'Een ontwerpster?' Nolans gezichtsuitdrukking werd iets plechtiger en hij kon het niet laten om Colton aan te staren. 'Hoe heet ze?' 'Onze mama is niet zo bekend, dus je zult toch niet weten wie ze is, zelfs als we haar naam zouden verklappen. Trouwens, meneer, heb je een vriendin?' Colton veranderde snel van onderwerp. Nolan kneep zijn ogen samen. 'Een vriendin? Er woont een vrouw bij me, maar ik heb nooit toegegeven dat ze mijn vriendin is.' Colton glimlachte. 'Wat dacht je ervan als we onze mama aan je voorstellen? Hoewel onze mama niet zo bekend is, is ze heel geweldig. En niet te vergeten, onze mama ziet er prachtig uit. Kijk maar naar ons! Je zou je moeten kunnen voorstellen hoe mooi onze mama is!' Nolan perste zijn lippen stijf op elkaar en zei geen woord. 'Deze twee kinderen zien er uitzonderlijk goed uit, dus de vrouw die hen heeft gebaard, zal er waarschijnlijk niet al te slecht uitzien. Maar om de een of andere reden is het bijna onmogelijk voor me om te geloven dat ze echt niets met me te maken hebben als ik naar ze kijk. Maar Willow is niet zwanger geworden of heeft geen kinderen gebaard hiervoor. Bovendien komt het gezicht van dit kleine meisje me steeds bekender voor naarmate ik langer naar haar kijk...' Coltons smartwatch trilde, dus hij boog zijn hoofd en wierp een blik. Het was een oproep van Waylon. Hij gaf een excuus en stond op. 'Meneer, ik moet naar het toilet.' Colton rende naar de ingang van het toilet, drukte op de antwoordknop en plaatste het horloge bij zijn oor. 'Waylon?' Waylon was op dat moment in het ziekenhuis en had de DNA-resultaten in handen gekregen. 'Colton, de uitslag is al binnen.' 'Is hij onze papa?' 'Ja, hij is onze papa!' Colton knikte en fronste nadat hij Waylons antwoord had gehoord. 'Geen wonder dat hij zo op ons lijkt. En aangezien hij onze papa is, waarom is hij dan bij die gemene vrouw?' Waylon liep de ingang van het ziekenhuis uit met de DNA-resultaten en zei: 'Heeft peettante ons niet verteld over de oorsprong? Mama werd zes jaar geleden uit het Vanderbilt-huis geschopt vanwege het complot dat die slechte vrouw voor haar had bedacht. Papa weet niets van ons bestaan. Hij weet niet eens van Mama. Het moet door die slechte vrouw komen.' Coltons gezicht werd somber. 'Hmph, die slechte vrouw wil onze papa voor zichzelf houden? Mooi niet!' 'Wacht maar af hoe we onze papa ontvoeren!' Colton werd plotseling op de grond geduwd toen hij zich wilde omdraaien. Plotseling klonk de stem van een vrouw. 'Waar komt dit kleine ettertje vandaan? Heb je geen ogen?' Leila klopte de kleren van haar lichaam. Ze waren allemaal van een designermerk, erg duur, en ze droeg ze liever niet thuis. Ze zou ze alleen dragen als ze hier met vrienden uit eten ging. Hoe kon ze zich nu verheugen nu een klein ettertje ze had verpest? Maar nadat haar blik op het gezicht van het kleine ettertje viel, vertrok Leilas gezicht van schrik. 'Dit ettertje... Waarom lijkt hij zo op meneer Goldmann?' Colton stond op van de grond en klopte zijn kleren af. 'Jij bent degene die geen ogen heeft, tante.' 'Wie... Wie is je moeder?' Leila had diep van binnen een onheilspellend voorgevoel. 'Een jongen die op meneer Goldmann lijkt, is plotseling uit het niets verschenen... Zou het kunnen dat hij een buitenechtelijk kind is dat een willekeurige vrouw heeft verwekt met meneer Goldmann? Maar dat klinkt niet goed. Meneer Goldmann is niet erg dol op vrouwen geweest, behalve die avond van zes jaar geleden...' Denkend aan zes jaar geleden kon Leila zichzelf niet meer kalmeren. 'Had die trut niet maar één keer met meneer Goldmann geslapen? Hoe zou het mogelijk zijn om in slechts één nacht zwanger te worden? Ik ben hier een kind tegengekomen dat zo op meneer Goldmann lijkt, terwijl Maisie onlangs ook is teruggekeerd naar Zlokova.' 'Waarom denk je dat je het waard bent om te weten wie mijn moeder is?' Colton negeerde haar en wilde vertrekken. Leila greep abrupt zijn arm. 'Jij kleine etterbak, heeft je moeder je niet geleerd hoe je respectvol met je ouderen moet praten?' Colton draaide zijn hoofd en wierp haar een blik met zijn koude blik. 