Gdy samolot wylądował, Truman pospiesznie wyszedł z toalety i wrócił na swoje miejsce, zapinając pas. Maszyna kołowała po pasie startowym, a kabinę spowijało spokojne, złote światło zachodzącego słońca, malując obraz sielankowego piękna. Morris, z drugiej strony, był całkowicie pochłonięty Cherise, obserwując ją, jakby była jedyną rzeczą, która się liczy. Cherise poczuła jego spojrzenie i odwróciła się do niego, a ich oczy spotkały się w cichej, intymnej chwili. – Patrzysz na mnie? – droczyła się Cherise, jej głos był miękki i melodyjny. Truman, zawsze chętny na odrobinę dramatu, spojrzał w samą porę, aby usłyszeć, jak głęboki głos Morrisa wypełnia ciszę. – Tak, zapierasz dech w piersiach. Niespodziewany komplement sprawił, że Truman zakrztusił się, rozpryskując krople wody po desce rozdzielczej. Truman nie mógł uwierzyć w to, co widział. Morris, facet, który zazwyczaj trzymał się z dala od kobiet i nigdy nie wydawał się speszony nikim, nawet celebrytką jak Melissa, zachowywał się zupełnie inaczej niż zwykle. Cherise, przyzwyczajona do komplementów, tylko się uśmiechnęła i odpowiedziała: – Dziękuję – zbierając swoje rzeczy, dając do zrozumienia, że jest gotowa do wyjścia. Po wyjściu z samolotu powitał ich personel medyczny, który ostrożnie przeniósł dziecko na nosze. Szybka pierwsza pomoc udzielona przez Cherise ustabilizowała stan dziecka, ale konieczny był szpital na dalsze badania. Wśród innych pasażerów opuszczających samolot, Cherise szybko skonsultowała się z zespołem medycznym i pożegnała się z matką dziecka przed odejściem. Po wyjściu z samolotu Morris rozejrzał się za Cherise, ale nie mógł jej znaleźć, a jego wyraz twarzy stawał się coraz bardziej ponury. Truman podszedł do niego, zauważając zmianę nastroju Morrisa. "Co się dzieje? Morris jest dzisiaj jakiś nieswój" - pomyślał. – Gdzie podziała się ta piękność? Zniknęła w mgnieniu oka. Miałem nadzieję zdobyć jej numer – powiedział Truman, ale zauważył, że atmosfera staje się napięta, gdy nastrój Morrisa stał się jeszcze bardziej oziębły. Steven został w Yasvissie, aby dokończyć pewne sprawy, a Leo Sanchez, kolejny asystent Morrisa, był tam, aby go powitać. Gdy szli prawie opustoszałym korytarzem VIP, zauważyli radosną młodą kobietę w sukience w stylu vintage, z włosami spiętymi w dwa koczki, trzymającą znak z napisem "Cherise, oszałamiająca gwiazda!". Truman prychnął: – Cherise, oszałamiająca gwiazda? Wątpię. Te młode dziewczyny i ich melodramatyczne pomysły. Jednak po drugim spojrzeniu Truman zdał sobie sprawę, kim jest ta młoda dziewczyna. – Xenia, czy to ty? Prawie cię nie poznałem w tym stroju – wykrzyknął Truman. Xenia Simpson, początkowo pełna ekscytacji na widok Trumana, zawahała się, gdy zauważyła Morrisa. – Morris, Truman, co za niespodzianka – powiedziała, a jej uśmiech stał się napięty. – Jestem tu, żeby odebrać moją przyjaciółkę – dodała, jej głos był nieco mniej żywy. Xenia, córka siostry Trumana, Tiny Simpson, była jego siostrzenicą. Truman był późnym dzieckiem swojego ojca, George'a Simpsona, który był wpływową postacią w Betrico. Kiedy Tina urodziła Xenię, Truman miał zaledwie osiem lat. – Naprawdę? Ten strój to nie lada oświadczenie. Twoja przyjaciółka też musi być niezła dziwaczka – zażartował Truman. – To nie jest dziwaczne. To kreatywne. I nie obrażaj mojej przyjaciółki, nawet jeśli jesteś moim wujkiem. Powiem babci i dziadkowi! – odparła Xenia, wcale nie onieśmielona obecnością Morrisa. Nie tolerowała, by ktokolwiek poniżał jej przyjaciółkę. Morris, który wydawał się być w złym nastroju, wyglądał jeszcze bardziej ponuro, obserwując tę wymianę zdań. – Xenia – rozległ się cichy głos z tyłu, łagodząc napięcie.