Selena, perspektywa pierwszej osoby: Patrząc na niego, z trudem znajduję słowa. – Dziękuję! – mówię, a on cofa rękę, gdy schylam się i podnoszę moją torbę. – Nie ma za co. Mogę cię odebrać w piątek o szóstej? – pyta, ale nie ma mowy, żebym pozwoliła mu przyjechać do watahy. Mam skrytkę pocztową zarejestrowaną w mieście. Nikt tak naprawdę nie wie, gdzie mieszkam. – W piątek przed bankietem mam kil