijnlijk ook bang waren. "Oké, ik breng jullie terug." "Laat maar, we gaan zelf wel terug." Daisie pakte de hand van Colton en vertrok snel. Quincy keek verbijsterd. "Meneer Goldmann, die kinderen hebben wel temperament, hè?" Nolan reageerde niet op hem, maar keek van achteren naar de twee kleine figuren. Hij wist op dit moment niet goed wat hij moest denken. Coltons tranen waren al opgedroogd toen de twee uit het hotel kwamen. Hij glimlachte zelfs toen hij tegen Daisie opschepte: "Hoe was het? Zijn mijn acteerprestaties niet van topniveau?" Daisie kon echter niet lachen. Colton keek naar de roodheid en zwelling op haar wangen en zei boos: "Verdorie, die oude heks had echt de moed om je te slaan. Ik zal haar nooit meer laten gaan als ik haar weer tegenkom!" "Colton, die tante is de moeder van Willow. Is het waar dat papa ons niet wil erkennen?" Daisies ogen waren bloeddoorlopen en ze had geen pijn gevoeld toen ze werd geslagen. Ze kon er echter niet overheen dat haar vader alleen van Leila had geëist dat ze zich verontschuldigde, zonder de zaak verder te onderzoeken. Het was duidelijk dat het hem niet kon schelen omdat zij de moeder van die vrouw was. Ze voelde dat hun vader hen zeker niet meer wilde, en ze was een beetje teleurgesteld in hem. Colton wreef over haar wang. "Maak je geen zorgen, dat zal niet het geval zijn. Die gemene vrouw heeft papa alleen maar verblind. Laten we nog even wachten. We zullen kunnen onthullen wie onze papa is als de tijd rijp is." 'We kunnen hem nu niet zo gemakkelijk erkennen. Papa zal zeker met mama vechten om onze voogdij als de persoon van wie hij echt houdt Willow is. Hij is zo machtig in Zlokova, en mama zal zeker verliezen als hij de zaak via een rechtszaak wil voortzetten. 'We moeten nog even wachten. 'Hij is niet de papa die we willen als hij Willow blijft beschermen. We kunnen mama toch beschermen! En we kunnen het ons ook veroorloven om mama hierdoor te steunen!' Daisie knikte. "Ja!" Bij Vaenna Jewelry... Leila was onderdrukt toen ze Nolan ontmoette, en hoe meer ze erover nadacht, hoe minder ze het kon laten glippen. Daarom was ze naar Vaenna Jewelry gerend om Maisie te zoeken. "Maisie, jij trut, kom hier!" Maisie kon al bevestigen wiens stem het was voordat Leila het kantoor binnenkwam. Ze zat aan haar bureau, de informatie over de aankoop van de ruwe diamanten door te nemen, en nam niet eens de moeite om haar oogleden op te tillen. "Mevrouw Scott, kunt u alstublieft stoppen met rond te bazelen met het woord 'trut'? Dit is echt geen vleiende kwaliteit." Leila liep naar haar toe en keek haar fel aan. "Je bent echt een intrigant, hè? Je bent zes jaar later daadwerkelijk met twee bastaarden teruggekeerd naar Zlokova?" 'Bastaarden?' Maisie sloot de documenten onmiddellijk en keek onverschillig naar Leila op. "Wat bedoel je daarmee?" "Wat ik bedoel?" Leila spotte. "Ik heb vandaag twee kinderen ontmoet in een restaurant. Zeg het me nu eerlijk. Zijn die twee kinderen van jou?" "Welke kinderen? Ik begrijp niet waar je het over hebt." Maisie legde de mappen neer. 'Ze heeft ze in een restaurant gezien? Zou het kunnen dat Ryleigh ze voor het avondeten naar een restaurant heeft gebracht? 'Nee, ik ben niet van plan de Vanderbilts te laten weten dat ik mijn baby's heb teruggebracht, omdat ik niet wil worden bedreigd met mijn baby's!' "Weet je hier echt niets van?" Leila keek haar argwanend aan. "Waarom denk je dat het mijn kinderen zijn? Ik ken ze zelf niet eens, maar je praat hier alsof je ze persoonlijk hebt gezien voordat dit gebeurde." Leila vroeg zich af. 