'Meneer Goldmann, waarom zou u denken dat ik dat expres gedaan heb? Ik probeerde u alleen maar aan Willow te koppelen, toch?' legde ze uit terwijl ze worstelde en probeerde haar hand los te trekken. Nolan trok haar met kracht naar zich toe, en Maisie viel bijna in zijn armen. Hij sprak met een ijskoude stem. 'Jij bent degene die Willow vroeg om mij uit te nodigen op het Vanderbilt landgoed. En dat is al die tijd jouw plan geweest?' Maisie schrok en liet een spoor van twijfel zien. Ze hief toen haar hoofd op, keek hem aan en voelde zich een beetje geamuseerd. 'Dus ik ben degene die Willow vroeg om je uit te nodigen op het Vanderbilt landgoed? Is mijn reputatie zo groot?' Nolans ogen waren streng en koud. 'Maisie Vanderbilt, je bent niet in de positie om je te bemoeien met de zaak tussen Willow en mij. Het maakt me niet uit wat je doel is, doe niet alsof je een wijsneus bent.' 'Nolan, ik zal je vandaag iets vertellen. Ik heb Willow niet gevraagd je hierheen uit te nodigen. Hoewel ik niet weet wat Willow tegen je zegt, hebben deze dingen niets met mij te maken.' Maisie schudde zijn hand van zich af en zei plechtig: 'De zaak tussen jullie twee kan me gestolen worden. Dus ga terug en vertel je vriendin dat ze niet met haar verdomde vingers naar mij moet wijzen wanneer ze een zondebok nodig heeft voor een willekeurige beschuldiging. Ik ben geen doetje dat ze zo gemakkelijk moet uitdagen!' Maisie was zo boos dat ze niet langer om haar imago en woordkeuze gaf. Ze draaide zich om en wilde weggaan, maar Nolan trok haar plotseling zijn auto in. 'Meneer Goldmann, wat doet u? Laat me los!' Maisie duwde tegen de vergrendelde achterdeur en keek Nolan, die in de auto stapte, woedend aan. 'Nolan Goldmann, je kunt me beter laten gaan, anders bel ik de politie!' 'Doe wat je wilt.' Nolan negeerde haar en reed de auto weg. Willow, die net het landgoed uit was gelopen, zag de auto vertrekken en balde haar vuisten terwijl haar ogen donker werden. Nolan reed de auto de wildernis in en stopte de auto. Maisie keek hem waakzaam aan terwijl hij dat deed. 'Wat ben je aan het doen? We zijn midden in de rimboe. Wil je me soms vertellen dat je van plan bent me hier te vermoorden?' 'Stap uit,' zei Nolan slechts twee woorden. Maisie wierp een blik op de pure duisternis buiten de auto en vroeg: 'Je vraagt me om hier uit te stappen?' Nolan leek ongeduldig. 'Wil je me soms vertellen dat je niet begrijpt wat ik net zei? Uit de auto!' Maisie aarzelde, duwde de deur open en stapte direct uit de auto. Nolan reed weg direct nadat ze de deur had gesloten. Kijkend naar de verdwijnende autolichten, knarste Maisie met haar tanden. 'Meneer Goldmann, je hebt inderdaad verdomde ballen!' Het was pikdonker rondom, en het einde van de eindeloze snelweg was nergens te zien. Er was het geluid van tsjirpende insecten dat uit het bos kwam. Ze verlichtte haar omgeving met de zaklamp van haar mobiele telefoon en liep naar de overkant van de weg. Er waren alleen rotsen en zeewater onder de helling aan de andere kant van de stoeprand te vinden. Maisie wilde een taxi bellen, maar er was geen mobiel signaal op deze plek. 'Het zal toch niet zo ellendig zijn dat ik hier de nacht moet doorbrengen, toch?' Nolan reed lange tijd met de auto en stopte toen langs de kant van de weg. Hij wist niet wat er met hem aan de hand was, maar hij was echt zijn verstand verloren en was ruzie met haar gaan maken. 'Dit is inderdaad irritant. Ik dacht echt dat Maisie Willow had gevraagd om me uit te nodigen op het Vanderbilt landgoed, alleen maar om me over te halen om met Willow te trouwen. 'Ik heb nooit publiekelijk toegegeven dat Willow mijn vriendin is. Zelfs Stephen en Willow's moeder hebben nooit de moed gehad om me te vragen om met Willow te trouwen in mijn bijzijn. En ik ben inderdaad niet van plan om met Willow te trouwen, ook al is Willow de vrouw met wie ik zes jaar geleden heb geslapen. 'Maar Maisie zei dat ze Willow niet had gevraagd om me uit te nodigen op het Vanderbilt landgoed. Waarom zou Willow me dan vertellen dat het Maisie was? Liegt Maisie, of heeft Willow tegen me gelogen?' Nolans wenkbrauwen waren gefronst en hij was diep van binnen weer opgewonden. 