Selina nigdy nie przypuszczała, że spotka Trevona właśnie w Starlight Club, ze wszystkich miejsc. – Selino, co ty tu robisz? – Trevon, po uregulowaniu rachunku w barze, postanowił zejść na dół i poszukać Charm. Ktoś powiedział, że kobieta o głosie podobnym do jej poszła w kierunku łazienki. Poszedł za nią i ze zdziwieniem zobaczył Selinę, kobietę, z którą był związany małżeństwem tylko z nazwy. Kiedy Trevon podszedł, jego głos był niski, taki, który mógł przyprawić dziewczynę o szybsze bicie serca. Miał w sobie tę aurę, która wypełniała pomieszczenie, wzmocnioną każdym krokiem, który stawiał. Jego ostre spojrzenie, sposób, w jaki garnitur idealnie leżał na wyraźnie wysportowanym ciele, i delikatny zapach tytoniu – wszystko to było intensywne i przyciągało uwagę. – Wychodzenie do Starlight Club oznacza, że jestem tu, żeby się dobrze bawić. Dostałeś moją ostatnią wiadomość? – zapytała Selina. – Nie, nie sprawdzałem. Szukam kogoś. Trevon zatrzymał się blisko Seliny, pochylając się. – Masz trochę krwi na sobie – zauważył, strzepując drobinkę spod jej kolczyka. Twarz Seliny ledwo drgnęła. Była niedokładna, sprzątając po bójce, prawdopodobnie dlatego, że nie robiła tego od lat. Jego oczy zwęziły się, kierując się w stronę uchylonych drzwi łazienki. – Ktoś ci sprawia kłopoty? – Już nie będzie – odpowiedziała Selina, zachowując spokój. – I Trevon, ustalmy to jasno – jestem za tą szaradą wspólnego mieszkania, żeby poradzić sobie z twoim rodzinnym dramatem, ale nie zawiedź mnie jutro w urzędzie o 15:00. Możesz być zmuszony do interwencji. Zanim zdążył odpowiedzieć, telefon Seliny zawibrował. Spojrzała na niego, odebrała i zaczęła się oddalać. – Mam jeszcze coś do załatwienia. Do jutra. Nie spóźnij się. Napiszemy do siebie. Trevon patrzył, jak odchodzi, a następnie sam wszedł do łazienki. Znalazł Kevina, który wyglądał, jakby przeszedł przez maszynkę do mięsa, ledwo trzymając się na nogach. Trevon kopniakiem otworzył każde drzwi do kabiny, szukając Charm, ale wszystkie były puste. „Czy to naprawdę może być Selina? Ma tylko dwadzieścia jeden lat, ale czy jest też słynnym hakerem Charm z Dark Web, która dwa lata temu dotarła na sam szczyt?” – zastanawiał się. Trudno było w to uwierzyć. Selina była zagadką owiniętą tajemnicą. Nie mógł tego puścić i zadzwonił. – Szefie, czego potrzebujesz? – usłyszał głos po drugiej stronie. – Kop głębiej. Przeszukaj wszystkie nasze źródła w poszukiwaniu czegokolwiek na temat Seliny. Chcę pełnego raportu i mam na myśli pełny, do jutra. – Tak jest, szefie. Po zakończeniu rozmowy Trevon postanowił przejrzeć nagrania z monitoringu klubu i zadzwonił do kogoś, aby zajął się Kevinem. – Pomocy… Pomóżcie mi… – błaganie Kevina było słabe, jego wzrok rozmazany. Wyciągnął rękę, zrozpaczony. Ale Trevon cofnął się, z obrzydzeniem wypisanym na twarzy, i zmiażdżył mu dłoń pod butem. Trzask kości był ostatnią rzeczą, jaką Kevin usłyszał, zanim wszystko pociemniało. Selina weszła do cichego kąta i odebrała telefon od Lydii. – Co? Gitarzysta twojego zespołu miał wypadek w drodze? I to poważny? – Selina była oszołomiona. – Więc jaki jest plan na występ? – Selina, potrzebujemy cudu, a tym cudem jesteś ty. Nadal grasz na gitarze, prawda? Lydia zawsze przynosiła Selinie wyjątkowe prezenty, między innymi gitarę, mając nadzieję, że zainspiruje ją do znalezienia swojej pasji. Nie chciała, żeby Selina skończyła zagubiona i bez celu, jak Lydia, kiedy została zdana sama na siebie. W oczach Lydii Selina była nie tylko dobra; była gitarowym geniuszem. – Tak, umiem grać… – Selina zawahała się, wspomnienia o byciu wyrzutkiem rodziny Harveyów przemknęły jej przez głowę. Minęła wieczność, odkąd grała. Bała się, że straci rytm z zespołem lub, co gorsza, zawstydzi Lydię przed wszystkimi. Ale nie, to była jej druga szansa na życie. Skończyła z byciem tym przegranym w rodzinie Harveyów, tęskniącym za miłością. – Liczcie na mnie, Lydia. – Głos Seliny był pełen determinacji, gotowa odzyskać to, na co zasługiwała. – O tym właśnie mówię. – Głos Lydii rozjaśnił się. – Dziś wieczorem podpalimy Starlight Club! – Dajmy czadu! Za kulisami w Starlight Club Selina czuła na sobie wzrok wszystkich w pomieszczeniu, oceniający. Menadżerka The Rose była pulchną, okularnicą po czterdziestce, która wydawała się miła, ale chodziła w kółko jak kłębek nerwów. Podbiegła do Lydii, wytrącona z równowagi. – Lydia, jeśli to nie jest pewne, odpuśćmy sobie. Możemy współpracować z klubem, aby dopracować skład i uratować występ. Zły set może zabić reputację The Rose; to nie żarty. – Elaine, nie zakładałabym się o to, gdybym nie była pewna. Poznaj moją przyjaciółkę – Selinę. Zastąpi gitarę i damy czadu. Jeśli to wypali, przyjmę na siebie cios i wycofam się z The Rose – obiecała Lydia. – Lydia, to ty jesteś teraz gorąca w The Rose – westchnęła Elaine Moore, wręczając Selinie nuty. – Kochanie, wszystko zależy od ciebie. Mamy teraz inny zespół, a my mamy trzydzieści minut na zgranie… – głos Elaine ucichł, tracąc impet. Trzydzieści minut na synchronizację? Większość zespołów potrzebuje minimum całego dnia, aby się zgrać, zwłaszcza w takim miejscu jak Starlight Club, i to z ich regularnym składem. To, że Selina wskoczy w ostatniej chwili i da radę, byłoby niczym innym jak małym cudem. Selina nie przegapiła ani jednego taktu; jej oczy tańczyły po muzyce, zapamiętując każdą nutę w mgnieniu oka. – Spokojnie, Selina – uspokoiła ją Lydia, pokrzepiająco klepiąc. – Dasz radę. Chcesz wypróbować tę gitarę? – Jasne. – Selina wzięła ją od Lydii. Gitara była piękna, ozdobiona ognistym wzorem chmur i strunami, które idealnie łapały światła sceny. Szarpnęła jedną ze strun – dźwięk był wyraźny i ognisty, tak jak lubiła. W tym momencie zbliżyły się bliźniaczki.