Joshua przemówił z opanowaną elegancją: – Jestem tu po moją narzeczoną. Jego słowa były krótkie i rzeczowe, co wprawiło Amirę w osłupienie. Nie spodziewała się, że zaręczyny między Yorkami a Jeansami są prawdziwe. Skoro rodzina Yorków nigdy o tym nie wspominała, nikt nie brał tego na poważnie. Amira pomyślała: "To znaczy, że pomszczenie dziś Ronniego nie będzie takie łatwe". Shermaine czekała na przyjazd policji. Nie spodziewała się, że zamiast nich pojawi się jej tak zwany legendarny narzeczony. W momencie, gdy rozległ się absurdalnie przyjemny głos Joshuy, wzrok Shermaine instynktownie powędrował w jego stronę. Już po jednym spojrzeniu pomyślała, że prawdopodobnie nigdy nie zapomni, jak wygląda ten mężczyzna. Stała tam spokojnie. Oświetlenie nie było najlepsze, ale i tak nie mogło ukryć gracji i szlachetności, które od niego emanowały. Był w nim opanowany spokój, coś wypracowanego z czasem, jak nieoszlifowany klejnot, który po otwarciu olśniewająco zabłyśnie od wewnątrz. Jego rysy były niezaprzeczalnie uderzające, każda linia delikatnie zdefiniowana. Na nosie spoczywały okulary w złotych oprawkach, nadając mu wytworny wygląd, jak u jednego z tych szlachetnych wampirów z powieści – zimnego, magnetycznego i niebezpiecznie pociągającego. Nie spodziewała się, że Joshua naprawdę się pojawi. Shermaine zmrużyła lekko oczy, obserwując go z zainteresowaniem. Wyraz twarzy Amiry stał się skomplikowany. Pomyślała: "Jeśli Joshua przyszedł po Shermaine, na pewno ją zabierze. Ale skoro Ronnie jest tak ranny, jak mogłabym to puścić płazem?" Zacisnęła zęby i powiedziała: – Idealny moment, panie York. Ta dziewczyna z nizin skrzywdziła mojego syna, a jej matka się tym nie przejmuje. Skoro jest pan jej narzeczonym, niech pan powie – jak to powinno być załatwione? Joshua pomyślał: "Jak to powinno być załatwione? Czy ona nie wie, jakim człowiekiem jest jej syn? Jak mało ona myśli o Shermaine, żeby wierzyć, że Ronnie nie jest tu winny?" Rzucił mimochodem okiem na Ronniego, który leżał w szpitalnym łóżku. To jedno spojrzenie sprawiło, że nogi Ronniego się ugięły, ale z męskiej dumy zmusił się do zachowania równowagi. Joshua od dawna rządził światem biznesu. Wszyscy wiedzieli, że kontroluje nie tylko rodzinę Yorków, ale także dysponuje jakąś tajemniczą siłą działającą za kulisami. Jego obecność była przytłaczająca. Ronnie rozważał: "Nie panikuj. Zachowaj spokój. Co on może mi zrobić? Nie ma dowodów na to, że próbowałem zbliżyć się do Shermaine. Wszystkie dowody zostały zniszczone". Joshua powiedział: – Ma pani rację. To rzeczywiście trzeba odpowiednio załatwić. – Jest pan sprawiedliwy, panie York – przytaknęła Amira. Joshua odpowiedział bez pośpiechu: – Pan Leeds obraził moją narzeczoną i próbował ją wykorzystać. Pani Leeds, jak chciałaby pani to załatwić? Twarz Amiry моментально zbladła. Planowała coś wycisnąć z Joshuy, ale zamiast tego sama została uderzona. – Nie ma mowy. Ronnie nigdy by czegoś takiego nie zrobił. Pomyślała: "Nie ma mowy, żeby Ronnie interesował się dziewczyną taką jak Shermaine". Ale kiedy spojrzała znowu na Shermaine, Amira musiała przyznać, że Shermaine naprawdę była oszałamiającą pięknością – kłopotliwą pod każdym względem. Z zazdrości Amira nie chciała przyznać, że wygląd Shermaine może nawet przewyższać najpiękniejszą kobietę w Basterel. – Pani Leeds, wygląda na to, że nie wie pani, jakim człowiekiem naprawdę jest pan Leeds – zauważył spokojnie Joshua. Następnie zawołał: – Bradley, pokaż jej dowody. Bradley wyjął telefon i puścił wideo. Tak jak powiedział Joshua, na nagraniu Ronnie nie tylko obrażał Shermaine, ale także próbował ją obmacywać. Ale niespodziewane było to, że Shermaine potrafi walczyć. Kiedy Ronnie się nachylił, kopnęła go prosto w tył. Skończyło się na złamanym nadgarstku i wstrząśnieniu mózgu. Po obejrzeniu wideo Amira nie miała nic do powiedzenia. Czuła jedynie narastający strach, że Joshua naprawdę może coś zrobić Ronniemu. Rozważała: "Dlaczego Shermaine musiała zaręczyć