'Heeft jouw moeder je niet geleerd om van kinderen te houden?' De blik in zijn ogen leek op die van meneer Goldmann als hij woest was. 'Is je moeder Maisie Vanderbilt? Is die trut je moeder!?' Toen Leila zijn moeder een trut noemde, beet Colton haar onmiddellijk in haar hand. 'Aah!' Leila, die was gebeten, was zo woedend dat ze hem wegduwde. Colton viel op de grond en barstte plotseling in tranen uit. 'Boehoehoe! Iemand slaat hier een kind. Boehoehoe!' Coltons geschreeuw trok de aandacht van verschillende obers. De obers zagen een kind op de grond zitten en ellendig huilen, en zagen toen de bazige blik van de vrouw. Ze stapten haastig naar voren om het kind te helpen opstaan. 'Mevrouw, hoe kunt u een kind duwen?' 'Gaat dit je niets aan? Heb je me hem zien duwen? De waarheid is dat hij zelf is gevallen!' Colton riep uit terwijl hij snikte: 'Ik ben je pas tegengekomen, maar je duwde me en noemde mijn mama een trut. Boehoehoe!' De obers begonnen medelijden te krijgen met het kind. De restaurantmanager haastte zich om Nolan het nieuws te brengen. Dit kind kwam hier immers eten met meneer Goldmann. Nadat Nolan de uitleg van de manager had gehoord, stond hij op en vertrok met de restaurantmanager. Tegelijkertijd haalden Daisie en Quincy hen ook in. 'Waylon!' Daisie zag Colton op de grond zitten huilen. Daarom haastte ze zich naar hem toe en keek Leila boos aan. 'Waarom heb je mijn broer geduwd!?' 'Heb je me hem met je eigen ogen zien duwen? Jullie etterbakken, jullie proberen me vandaag de schuld te geven, nietwaar? Etterbakken, weet je niet wie ik ben? Ik zal je laten zien hoe ik met ettertjes zoals jullie twee omga!' De woede in Leila brandde nog feller elke keer dat ze dacht dat deze kinderen hoogstwaarschijnlijk Maisies kinderen waren. Ze hief haar arm op en stond op het punt om ernaar te zwaaien. Daisie stapte opzettelijk naar voren om het af te weren. Haar kleine lichaam viel op de grond nadat ze de klap frontaal had opgevangen, en de obers die de scène omringden, waren woedend toen ze dit zagen. Daisie huilde niet, maar er verscheen een rode vlek op haar eerlijke en tere wang. 'Je... Je bent er zelf tegenaan gerend.' Leila was overrompeld omdat het meisje naar voren was gerend voordat haar hand haar zelfs maar kon bereiken. Maar de volgende seconde werd Leilas gezicht in een oogwenk bleek toen ze Nolan zag. 'Meneer Gold... Meneer Goldmann...' Nadat Nolan de vlek op Daisies wang had gezien, werd zijn gezichtsuitdrukking somber en daalde de temperatuur van de lucht om hem heen op hetzelfde moment. 'Mevrouw Vanderbilt, waarom bent u zo hardhandig tegen een kind?' 'Ik... Nee, meneer Goldmann. Dit kind was degene die me als eerste aanreed. Niet alleen bood hij daarna geen excuses aan, maar hij praatte me ook nog tegen. Hij heeft me zelfs gebeten. U kunt hier eens naar kijken.' Leila strekte haar hand uit die net was gebeten. De beet was nog steeds goed zichtbaar. Colton snikte. 'Jij was degene die me als eerste uitschold. Je noemde mijn mama zelfs een trut! Daarom heb ik je gebeten!' Enorme tranen gutsten uit zijn ogen en het huilen klonk zo hartverscheurend dat de obers zich uiterst bedroefd voelden. 'Zelfs als dit kind je aanreed, is het meestal per ongeluk. Waarom zou je ruzie maken over zo'n triviale kwestie met een kind?' 'Ja, je bent zelf ook moeder. Heb je geen medelijden met dit kind?' 'Na zo'n zware klap ben ik bang dat dit incident de jeugd van het kind zou kunnen overschaduwen.' Nolan liep naar Daisie en Colton. Hij draaide zich eerst om naar Daisie, die te koppig was om te huilen, en wreef over haar wang, die rood en gezwollen was geworden. Daarna veegde hij Coltons tranen weg. De emoties van deze twee kinderen hadden zijn stemming daadwerkelijk beïnvloed. Nolan stond op en gaf Leila een onweerlegbare blik. 'Bied de kinderen je excuses aan.' 'Meneer Goldmann, wat is uw relatie met deze twee kinderen?' Nolans dunne lippen waren strak tegen elkaar gedrukt. 'De twee kinderen hebben niets met me te maken, maar ik...' 'U hoeft zich geen zorgen te maken over mijn relatie met hen. U hoeft zich alleen maar te verontschuldigen bij het kind omdat u Willow's moeder bent, en ik beloof u dat ik uw leven nooit meer moeilijk zal maken vanwege deze zaak.'