Kyle, która godzina? Już jest dziewięć wieczorem. Czas odłożyć nowy tablet – powiedziała Samantha, tuż przed wejściem do łazienki. Dzieliła pokój z dziećmi, które już wygodnie leżały w łóżku. Matilda dała im nowe tablety, Kenzie lalkę, a Kyle’owi torbę na ramię. Kenzie była już gotowa do spania, ale Kyle wciąż pobierał aplikacje na swój tablet, przynajmniej tak myślała jego matka. Usłyszawszy prośbę matki o odłożenie urządzenia, westchnął i odpowiedział: – Dobrze, mamo. Mogę cię o coś zapytać na temat taty? – Dam ci dziesięć minut dodatkowo na tablet – szybko odpowiedziała Samantha, zanim zniknęła w łazience. Widząc, że mama ponownie unika tematu, Kyle i Kenzie spojrzeli na siebie. Kenzie parsknęła śmiechem, a Kyle pokręcił głową. – Może tata jest rządowym szpiegiem! – zasugerowała Kenzie. – Albo po prostu kimś z tajnymi dziećmi – powiedział Kyle. – Haha! Bogaty tatuś, który musi chronić nas przed złoczyńcami! – podsumowała Kenzie. – Dlatego jesteśmy tajnymi dziećmi! – Cokolwiek, Kenzie. Chodzi o to, że mama coś ukrywa na temat taty – stwierdził Kyle. – Słyszałaś, co powiedziała wcześniej ta kobieta? Że wyglądasz jak ich szef? – zapytała Kenzie. – Tak, słyszałam. Dlatego siedziałam przy tablecie – odpowiedziała Kyle. – Nie ma jego zdjęć. – Ale jego imię to Ethan Wright – dodał Kyle. Oczy Kyle’a zwęziły się na widok zdjęcia biurowca Wright Diamond Corporate Office. Powiedział: – Zastanawiam się, jak daleko jest ten budynek. – Planujesz tam iść? – zapytała Kenzie, pochylając się, aby lepiej widzieć brata. – Nie możesz jeździć autobusem sam! Kyle odwrócił się do stolika nocnego i zobaczył dokumenty mamy z Wright Diamond Corporation. Na jego twarzy pojawił się uśmieszek i odpowiedział: – Myślę, że… będziemy musieli to zrobić. Następnego ranka Samantha szykowała się, aby zawieźć dzieci do nowej szkoły. Miały szczęście, że zdecydowały się na przeprowadzkę, skoro szkoła rozpoczęła się zaledwie dwa tygodnie temu. Przeniesienie było łatwiejsze dla Samanthy i bliźniaków. Jednakże, ponieważ Samantha nie miała wystarczających pieniędzy, aby uiścić zaliczkę, otrzymała z góry zaświadczenie o zatrudnieniu, które potwierdzało jej zdolność do zapłaty. Zamierzała pokazać je szkole, aby nie mieli żadnych wątpliwości co do przyjęcia jej dzieci. Jednak tego ranka wspomnianego zaświadczenia zabrakło w jej teczce. Przeglądając dokumenty, Samantha panikowała. Było prawie siedem trzydzieści rano, a szkoła zaczyna się o dziewiątej! Na pewno się spóźnią! To było nieuniknione! – O mój Boże! Dlaczego to się dzieje teraz? – Samantha przeczesała palcami włosy, niepewna, jak wspomniany dokument nagle zniknął. Istniał tylko jeden sposób, aby uzyskać nowy dokument, a mianowicie udać się do Wright Diamond Corporation. Jadąc taksówką, Samantha musiała zabrać ze sobą dzieci. Miała nadzieję, że uda jej się załatwić zaświadczenie w mniej niż godzinę, dzięki czemu dzieci nadal zdążą na lekcje. O godzinie ósmej trzydzieści dotarła do holu Wright Diamond Corporation. Z bliźniakami za sobą, poszła prosto do recepcji i zapytała o Johna Garcię. – Czy ma Pani umówione spotkanie, pani Davis? – zapytała jedna z recepcjonistek. – Nie, niestety nie i próbowałam skontaktować się z panem Garcią, ale on najwyraźniej nie odbiera – wyjaśniła Samantha swój nagły przyjazd. – To bardzo pilne, żebym z nim porozmawiała. Obie recepcjonistki spojrzały na siebie, zmartwione decyzją, którą podejmą. Jednakże, ponieważ piękna kobieta przed nimi wyglądała tak elegancko i czarująco, doszły do wniosku, że nie kłamie. Co