'Is het waar dat die twee kinderen echt niet van deze trut zijn?' "Mevrouw Scott, je bent hierheen gekomen en hebt me ondervraagd alsof dit een verhoor is, alleen omdat je twee kinderen hebt gezien. Waarom ben je zo bang dat de kinderen van mij zijn? Maar of de kinderen nu van mij zijn of niet, wat heeft dat met jou te maken?" Toen Maisie zag dat Leila even niet sprak, lachte ze. "Je deed alsof ik jouw kinderen heb gebaard. In plaats van je druk te maken over zaken die met mij te maken hebben, zou ik je adviseren om meer om je dochter te geven." "Jij!" Leila was zo boos dat ze sprakeloos was. "Wat ik? Het is jaren geleden dat mijn vader je dochter Vaenna Jewelry heeft laten overnemen, en ik heb nu een partij vervalste ruwe diamanten gevonden. Dus denk je dat mijn vader je dochter nog steeds het beheer van het bedrijf zou geven als hij dit zou weten?" Leila's uitdrukking veranderde enigszins. "Welke vervalste ruwe diamanten? Vertel me geen onzin." 'Verdomme, er zijn zes jaar verstreken en deze trut heeft nog steeds zo'n vlotte tong?' "Maar dit is normaal. Je woont nu in een rijke familie en je geeft nu alleen nog maar om wat je kunt eten, wat je kunt drinken en waar je plezier kunt hebben. Dus waarom zou je je druk maken om het bedrijf?" Maisie leunde iets achterover. "Als je het spel niet begrijpt, leer dan van je dochter en bouw je kennis op. Leer niet alleen hoe je jezelf moet kleden als een smakeloze nouveau riche." Leila bloosde nadat ze was vernederd, maar ze glimlachte triomfantelijk zodra ze aan iets dacht. "Je bent pas met een zilveren lepel in de mond geboren bij de Vanderbilts toen je een kind was, maar als je vader niet met Marina Gonzalez was getrouwd, zou ik allang de mevrouw van de Vanderbilts zijn geweest." "Waarom is mijn vader dan niet eerder met je getrouwd?" Maisies gegrinnik klonk zo irritant. Leila balde haar handen, knarste met haar tanden en zei: "Omdat hij als man eerst een vrouw zou kiezen die hem in zijn carrière kon bijstaan. Eerlijk gezegd was je moeder echt een zielige vrouw. Hoewel ze de officiële echtgenote was, is je vader haar uiteindelijk niet ontrouw geweest?" Toen Leila zag hoe koud Maisies ogen waren, vervolgde ze trots. "Sommige mensen zijn voorbestemd om een goed leven te hebben, maar het is jammer dat ze ook vrij snel pech hebben. Jij en je moeder zijn klassieke voorbeelden van zulke mensen. Zou je vader met je moeder trouwen als ze in het begin geen ontwerpster was? En zou hij haar na drie jaar huwelijk met mij bedriegen? "Mannen houden niet van capabele vrouwen en kiezen de zwakkere kant. Ik ken de voorkeuren van je vader en weet hoe ik hem een plezier kan doen, terwijl je moeder alleen maar wist hoe ze hem eraan moest herinneren om zijn carrière prioriteit te geven. Alle mannen raken zo'n vrouw heel gemakkelijk zat." Luisterend naar Leila's trots en zelfgenoegzaamheid in haar actie en haar uitleg over haar observaties, barstte Maisie in lachen uit. "Je hebt gelijk. Een persoon wordt onoverwinnelijk als hij een zekere mate van schaamteloosheid bereikt. Als mijn moeder zo dikhuidig zou kunnen zijn als jij, hoe had je dan de kans kunnen krijgen om je te bemoeien met haar huwelijk?" "Jij..." Leila was zo woedend dat ze geen woord kon uitbrengen. Maisie wuifde ongeduldig met haar hand. "Mevrouw Scott, als er niets anders is dat u onder mijn aandacht wilt brengen, vergeef me dan voor het gebrek aan gastvrijheid. Uw dochter heeft tenslotte de hele Vaenna Jewelry verprutst, en ik denk dat het bedrijf echt vasthoudend genoeg is om tot nu toe nog steeds in bedrijf te zijn." Leila vouwde haar armen met een minachtende uitdrukking. "Doe niet zo arrogant alleen omdat je de wereldberoemde sieradenontwerpster Zora bent. Je bent niets vergeleken met meneer Goldmann. "Laat ik het eerst even duidelijk stellen. Je kunt beter geen gedachten hebben over meneer Goldmann. Willie is de echte vriendin van meneer Goldmann en je bent niet in de positie om met haar te concurreren." Leila zei dit, draaide zich om en liep het kantoor uit. De glimlach op de mondhoeken van Maisie verdween geleidelijk. 'Ik ben niet geïnteresseerd in de vriend van Willow, maar als het op Vaenna Jewelry aankomt, is het iets dat ik hoe dan ook niet zal loslaten.'