– Chyba nie mówisz poważnie – mówię. – Chcesz mnie zostawić samą w tym łóżku? Spodziewam się, że zaśmieje się swoim mrocznym śmiechem i powie, że dałem się nabrać. Ale widzę to w jego oczach. On naprawdę tak myśli. Nie ma w nich zaczepnego błysku, śladu zadowolenia czy psoty. Tylko ta nieodgadniona obojętność – jakby próbował trzymać coś pogrzebanego pod kontrolą. Ściskam jego dłoń. – Nigdzie się