'Iedereen weet dat Nolan een VIP is die ooit door de koninklijke familie van Stoslo is ontvangen, en hij is ook bevriend met de prinses van Stoslo. Het is niet meer dan logisch dat hij de herdenkingsmedaille van de koninklijke familie heeft gezien. Hij zal haar trucjes doorzien, zelfs als ze hem iets zou kunnen laten zien!' Maisie snoof. 'Waarom zou ik je zo'n kostbaar item laten zien?' Dit impliceerde dat ze het niet waard was! Willow trilde van woede, maar er verscheen nog steeds een grijns op haar gezicht. 'Betekent dit dat je niet de moed hebt om het te doen? 'Kijk haar nou, Nolan. Ze is een leugenaar. Ze wist duidelijk dat je ooit door de koninklijke familie bent ontvangen en de medaille zou herkennen. Daarom durft ze het niet tevoorschijn te halen.' Willows houding tegenover Nolan was totaal anders. Nolans dunne lippen krulden koud. 'De betaling van $150.000.000 is mijn idee. Het inhuren van Zora als onze ontwerper is ook mijn idee. Daarom laat ik de affaire van vandaag door de vingers zien als je kunt bewijzen dat je inderdaad Zora bent. 'Maar als je daarin faalt...' Nolan naderde Maisie en sprak woord voor woord: 'Zul je geen dag langer overleven in Bassburgh.' Een vage geur afkomstig van een cologne verbaasde Maisie toen Nolan naderde. 'Het is Gucci cologne!' 'Waarom gebruikt hij dezelfde cologne als de man van die nacht zes jaar geleden?' Kijkend naar haar bleke gezicht, rechtte Nolan zijn houding en gaf haar geen nieuwe kans. 'Aangezien je het niet kunt bewijzen, ga dan zelf weg. Laat me geen iemand vragen om je weg te jagen.' Willow grijnsde triomfantelijk. 'Maisie, oh, Maisie. Het is zes jaar geleden, waarom zou je überhaupt terugkomen om je eigen graf te graven?' Maisie hief abrupt haar hoofd op en glimlachte helder. 'Meneer, weet u dat zeker?' Nolan kneep zijn ogen samen terwijl hij haar zwijgend aankeek. 'Meneer, wat zou u dan doen met de klap die ik zojuist op mijn wang heb gekregen van Miss Vanderbilt als ik mijn identiteit kan bewijzen?' Willows uitdrukking veranderde opnieuw terwijl ze voorzichtig naar Nolan keek. Hoewel ze nu Nolans geliefde was, had hij haar al die jaren nog niet eens aangeraakt. Als het niet was voor haar vlekkeloze plan en haar keuze om de kamer met haar eigen ID van zes jaar geleden te reserveren, zou hij haar al lang geleden hebben betwijfeld. 'Nolan...' 'Ik zal ervoor zorgen dat ze zich bij je verontschuldigt,' antwoordde Nolan onverschillig. Maisies handen, die door haar handtas zochten, stopten met bewegen, en ze hief haar hoofd op. 'Ik ben net geslagen, en u laat haar zich alleen verontschuldigen?' Nolans ogen werden iets donkerder. 'Wat heb je dan in gedachten?' Maisie hief haar ogen op. 'We zijn allemaal geboren en getogen in een land van etiquette en hoffelijkheid, en we houden vast aan de leer om geschenken terug te geven. Dus vind je niet dat ik haar terug zou moeten slaan om me verzoend te voelen?' De mensen in de buurt durfden niet te spreken. Ze waren zelfs een beetje wantrouwend. 'Deze vrouw heeft het lef om zo'n belofte aan Mr. Goldmann te doen, zou ze echt...' Zien hoe arrogant Maisie was, perste Nolan zijn dunne lippen samen. 'Deze vrouw is de eerste persoon in Bassburgh die het waagt om me op deze toon aan te spreken.' Na een fractie van een seconde opende hij met lichte verlegenheid zijn lippen. 'Je, drijf je geluk niet te ver.' 'Zoek dan maar een andere ontwerper. Ik ben niet iemand die dingen zo gemakkelijk laat gaan.' Maisie haalde de medaille tevoorschijn en liet hem die voor zijn neus zien. 'Aangezien u de koninklijke herdenkingsmedaille hebt gezien, bekijk hem dan goed.' Ze stopte de medaille vervolgens terug in haar tas en liep onbezorgd weg. Willow liet haar hoofd zakken en knarste haatdragend met haar tanden. 'Hoe kan dit? Hoe kan die trut... 'Zora is de ontwerper die Nolan via zijn eigen naam van Luxella heeft weggekaapt. Ik zou de prijs niet kunnen bieden als hij de betaling van $150.000.000 niet had aangeboden. 'Wie had verwacht dat de ontwerper Maisie bleek te zijn!? 'Heb ik Nolan zojuist in verlegenheid gebracht terwijl ik Maisie zo behandelde?' 'Nolan, ik...' Willow strekte haar hand uit, in de hoop die om zijn arm te slaan. Hij trok hem echter van haar weg, draaide zich om en keek Willow onverschillig aan. 