się akurat z Joshuą?" W Basterel Joshua był znany ze swojego wyrafinowanego uroku i ogłady. Ale pod tą dżentelmeńską fasadą kryła się bezwzględność, która sprawiała, że jego sposób sprowadzania ludzi na ziemię był wręcz mrożący krew w żyłach. Inaczej ludzie nie okazywaliby mu tyle szacunku. Próbując się ratować po nieudanym ruchu, Amira szybko zmieniła ton. – To moja wina jako matki, panie York. Przepraszam, jeśli w jakikolwiek sposób pana uraziłam. Mam nadzieję, że pan zrozumie. Joshua lekko się uśmiechnął. – Pani Leeds, przynajmniej jest pani świadoma. Wie pani, że nie dała pani dobrego przykładu przyzwoitej, dobrze wychowanej matki. Przy kimś takim, jak pani, wychowującym go, nic dziwnego, że pani syn taki się stał. Twarz Amiry zbladła. Pomyślała: "Cholerny Joshua. Powiedziałam tylko, że Shermaine jest z nizin, a teraz on po prostu nie chce tego puścić". Otworzyła usta, ale nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Joshua nie zamierzał jej tak łatwo odpuścić. – Pani Leeds, skoro wyraźnie nie wie pani, jak zdyscyplinować syna, czy mam to zrobić za panią? Amira była teraz przerażona. Martwiła się o reputację Ronniego, a jeszcze bardziej bała się, że Joshua naprawdę może się do niego dobrać. Odwróciła się, żeby spojrzeć na Ronniego leżącego w szpitalnym łóżku, i krzyknęła: – No co? Wstawaj i przeproś. Ronnie wstał z łóżka z ponurą miną. – Panie York, naprawdę przepraszam. Byłem pijany i nie myślałem jasno. Proszę, niech pan będzie większy i nie żywi do mnie urazy. Czyż nie zapłaciłem już za to ceny? Z boku Shermaine nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Frustracja, którą wcześniej odczuwała, natychmiast ustąpiła dzięki temu, że Joshua stanął w jej obronie. Ale było oczywiste, że Ronnie wcale nie żałuje. Shermaine pomyślała: "Czy Ronnie nie powinien przeprosić mnie? Pan York naprawdę się nie powstrzymuje – nie daje Ronniemu ani krzty godności". Jakby czytając w jej myślach, Joshua powiedział chłodno: – Przepraszasz niewłaściwą osobę. Ronnie odwrócił głowę w stronę Shermaine. Patrzyła na niego z figlarnym, sarkastycznym uśmiechem, wyraźnie ciesząc się spektaklem. Przygryzł wewnętrzną stronę policzka. – Panno Shue, przekroczyłem granicę i okazałem pani brak szacunku. Szczerze przepraszam. Mam nadzieję, że mi pani wybaczy. Shermaine uśmiechnęła się szyderczo: – Nadal jestem zła. Powiedz teraz to dwadzieścia razy – "Jestem zboczeńcem. Przepraszam. Pomyliłem się" – a może rozważę wybaczenie ci. Ronniego zamurowało. Bradley prawie się roześmiał i pomyślał: "Panna Shue naprawdę wie, jak wykorzystać swoją przewagę. Nie odpuszcza ani na krok. Zmuszanie rozpieszczonego bogatego dzieciaka do obrażania samego siebie – jak bardzo jest okrutna?" – Shermaine, ty... – Amira straciła panowanie nad sobą i miała zaraz wybuchnąć, ale w momencie, gdy Joshua rzucił jej spokojne spojrzenie, presja uderzyła w nią jak fala. Słowa uwięzły jej w gardle, dusząc ją tak mocno, że aż się zachwiała. Po krótkim starciu Ronnie wyraźnie nie chciał, ale Amira rzuciła mu spojrzenie, dając mu znak, żeby zrobił tak, jak powiedziała Shermaine. Twarz Ronniego posępniała, gdy zaczął powtarzać: – Jestem zboczeńcem. Przepraszam. Pomyliłem się. Jestem zboczeńcem. Przepraszam. Pomyliłem się. Jestem zboczeńcem. Przepraszam. Pomyliłem się. Po tym, jak powtórzył to dwadzieścia razy, Joshua dolał oliwy do ognia, mówiąc: – Wyciągnij z tego lekcję. Nie pozwól, żeby to się powtórzyło. Shermaine spojrzała na Joshuę z lekkim uśmiechem, myśląc, że jest całkiem zadowolona ze sposobu, w jaki jej narzeczony zrobił wejście. To było jak wyjęte z romansu – apodyktyczny dyrektor generalny stający w obronie swojej żony. Amira wściekała się w duchu, ale mimo to wymusiła uśmiech i złagodziła ton. – Panie York, Ronnie już przeprosił, a panna Shue powiedziała, że mu wybaczy. Czy możemy teraz usunąć wideo? Joshua jej nie odpowiedział. Zamiast tego zwrócił się do Shermaine i zapytał bez pośpiechu: – Panno Shue, co pani o tym myśli?