Perspektywa Alexandra Podczas jazdy zauważyłem, że Catherine była bardzo spięta i zmartwiona. Cokolwiek to było, zmieniło nastrój mojej asystentki. Kiedy dotarliśmy na miejsce, wyskoczyła z samochodu i pobiegła, a ja tuż za nią. Spojrzała na mnie, jakby chciała zapytać, co robię, więc pospieszyłem z odpowiedzią: – Pójdę z tobą. Nie wiem, co się stało, ale możesz potrzebować pomocy. Nic nie powiedz