więcej, Kenzie dołączyła do rozmowy i powiedziała do recepcjonistki: – Proszę! Proszę. Mama potrzebuje dokumentu, żebyśmy mogli iść do szkoły. Proszę pomóż nam. – Dobrze, zadzwonię do pana Garcii. Poczekaj chwilę – powiedziała jedna z recepcjonistek. Na dwudziestym piętrze Wright Diamond Corporation, John przeglądał harmonogram swojego szefa na ten dzień. Jako jego asystent, musiał być w biurze o siódmej rano. Ethan Wright często przychodził o siedem trzydzieści. Kawa musiała być gotowa w momencie jego przyjścia, włącznie z najważniejszymi dokumentami do podpisania. Kiedy odebrał telefon od recepcjonistki, był zdumiony, dowiadując się, że to Samantha Davis, piękna kucharka, o której jego szef myślał, że jest mężatką. – Hmmm – powiedział. – Wpuść ją. Musi to być ważne. Samanthę zajęło zaledwie dziesięć minut, aby dotrzeć na piętro, na którym znajdowało się biuro prezesa, i łatwo znalazła biurko Johna. Ku zaskoczeniu Johna, była z bliźniakami! John nie przepadał za dziećmi, ale widok małej dziewczynki był po prostu zachwycający. To samo ciepłe uczucie miał z Samanthą. Jakby Kenzie wiedziała, co siedzi w głowie Johna, podeszła prosto do niego i wyciągnęła rękę. Powiedziała: – Cześć, jestem Kenzie. Jestem małą księżniczką mamy! – Mała dziewczynka przewróciła włosami i dodała: – Najpiękniejszą pięciolatką w mieście. – Cztery. Ma pięć lat w grudniu, ale za dwa miesiące będzie jeszcze czterolatka – wyjaśniła Samantha. Następnie chwyciła córkę i powiedziała do Johna: – Przepraszam. Ona zawsze jest… przyjazna. – Wcale się nie przepraszasz! Mała dziewczynka jest urocza! – wykrzyknął John. – Wygląda tak jak ty! – Cześć Kenzie, nazywam się John. Możesz nazywać mnie wujek John – sekretarz zarządu uścisnął z radością rękę Kenzie. – Wujek John? – Kenzie odwróciła się do matki i zapytała: – Wujek John też daje prezenty na Boże Narodzenie? Jej słowa i podekscytowanie wywołały śmiech Johna i uwagę innych sekretarzy, którzy siedzieli w odległych od niego boksach. – Przepraszam za to – powiedziała Samantha. – A ten chłopak za tobą to…? – zapytał John, próbując znaleźć drugiego bliźniaka, który trzymał się spódnicy matki. – Eee, to Kyle – Kyle, kochanie. Wyjdź. Przedstaw się panu Garcii – powiedziała Samantha, ciągnąc Kyle’a za rękę i pokazując go Johnowi. Kiedy Kyle stanął przed Johnem, z asystenta zarządu wydobyło się wyraźne milczenie. Przechylił się do tyłu, a potem ponownie do przodu, rozszerzając oczy. John nie wiedział, ile razy przechylił głowę na boki na widok znajomo wyglądającego chłopca. Powiedział: – Cholera! Wyglądasz jak mój szef! – Twój szef też jest dzieckiem? – Kyle odpowiedział sarkastycznie, jednocześnie zwężając oczy. Sposób, w jaki odpowiedział, sprawił, że John jeszcze bardziej się roześmiał. – Cholera! Nawet mówi jak on! – zauważył John. – Panie Garcio, eee… może to tylko zbieg okoliczności, że wygląda jak pana szef – znaczy, czasami to tylko wrażenie – zasugerowała Samantha, zanim przeszła do sedna sprawy. – Panie Garcio, jestem tu w bardzo ważnej sprawie i mam nadzieję, że pan mi pomoże. – Aha, dobrze – powiedział John. Odłożył na bok niezwykłe podobieństwo między dzieckiem a swoim szefem, pytając: – W czym mogę pomóc, pani Davis? Podczas gdy Samantha wyjaśniała swój problem Johnowi, Kyle i Kenzie chodzili po biurze, szukając tabliczki z nazwiskiem Ethana Wrighta. Znaleźli się przy drzwiach biura prezesa, wpatrując się w napis. – Czy to może być nasz tata? – zapytała Kenzie. – Jest tylko jeden sposób, żeby się dowiedzieć – powiedział Kyle. – Chodźmy do środka.