'Dit los je zelf op.' Vervolgens vertrok hij zonder om te kijken nadat hij dat had gezegd. Nolan liep het gebouw uit, en de bodyguard in het zwart die op hem wachtte naast een Rolls-Royce hielp hem de autodeur openen. Hij zei vervolgens tegen de man die op de passagiersstoel voorin zat nadat hij in de auto was gestapt. 'Ik wil alle informatie die je kunt krijgen over de ontwerper Zora binnen twee dagen op mijn bureau.' In Seaview Villa... 'Hmph, Willow Vanderbilt is echt verwerpelijk!' Daisie hield haar pop in haar armen, boog samen met Waylon dichter naar Colton toe en staarde naar de computermonitor. Ze keken met dezelfde uitdrukking naar de vrouw die op de monitor werd weergegeven. 'Ze ziet er zo lelijk uit.' Waylon draaide zijn hoofd en keek naar zijn jongere broer en zus. 'Deze vrouw heeft mama kwaad gedaan. We kunnen haar niet laten gaan.' Daisie steunde haar kin met haar hand. 'Maar wat gaan we met haar doen?' 'We moeten een manier bedenken om het voor mama te verbergen.' Waylon kraakte zijn hersens, knipte vervolgens met zijn vingers en zei: 'Heeft peettante ons niet verteld dat ze een suikeroom heeft? Laten we beginnen met de grote baas aan haar zijde!' 'Hoe heet die man volgens peettante?' Daisie keek op en dacht na. 'Nolan Goldmann!' Colton typte de naam op het toetsenbord, en de webpagina kwam al snel tevoorschijn. De drie deugnieten verstijfden lange tijd toen ze Nolans foto zagen toen Colton op Nolans informatie klikte. 'Deze man... Waarom lijkt hij zo op ons?' Waylon was erg verrast toen hij de foto's geruime tijd bekeek. 'Mama heeft ons nooit over papa verteld. Zou deze man... onze papa kunnen zijn?' Colton neuriede, en een vleugje sluwheid flitste door de bodem van zijn ogen. 'Als hij inderdaad onze papa is, dan is dit een makkie.' Waylon was verbaasd. 'Maar hoe kunnen we deze man benaderen?' 'Maak je geen zorgen, mijn broers, laat het aan mij over. Zoekt er niet een kinderkledingmerk onder de Blackgold Group naar een woordvoerder? Ik zal de positie zeker kunnen bemachtigen!' Daisie klopte op haar borst. Ze was altijd de eigenzinnigste van de drie deugnieten geweest, dus het plan zou zeker waterdicht zijn. 'Lievelingen, ik ben terug!' De drie deugnieten sluiten de webpagina onmiddellijk in de browser zodra ze de stem van hun moeder horen. 'Mama! Koninklijke Hoogheid!' De drie deugnieten liepen de kamer een voor een uit en wierpen zich op haar. Zien dat ze gehoorzaam thuis waren gebleven om haar te verwelkomen, hurkte Maisie glimlachend neer. 'Hebben jullie drie je peettante geen problemen bezorgd?' 'Mama, denk je dat we peettante zouden pesten?' Vroeg Colton terwijl hij zijn hoofd schuin hield. Daisie knikte. 'Dat klopt, waarom zouden we onze peettante pesten? Peettante brengt ons zelfs taartjes mee als ze terugkomt!' Maisie glimlachte bitter. 'Ik ben degene die deze drie deugnieten heeft gebaard. Kan ik ze dan niet beter kennen?' Het ondeugendste kind van de drie kinderen was altijd het tweede kind Colton geweest. Hij had zijn cynische en berekenende persoonlijkheid zeker niet van zijn moeder geërfd. De oudste was altijd betrouwbaarder en warmhartiger geweest, maar hij zou nog steeds dapper zijn terwijl hij zijn jongere broer en zus beschermde. En Daisie, de jongste, was altijd de abnormale en onorthodoxe geweest. Ze stond al op het punt haar broers op het verkeerde pad te leiden met haar liefde voor eigenzinnige ideeën. 'Mama, je ziet er van streek uit. Heeft iemand je gepest?' Waylon, die uiterst oplettend was, besefte meteen dat er iets mis was met Maisie. Maisie was verbijsterd. Ze had zich afgevraagd waarom de man die ze eerder vandaag had ontmoet haar zo vertrouwd deed aanvoelen, vooral zijn uiterlijk en de unieke geur van cologne die ze zes jaar geleden van de man had gekregen. 'Mama, je verbergt iets voor ons!' Maisie dwong haar mondhoeken omhoog, glimlachte en stond op toen ze zag dat Waylon haar opnieuw kon doorzien. 'Kinderen moeten dergelijke zaken aan de volwassenen overlaten. Ik zal eten voor jullie gaan maken.' Ze stond op het punt de keuken in te gaan toen haar mobiele telefoon overging. Kijkend naar het onbekende telefoonnummer, krulden haar lippen in een glimlach. 'Het is inderdaad Willow Vanderbilt.'