Kiedy w końcu schodzę na dół, zawisam na schodach, próbując policzyć znajome twarze. No tak – niektórych z tych ludzi pamiętam z tego przeklętego grilla kojarzącego pary. Ale jedna twarz w szczególności patrzy na mnie jak na karalucha na podłodze. Jade. Zapomniałam, że mój ojczym pracuje dla Knoxa. – Tutaj – woła Knox, już siedząc z talerzem ciasta w ręku. Idę w jego stronę, zauważając jedyne woln