Zanim weszła na spotkanie, Olivia nałożyła makijaż, by wyglądać na zdrowszą. Patrząc na wirujący za oknem śnieg, otuliła się warstwami ubrań, by się ogrzać. Po chemioterapii jej funkcje fizjologiczne, w tym układ odpornościowy, uległy pogorszeniu, a ciało stało się kruche jak szkło. Co dwa dni musiała sprawdzać morfologię, analizując stosunek czerwonych do białych krwinek. Jeśli stosunek spadł poniżej normy, musiała zażyć leki, by go podnieść. W przeciwnym razie, ze względu na obniżoną odporność, każde zachorowanie mogło być dla niej śmiertelnie niebezpieczne. Wolała dmuchać na zimne i wybrać ciepło ponad styl. Dotknęła przerzedzonych włosów na karku i ostrożnie nałożyła czarną czapkę. Keith nie był zachwycony wyjściem Olivii i zaprotestował: „Olivio, nie jesteś w stanie wyjść z domu. Wczoraj zrobiłaś morfologię, a stosunek krwinek jest poniżej normy. Jako twój lekarz prowadzący, odpowiadam za twoje zdrowie”. Olivia błagała łzami w oczach: „Keith, nikt nie chce pokazywać się przed byłym mężem wyglądając żałośnie. Chcę się z nim rozstać, póki jeszcze wyglądałam przyzwoicie”. Przypomniał sobie, jak ukradkiem chowała włosy na poduszce i westchnął: „Tylko się dobrze ubierz”. „Tylko finalizuję rozwód. To będzie szybkie”. „Podwiozę cię”. Tym razem nie odrzuciła jego pomocy. Była zbyt skupiona na jak najszybszym załatwieniu rozwodu. Sprawdzając wiadomości w samochodzie, natrafiła na wiadomość od Everly, której chłopak przyleciał z powrotem, próbując uratować związek, i nawet zrobił scenę w jej miejscu pracy. Everly nie miała innego wyjścia, jak tylko wziąć długi urlop, aby uniknąć jego nękania. To wyjaśniało, dlaczego jej nie było przez ostatnie kilka dni. Ku zaskoczeniu Olivii, Ethan również wysłał jej kilka wiadomości, a w niektórych z nich groził jej dobrem Jeffa, jeśli mu nie odpowie. Odrzuciła jego działania jako wyraz jego pośpiechu w uzyskaniu rozwodu, który wkrótce mu udzieli. Jednocześnie prywatny detektyw Lee Coover wykonał swoją pracę i wysłał Olivii zorganizowane przez siebie pliki. Informacje wskazywały, że Jeff był bardzo blisko Jodie Ferguson, ponieważ co miesiąc spędzał z nią jedną trzecią swojego czasu. Nagrania z monitoringu pokazywały, że często nocował u Jodie. Nie tylko to, ale wielokrotnie przekazywał jej pieniądze, a nawet zarejestrował na jej nazwisko samochód wart milion dolarów. Olivia była dość zaniepokojona tymi informacjami. Zainteresowanie Jeffa Jodie i kwota pieniędzy, które jej wysyłał, były nieodpowiednie. Dziwne było, że bogaty mężczyzna w średnim wieku wykazywał taką troskę o kobietę, która była wystarczająco młoda, by być jego córką. Z jednej strony Olivia przyznała, że Jeff, który nie ożenił się ponownie, potrzebował zaspokojenia swoich potrzeb po tym, jak jej matka ich opuściła, i nigdy go o to nie pytała. Podobnie jak inne dzieci, czciła swojego ojca. Nawet wiedząc, że Jeff miał swoje potrzeby, nie mogła sobie wyobrazić, że sypia z tą młodą kobietą. Od tamtej pory jej opinia o nim nieco się zmieniła. Ponieważ Jodie była martwa, a Jeff w śpiączce, Olivia nie miała innego wyboru, jak tylko założyć, że byli kochankami. Biorąc pod uwagę, że Jeff zawsze był miły i hojny, musiał opiekować się i rozpieszczać Jodie, która była znacznie młodsza od niego. Logicznie rzecz biorąc, nie skrzywdziłby młodej kobiety. Jeśli tak, to dlaczego Ethan chciałby zemsty na Fordhamach? Lee udowodnił swoje umiejętności, zbierając obszerne informacje w ciągu trzech dni. Olivia zapłaciła część zaliczki i poprosiła go o