'Die vrouw is op die plek achtergelaten... Ze zou nu bang en overweldigd moeten zijn, toch? Hij tskte, keerde de auto om en reed terug. Toen hij terugkwam op de plek waar hij haar had achtergelaten, zag Nolan Maisie op de stoeprand zitten, met haar gezicht naar het strand. Haar gracieuze silhouet zat rechtop, en haar lange, dikke, krullende haar verspreidde zich achter haar. Ze stak toen haar vingertoppen in het haar, bond het vast met een haarband, en de slanke nek die onder haar haar zichtbaar werd, deed haar eruitzien als een elegante zwaan. De nachthemel omhulde haar lichaam alsof het een mysterieuze gaas was, wat iedereen de drang gaf om het gaas uit elkaar te willen scheuren. Maisie draaide zijn hoofd en schrok van de man die achter haar stond. Ze zei met een grijns: 'Ik dacht dat meneer Goldmann echt van plan was om me hier de hele nacht achter te laten. Ik had niet verwacht dat je zo gewetensvol zou zijn, hè?' Nolan fronste zijn wenkbrauwen toen hij Maisie zag opstaan en langs hem heen lopen. Hij vermoedde enigszins of hij gefascineerd was door een bovennatuurlijk figuur. Hij was zelfs nog minder bereid toe te geven dat hij aan zoiets stoms kon denken, alleen maar door naar een vrouw te kijken die haar haar vastbond. Maisie liep naar de achterkant van de auto en wilde de deur openen toen zijn stem van achteren klonk. 'Ga voorin zitten.' Maisie draaide zich om en wierp een blik op hem. Zijn toon klonk onverschillig. 'Ik ben je chauffeur niet.' Hij stapte in de auto nadat hij dat had gezegd. Maisie tskte, draaide zich om, liep naar de passagiersstoel voorin, stapte in de auto en ging zitten. 'Meneer Goldmann, ik vind u nogal een verbijsterende man.' Nolan negeerde haar en reed weg met een somber gezicht. Maisie nam niet de moeite om met hem te praten. Ze ondersteunde haar hoofd met één hand en leunde op het raam van de auto. Toen de auto de wildernis verliet, ging Maisie's mobiele telefoon over. Ze wierp een blik op haar mobiele telefoon – het was Waylon's oproep! 'Oh mijn God, het is al half tien! Ze moeten ongerust zijn dat ik zo laat nog niet thuis ben.' Ze beantwoordde het telefoontje, en haar toon werd onmiddellijk zacht. 'Hallo, schatje?' Nolans uitdrukking werd somber. 'Schatje? Heeft ze een vriend?' 'Het spijt me, er is iets tussengekomen, en er was een vertraging. Ik ga nu terug, dus wacht thuis op me. Kusje~ Tot zo.' Maisie beëindigde toen het gesprek. De man naast haar smalend: 'Vriend?' Maisie wierp een blik op hem met een heldere glimlach. 'Ja, het is mijn man.' 'Er wacht niet maar één "man" op me thuis, maar twee "mannen"!' Nolan zei niets, maar hij voelde zich diep van binnen nog prikkelbaarder. Hij zette haar direct uit de auto toen ze in het centrum aankwamen. Dankzij zijn onverklaarbare houding kreeg Maisie van de reis niets meer dan een verbijsterde blik op haar gezicht. Het was al tien uur toen ze thuiskwam, Waylon legde haar slippers weg en fronste zijn wenkbrauwen. 'Mama, was je net met een verachtelijke man?' Maisie barstte in lachen uit. 'Hoe weet je dat?' Waylon sloeg zijn kleine armen voor zijn borst en legde hulpeloos uit: 'Je noemt ons lievelingen of schatjes door de telefoon wanneer je een akelige man aan je zijde hebt.' 'Mama is een professional als het gaat om het omgaan met dergelijke situaties. Toen we in het buitenland woonden, stuurde ze berichten naar Colton of mij en vroeg ons om te doen alsof we haar vriend of man waren wanneer die mannen belden waar ze geen gevoelens voor had.' Maisie knielde en wreef over zijn kleine wang. 'Mijn slimme jongen, je onthoudt al deze details altijd tot in de kleinste details, hè. Waar zijn Colton en Daisie?' 'Ze zijn in slaap gevallen.' Ze klopte op Waylons kleine hoofd. 'Dank je. Je zorgt altijd voor je jongere broers en zussen als mama niet thuis is.' Waylon spreidde zijn handen. 'Ik ben de oudste, nietwaar?' ****** Bij Vaenna Jewelry... Maisie liep naar de lift en wilde naar binnen gaan, maar Willow haalde haar in en trok haar opzij. 'Willow Vanderbilt, ben je op zoek naar een gevecht?' Maisie trok haar hand terug en grijnsde naar haar. 'Maisie Vanderbilt, ik had niet verwacht dat je zo'n plan in je mouw had, hè?' 'Wat heb ik in mijn mouw?' Maisie grinnikte. Willow knarste met haar tanden en keek haar aan alsof ze haar in stukken wilde scheuren. 'Had ik je niet gewaarschuwd om geen smerige ideeën over Nolan te hebben? Wat hebben jullie twee gisteravond achter mijn rug gedaan?' Ze had Maisie met haar eigen ogen in Nolans auto zien stappen, en Nolan was de hele nacht niet meer teruggekomen. 'Die trut moet Nolan verleid hebben!'