Madeline była oszołomiona. Jej umysł był całkowicie pusty. "Maddie, Maddie." Po jakimś czasie Madeline usłyszała, jak ktoś woła jej imię. Odzyskała zmysły i zobaczyła znajomą twarz. To była jej jedyna najlepsza przyjaciółka, Ava Long. Ava spojrzała na Madeline, która była śmiertelnie blada; poczuła gniew i niepokój. "Madeline, jesteś taką złą przyjaciółką. Dlaczego nie powiedziałaś mi o tak ważnych nowinach?" Madeleine była zdezorientowana. "Ava, dlaczego tu jesteś?" "To ty mi powiedz. Dzwoniłaś do mnie wczoraj wieczorem, ale zanim skończyłaś mówić, zemdlałaś," Ava wyciągnęła rękę, by dotknąć czoła Madeline, mówiąc to. "Madeline, straciłaś pamięć?" Oczywiście, Madeline nie straciła pamięci. Pamiętała, jak Jeremy dusił ją przed opuszczeniem jej poprzedniej nocy. W konsekwencji uderzyła brzuchem o róg łóżka i odczuwała tak silny ból, że nie mogła wstać. Niemniej jednak po prostu odszedł, nie dbając o nic. Powiedział nawet te bezduszne rzeczy przed odejściem. Jej serce zostało rozcięte, a ból przeniknął jej kości. Ava odwróciła się i usiadła na łóżku. Jej wyraz twarzy był poważny. "Gdzie jest Jeremy? Jest twoim mężem. Jesteś w szpitalu, a jego nigdzie nie widać." Madeline ze wstydem odwróciła wzrok. "Jeremy jest zajęty." "Jest zajęty przebywaniem ze swoją kochanką, Meredith, co?" Ava trafiła w sedno. "Madeline, jesteś tak szalona na punkcie tego mężczyzny, że stałaś się zagubiona i zdezorientowana. Jesteś w takim stanie, a nadal mu pomagasz." Madeline zaśmiała się sama z siebie. "To wszystko dlatego, że go lubię." "Myślę, że nie będziesz mogła go lubić długo." Słowa Avy były nadal proste. "Słyszałaś, co powiedział lekarz przed chwilą?" Madeline znów była oszołomiona. Ava spojrzała na nią i poczuła ucisk w sercu. "Będziesz mogła mieć kolejne dziecko w przyszłości. Twoje życie jest ważniejsze." Madeline zaśmiała się sama z siebie. "Żadnego nie będzie." Ava spojrzała na nią zdezorientowana. Kiedy miała coś powiedzieć, Madeline nagle chwyciła ją za rękę. "Ava, nie mów nikomu o tym. Zwłaszcza Jeremy'emu." "Madeline, oszalałaś? Chcesz się zabić dla tego dziecka?" Ava wstała emocjonalnie. Jednak, gdy miała już krzyknąć na Madeline, zadzwonił telefon z jej niestandardowym dzwonkiem. Madeline była oszołomiona. Spojrzała na identyfikator dzwoniącego i odebrała po kilku sekundach. Z drugiej strony telefonu usłyszano głos Jeremy'ego. "Madeline, robisz to celowo?" Oskarżenia mężczyzny zdezorientowały Madeline. "Jeśli nie zobaczę cię w domu za pół godziny, możesz zapomnieć o pojawianiu się kiedykolwiek więcej." Madeline w końcu przypomniała sobie, co Jeremy powiedział jej poprzedniej nocy. Dziś były 50. urodziny jego matki. Musiała tam pójść jako jego żona. Kiedy miała się zgodzić, Ava wyrwała jej telefon. "Jeremy Whitman, czy tak powinien zachowywać się mąż? Czy nie wiesz, że twoja żona jest..." Madeline bała się, że Ava powie mu o guzie, więc wyrwała z powrotem telefon. "Pójdę tam od razu!" Po tym, jak to powiedziała, rozłączyła się. Nie odważyła się tracić ani sekundy. Ava żywiła urazę do Madeline za niespełnienie jej oczekiwań. Jednak nie miała wyboru. Zanim wysłała Madeline do taksówki, Ava przypomniała Madeline bardzo surowo, aby o siebie dbała. Madeline skinęła głową na znak zgody. Kiedy Madeline przybyła do Whitman Manor, przyjęcie już się rozpoczęło. W ogrodzie można było zobaczyć wiele elegancko ubranych osobistości i zamożnych kobiet rozmawiających ze sobą. Ponieważ Madeline przyjechała prosto ze szpitala, miała na sobie zwykły, szary strój. Wyglądała, jakby pochodziła z innego świata. W ten sposób opuściła głowę. Kiedy miała już szukać Jeremy'ego, kobieta odwróciła się i wpadła na nią. Wino wylało się z kieliszka kobiety, gdy ta przechodziła obok. "Moja sukienka!" Wykrzyknęła kobieta. Spojrzała na Madeline gniewnie. "Nie możesz patrzeć, gdzie idziesz? Jesteś ślepa? Jak Whitmanowie mogą mieć tak nierozsądną służącą jak ty?"