Następnego dnia Madeline obudziła się ze snu. Zanim zdążyła w pełni odzyskać świadomość, rzucono w nią pudełkiem tabletek antykoncepcyjnych. – Zjedz to. Madeline podniosła głowę i zobaczyła, że Jeremy jest już w pełni ubrany. Wyglądał chłodno i elegancko, zupełnie inaczej niż brutalny diabeł, którym był poprzedniej nocy. Patrząc na pudełko tabletek antykoncepcyjnych, serce Madeline zaczęło drżeć. Była już w ciąży i nie powinna ich brać. To mogłoby spowodować deformację dziecka. – Dlaczego nie jesz? Mam cię nakarmić? Kiedy Jeremy zobaczył, że Madeline się nie rusza, lekko się zirytował. – Madeline, mówię ci. Nawet nie myśl o urodzeniu mojego dziecka. Jesteś tylko bezwstydną szumowiną, która ugryzie rękę, która ją karmi. Nie zasługujesz na to, by mieć moje dziecko! Słowa mężczyzny uderzyły w serce Madeline. Było już lato, ale Madeline czuła, jak zimny wiatr gwałtownie wdziera się do jej serca. Myślała, że dziecko będzie przełomem w ich związku, ale wyglądało na to, że była zbyt naiwna. Teraz nie miała nawet odwagi powiedzieć mężczyźnie, że jest w ciąży z jego dzieckiem. Tak więc, pod zimnym i czujnym spojrzeniem Jeremy'ego, nie miała wyboru. Wyjęła jedną tabletkę i udawała, że ją połyka. W rzeczywistości ukryła ją pod językiem. Madeline czuła się winna. Bała się, że Jeremy przejrzy jej zamiary. Jednak w tym momencie zadzwonił jego telefon. Jeremy spojrzał na identyfikator dzwoniącego i bez wahania odebrał. Natychmiast zmarszczył brwi. – Co? Meredith próbowała się zabić? Już jadę! Madeline była zszokowana tą wiadomością. Mer próbowała się zabić? Zignorowała dyskomfort w swoim ciele i szybko się ogarnęła. Potem włożyła przypadkowy ciuch i zbiegła na dół. Jeremy uruchomił samochód i miał już odjeżdżać. Jednak nagle otworzyły się drzwi od strony pasażera. – Zabierz te brudne łapy. Kto ci pozwolił wsiadać do mojego samochodu? Zimne i bezduszne słowa mężczyzny sprawiły, że Madeline szybko cofnęła rękę. Była niczym pył, gdy tylko spojrzała na Jeremy'ego. – Jeremy, martwię się o Mer. Pozwól mi jechać z tobą. – Martwisz się? Czy nie powinnaś być najszczęśliwsza, gdyby Meredith umarła? Spojrzał na nią chłodno z pogardą w oczach. Potem wcisnął gaz. Twarz Madeline była biała. Po kilku sekundach oszołomienia wezwała taksówkę i pojechała za samochodem Jeremy'ego. W Szpitalu Miejskim Madeline podążyła za Jeremym do sali. Tam, z zaniepokojeniem na twarzy, patrzyła, jak Jeremy podchodzi do łóżka. W tym momencie Meredith siedziała na łóżku z bladą twarzą. Jej oczy były mokre i wyglądała na przygnębioną. Na szczęście nie była w niebezpieczeństwie. Madeline odetchnęła z ulgą. Kiedy Meredith zobaczyła Jeremy'ego, jej twarz posmutniała. Rozpaczliwie rzuciła mu się w ramiona. – Jeremy… Słodko wymawiała imię Jeremy'ego i opowiadała mu o swoich żalach, będąc w jego ramionach. W oczach Madeline Jeremy i Meredith wyglądali jak kochająca się para, a ona była tylko osobą z zewnątrz. Madeline stłumiła smutek w sercu i podeszła do przodu. – Mer… – Madeline, ty niewdzięczna żmijo! Jak śmiesz przychodzić i widzieć się z Meredith! Gdy Madeline miała podejść, z tyłu usłyszała gniewny głos. Głos był znajomy. Należał do matki Meredith, Róży Tanner. Madeline odwróciła się i otrzymała mocny policzek w twarz. W rezultacie jej wzrok się zamazał od uderzenia. – Ty bezwstydna ladacznico! Adoptowaliśmy cię z dobroci serca. Karmiliśmy cię, ubieraliśmy, a na koniec stałaś się niewdzięczną żmiją, która wyrwała Meredith narzeczonego! Nagle Róża zaczęła opowiadać, jak trzy miesiące temu spała z Jeremym. Jednak nie planowała, że tak się stanie. Madeline chciała się wytłumaczyć, ale otrzymała kolejny policzek w drugą stronę twarzy. Kącik jej ust zaczął krwawić po uderzeniu. Ponadto zaczęła widzieć gwiazdy i prawie upadła. Następnie Jon Crawford, jej ojciec, krzyknął jej do ucha. – Madeline, od dziś nie jesteś już Crawfordem. Nie mamy córki, która jest tak bezwstydna, że zrobi wszystko, by dostać to, czego chce! Po tych słowach Jon kopnął Madeline.