Madeline nie potrafiła pogodzić kobiety, która ją przeklinała, z Meredith. Od momentu, gdy weszła do rodziny Crawfordów i poznała Meredith, wydawała jej się ta młoda dama wielkoduszna, elegancka, miła i delikatna. A teraz… „Jestem wściekła! Straciłam tyle czasu i wysiłku na stworzenie idealnego planu i nakłonienie Jeremy’ego do wypicia tego narkotyzowanego napoju. Nawet zadzwoniłam do reporterów, żeby fotografowali i nagrywali dowody spędzenia ze mną nocy, żeby stary Whitman zgodził się na nasz ślub. Kto mógł wiedzieć, że pomyliłam numer pokoju i przespałam się z jakąś nędznie wyglądającą włóczęgą? Przypadkowo to Madeline z tego skorzystała!” To była prawda; prawdziwe oblicze dobrej siostry, która jeszcze kilka minut temu błagała o litość w jej imieniu. Serce Madeline waliło jak oszalałe. Ogarnęły ją skrajne uczucia żalu i histerii. To była ta kochana, miła i delikatna w oczach Jeremy’ego. W oczach wszystkich – łagodna i uprzejma młoda dama. Nie wspominając już o tym, że była to jej starsza siostra, którą do tej pory darzyła wielkim szacunkiem. „Ty też jesteś idiotka. Jak mogłaś wejść do niewłaściwego pokoju?” – skarżyła się Rose, matka Meredith. „Chciałam, żeby było weselej, więc też wzięłam narkotyki. Skąd miałam wiedzieć, że będą takie silne?” – głos Meredith stał się zdenerwowany. „Co teraz zrobimy? Nie chcę, żeby ani sekundy dłużej była panią Whitman! Jeremy jest mój!” „To proste. Spójrz tylko, jak Jeremy się martwił. Wystarczy, że powiesz słowo, a na pewno rozwiedzie się z tą dziczką!” – Jon był pewny siebie. Rose zaczęła się rozbawiona śmiać. „Twój ojciec ma rację. Jeremy został zmuszony przez tego starca do poślubienia jej. Kocha cię. Powiedz tylko coś, a stanowisko pani Whitman będzie twoje!” Meredith uśmiechnęła się szyderczo. „Kim ta suka się uważa? Jak śmie się ze mną o Jeremy’ego bić? Gdyby jej szpik kostny nie pasował do mojego, nigdy nie wpuściłabym jej do naszego domu. Wiesz, jak mnie to obrzydza, kiedy muszę nazywać ją siostrą?” Słysząc słowa Meredith, Madeline poczuła, że ciemnieje jej przed oczami. Przebiegł ją dreszcz od stóp do głów. Crawfordowie nie adoptowali jej z dobrych intencji, tylko dlatego, że Meredith potrzebowała jej szpiku kostnego. Przez ostatnie pięć lat Meredith nazywała Madeline siostrą, tylko hipokrytycznie okazując jej uczucia. Kiedy jej nie było, Madeline nic dla nich nie znaczyła. Heh. Jak ironiczne. Madeline nagle poczuła mdłości. Brzydka prawda sprawiła, że czuła się okropnie nieswojo. „Jak irytujące! Z premedytacją zorganizowałam tę fałszywą scenę samobójstwa, żeby Jeremy rozwiódł się z tą suką. Ale zanim zdążyłam go do tego namówić, musiał wyjechać na jakieś pilne spotkanie” – narzekała zdenerwowana Meredith. Próba samobójcza Meredith również była ustawiona; Meredith wystawiała show dla Jeremy’ego, żeby skłonić go do jak najszybszego rozwodu z Madeline. Madeline poczuła, że cała sytuacja jest nagle absurdalna. Jak taki mądry i rozsądny mężczyzna jak Jeremy mógł dać się nabrać na taką kobietę jak Meredith? „Mer, nie martw się. Zadzwonię później do Jeremy’ego i powiem mu, że ta suka znów tu przyszła siać zamieszanie; doprowadziła cię do próby samobójczej po załamaniu nerwowym. Jestem pewna, że zgodzi się na rozwód, gdy się o tym dowie.” Plan Rose dobiegł z wnętrza pokoju, a Meredith wydawała się nim zadowolona. „Mamo, jesteś taka mądra. Zróbmy to!” Ostatnia iskierka nadziei na ich uczucia zgasła w mgnieniu oka. Madeline cicho się zaśmiała i weszła do środka, bez wahania otwierając drzwi. „Ja też uważam, że dopóki żyję, stanowisko pani Whitman nigdy nie będzie twoje, Meredith!”