Napięcie w kabinie było gęste jak mgła, ale nastrój Morrisa rozwiał je jak słońce przebijające się przez chmury, przynosząc poczucie ulgi. Truman zbliżał się do momentu przedstawienia się, kiedy Morris, jakby wyczuwając jego zamiary, go przejął. "Zajmij moje miejsce. Narobiłeś bałaganu, więc się zamieniamy." Jego ton nie pozostawiał miejsca na sprzeciw; to było coś więcej niż sugestia. Truman, zmrożony tą groźbą, usłuchał i zajął jego miejsce. Próbował ukradkiem zerkać na kobietę, którą podziwiał, ale przegroda była zbyt wysoka, a za każdym razem, gdy się poruszał, czuł wrogie spojrzenie Morrisa. Wymamrotał pod nosem: "Co ze mną? Za mało snu?" Postanawiając trochę odpocząć, planował porozmawiać z nią przed lądowaniem. Morris zajął miejsce Trumana, które znajdowało się bezpośrednio w linii z Cherise, z małą alejką między nimi. Spojrzał na Cherise, która wpatrywała się w okno, skąpana w słońcu, które sprawiało, że jej skóra wyglądała promiennie. Miała niemal nieziemsemskie piękno, jej rysy były tak uderzająco idealne, że zdawały się przeczyć zwyczajności. Morris nie mógł powstrzymać uśmiechu, ale zaraz potem zmarszczył brwi, zauważając, że jej spodenki są trochę za krótkie, a jej nogi odsłonięte w sposób, który sprawił, że poczuł chęć ochrony. Stewardessa przypomniała wszystkim o zapięciu pasów, a samolot wystartował, wzbijając się w chmury. Cherise założyła maskę na oczy i ułożyła się do drzemki. W klasie biznes było cicho i wygodnie, wszyscy oprócz Morrisa zapadli w sen. Dwie godziny po rozpoczęciu lotu pilny komunikat przerwał ciszę. "Czy na pokładzie jest lekarz? Siedmioletnie dziecko w klasie ekonomicznej, siedzenie 27J, zemdlało. Potrzebujemy natychmiastowej pomocy!" Cherise zdjęła maskę na oczy, szybko związała włosy i pospieszyła do siedzenia 27J, a Morris podążał tuż za nią. W klasie ekonomicznej narastał niepokój. Niektórzy martwili się o życie dziecka, a inni o swoje plany podróży. Po przybyciu na miejsce Cherise zastała dziecko leżące na macie, blade, z matką rozpaczliwie wołającą obok niego. "Jestem lekarzem. Uspokoić wszystkich i nie przeszkadzać. Najbliższe lotnisko to lotnisko Betrico, godzina drogi stąd. Przygotować tam personel medyczny" - rozkazała Cherise, jej głos był stanowczy i pewny. Pozostali pasażerowie i załoga patrzyli na Cherise sceptycznie, jej młodość i uroda nie pasowały do ich wyobrażenia o lekarzu. Ale Morris wierzył w nią, a gdy samolot był wysoko w powietrzu i w sytuacji awaryjnej, była ich jedyną nadzieją. Widząc wahanie, Morris powiedział do głównego stewarda: "Załatw to. Wezmę odpowiedzialność, jeśli coś pójdzie nie tak." Główny steward, doświadczony latami w powietrzu i mający dobre kontakty w elitarnych kręgach Betrico, natychmiast rozpoznał Morrisa i szybko się podporządkował. Cherise skinęła głową Morrisowi, w milczeniu dziękując. Kąciki ust Morrisa uniosły się w lekkim uśmiechu. Zamiast wracać do klasy biznes, postanowił zostać w pobliżu, upewniając się, że nikt nie będzie przeszkadzał Cherise. Stał cicho w pustym miejscu, czuwając nad wszystkim jak strażnik. Cherise przykucnęła i spojrzała na matkę dziecka, mówiąc: "Zaufaj mi." Uspokajające spojrzenie Cherise wydawało się uspokoić matkę dziecka. "Dobrze, ufam ci. Proszę, pomóż mojemu dziecku" - błagała matka.