Kiedy rozejrzałam się wokół, pokój był prawie pusty, tylko Aleksander wciąż siedział w tym samym miejscu. Znowu byłam z nim sama. Podeszłam do miejsca, gdzie siedziałam, żeby zabrać swoje rzeczy, a kiedy się zbliżyłam, Aleksander wciągnął mnie na swoje kolana, objął i wyszeptał mi do ucha: – Nie masz pojęcia, jak bardzo za tobą tęsknię. – Aleksandrze, proszę, nie rób mi tego – błagałam. – Proszę,