zbadanie przyczyny śmierci Jodie. Po chwili wpatrywania się w telefon poczuła się trochę mdła, a w głowie pojawiły się obrazy z monitoringu. Wcześniej miała wiarę w moralny charakter swojego ojca, ale po obejrzeniu nagrań zaczęła mieć wątpliwości. Miasto było owiane śniegiem, pod białą, dziewiczą warstwą czaiła się ciemność. Gdy dojechali do ratusza, Keith zatrzymał samochód i otworzył jej drzwi, jak prawdziwy dżentelmen. W jego oczach nie wyglądała dużo lepiej niż kilka dni temu; była krucha jak porcelanowa lalka. „Uważaj teraz. Idź powoli. Ulice są śliskie, więc uważaj, żeby się nie poślizgnąć”. Olivia rzuciła mu wdzięczny uśmiech. „Keith, niepotrzebnie się martwisz. Będę ostrożna, bo chcę żyć, bardziej niż ktokolwiek inny”. Przynajmniej chciała się trzymać do momentu dotarcia do prawdy. Puściła jego rękę, odwróciła się i natychmiast spojrzała w oczy mężczyźnie siedzącemu w czarnym samochodzie po przeciwnej stronie ulicy. Przenikliwe spojrzenie Ethana było skierowane na jej rękę, którą chwilę wcześniej trzymał Keith. Śmiertelny wzrok przeszedł jej po plecach dreszcz, bo wiedziała, do czego jest zdolny. Nawet jeśli ją nienawidził, nigdy nie pozwoliłby, żeby inny mężczyzna jej dotknął. Dlatego odrzuciła ofertę pomocy Keitha. Czując palący wzrok Ethana na swoich plecach, pośpiesznie zwolniła Keitha: „Czy nie masz operacji do przeprowadzenia? Wezmę taksówkę do domu, kiedy załatwię rozwód. Powinieneś już jechać”. „Nie ma pośpiechu. Operacja jest po południu. Martwię się, zostawiając cię samą”. Zaniepokojona, skrzywiła się. „W żaden sposób nie jesteśmy spokrewnieni. Czy nie martwisz się, że ludzie będą plotkować o nas, jeśli będziesz mi dalej pomagał?” „Nie pomagałbym ci, gdybym martwił się o plotki”. „Cóż, ja tak. Keith, nawet jeśli mój związek z Ethanem się skończył, nadal jestem z nim prawnie zamężna. Nie chcę być w centrum plotek. Proszę, zostaw mnie w spokoju. Moje życie w ogóle cię nie obchodzi”. Potem zostawiła go z obojętnością. Chociaż Keith pochodził z rodziny lekarzy, dość znanych w mieście, Rogersowie nie byli żadnym zagrożeniem dla Millerów. Olivia nie chciała wywołać nieporozumienia, które mogłoby spowodować, że Ethan sprawi Keitowi kłopoty. Zirytowany jej nagłym odejściem, Keith przemyślał jej słowa. Nie myliła się. Nie miał prawa pozostać przy niej. Dopiero po odjechaniu zauważył ultra luksusowy samochód zaparkowany przy ulicy i natychmiast złożył wszystko do kupy. Uśmiechając się bezradnie, zrozumiał, że Olivia, wciąż głęboko zakochana w Ethanie, nie chciała wywołać nieporozumienia. Obrócił kierownicę i opuścił miejsce zdarzenia. Tymczasem w czarnym samochodzie Kelvin poczuł, jak czyjeś oczy patrzą mu w kark. Bał się odwrócić i spojrzeć. Zeskoczył na siedzeniu, gdy Ethan prychnął, i jąkając się powiedział: „P-panie Miller”. „Jaki koszmarny widok”. Kelvin był bliski łez, gdy usłyszał uwagę. „Wyjdę z samochodu i pozwolę Brentowi przejąć”. Siedzący obok Kelvina Brent spojrzał na swojego tępego młodszego brata, a potem lekko skinął głową Ethanowi. „Zrozumiałem, panie Miller”. Po tym Ethan wyszedł z samochodu i wszedł w wir śniegu. Kelvin uderzył się w głowę, gdy zdał sobie sprawę, że uwaga Ethana dotyczyła Keitha. Stojąc przed ratuszem, Olivia ze strachem patrzyła na mężczyznę, który do niej podszedł. Czarny płaszcz Ethana wyróżniał się na tle śniegu. Jego przystojna twarz była rozmyta przez wirujący śnieg. Jego widok ją zdenerwował. Podszedł bliżej i skonfrontował ją. „Czy rozwodzisz się z powodu tego mężczyzny?”