Gdy tylko Stephanie wyszła z budynku, zobaczyła Olivię wysiadającą z samochodu. Asystent Chrisa, Kevin Wright, otworzył przed nią drzwi. Olivia wręczyła mu kilka toreb z zakupami. – Zanieś to sekretarkom – poleciła z wdzięcznym skinieniem głowy. Jej postawa emanowała władzą, jakby to ona była właścicielką tego miejsca. Kevin odebrał torby z pełnym szacunku skinieniem głowy. – Dziękuję, panno Hart. Olivia uśmiechnęła się delikatnie, po czym odwróciła się, a jej wzrok spotkał się ze spojrzeniem Stephanie przez parking. Stephanie zmrużyła oczy. Olivia zatrzymała się, a następnie podeszła do niej. – Stefi. Jej głos był słodki, niemal jak głos życzliwej, starszej siostry. Kiedy Stephanie po raz pierwszy została przyjęta do rodziny Hartów, wspomniano, że Olivia jest od niej starsza tylko o godzinę. Stephanie wiedziała, że ten słodki ton był na użytek Kevina. A wyzwanie w oczach Olivii było niezaprzeczalne. Gdy Olivia podeszła bliżej, jej głos opadł, prawie do szeptu. – Jesteś jego narzeczoną, ale on chce, żebym była tutaj, w jego miejscu pracy. Powiedz mi, co to znaczy? Wyraz twarzy Stephanie nie zmienił się. Milczała. Po chwili prychnęła. – Jestem jego narzeczoną. I tak długo, jak chcę, mogę odwiedzać to miejsce, a nawet rodzinę Ashfordów, kiedy tylko zechcę. A ty? Gdzie indziej możesz pójść, jak nie tutaj? Aha, no tak – spotkania w ciemności jak szczury się nie liczą. Na twarzy Olivii przemknęło zdziwienie i irytacja. Szybko przykryła je zadowoleniem, ale jej oczy zwęziły się z zimną furią. Było jasne – Olivia nie mogła pójść do rodziny Ashfordów. Zbyt wielu staromodnych krewnych nigdy by jej nie zaakceptowało. Stephanie nie mogła powstrzymać fali satysfakcji, widząc dyskomfort Olivii. Olivia obrzuciła ją gniewnym spojrzeniem, jej głos był ostry. – Nie czuj się zbyt swobodnie. Tak długo, jak ja tu jestem, nigdy za niego nie wyjdziesz. Stephanie lekko się uśmiechnęła, jej ton był obojętny. Otrzepała wyimaginowany kurz z ramienia. – Świat nie kręci się wokół niego. Nie muszę za niego wychodzić. Prawda była taka, że Stephanie od początku wiedziała, że serce Chrisa należy do kogoś innego. Odebranie go zawsze było właściwym wyborem. Niektóre rzeczy po prostu nie mogły czekać. Stephanie wiedziała, że nadszedł czas, aby działać szybko. Twarz Olivii zesztywniała. – Co masz na myśli? Wpatrywała się w Stephanie, kompletnie zaskoczona, niezdolna zrozumieć, co się dzieje. Zawsze wierzyła, że Stephanie jest beznadziejnie zakochana w Chrisie. Wciąż pamiętała, jak zaciekle walczyły o niego dwa lata temu. Ale teraz, widząc Stephanie zachowującą się tak obojętnie – pomyślała, że może to wszystko to tylko gra. Stephanie uniosła brew. – Mam na myśli dokładnie to, co powiedziałam. Jeśli stracę Chrisa, mogę iść dalej i znaleźć kogoś innego. Ale ty? On jest jedynym facetem, który kiedykolwiek się z tobą ożeni, a ty nawet nie dostaniesz wystawnego wesela. Szczerze mówiąc, prawie ci współczuję. Twarz Olivii, już blada z gniewu, zbielała z wściekłości. Stephanie potajemnie cieszyła się, widząc, jak rozpada się pewność siebie Olivii. Nie rozumiała, dlaczego Olivia miała czelność ją dziś prowokować – może zapomniała gorzką lekcję sprzed dwóch lat. Nie chcąc tracić więcej czasu, Stephanie odwróciła się, żeby odejść. Ale gdy tylko miała odejść, Olivia nagle złapała ją za nadgarstek. – Stefi, wróciłam do miasta tylko po to, żeby zobaczyć się z lekarzem. Przybrała swój najbardziej żałosny wyraz twarzy i dodała: – Nie chcę wchodzić między ciebie a Chrisa. Proszę, nie zrozum mnie źle, dobrze? – Puść mnie – powiedziała Stephanie. Jej twarz wykrzywiła się z obrzydzeniem, gdy Olivia dotknęła jej nadgarstka. Próbowała się wyrwać, ale Olivia gwałtownie pociągnęła ją za rękę. Plask – dźwięk odbił się echem, jakby kawałek tłuszczu spadł z dużej wysokości. Oczywiście nie był to delikatny upadek. Stephanie przewróciła oczami, ledwo rejestrując to, co się właśnie wydarzyło. Ale wtedy, z oddali, usłyszała wściekły głos Chrisa. – Stephanie! Wreszcie Stephanie zrozumiała – królowa dramatu po prostu odgrywała przedstawienie dla swojej ulubionej publiczności. Stephanie spojrzała na Olivię, wciąż odgrywającą swoją rolę, a następnie na pobliską fontannę. Uśmieszek zadrżał w kąciku jej ust, gdy ruszyła w stronę Olivii, chwytając ją za włosy jednym szybkim ruchem. Olivia krzyknęła z bólu: – Ah! Ostrym szarpnięciem Stephanie zanurzyła głowę Olivii w lodowatej wodzie. Szok lodowatej wody uderzył w Olivię jak tona cegieł i zaczęła się szamotać w panice. Ale Stephanie była nieugięta, jej uścisk był mocny, gdy trzymała Olivię pod wodą. Jeśli Olivia chciała zagrać ofiarę i sprawić, by Stephanie wyglądała źle, Stephanie była więcej niż skłonna dać jej występ, którego nie zapomni. – Pomocy! Ah! – krzyknęła Olivia, gdy Stephanie na krótko wyciągnęła ją, by zaczerpnęła powietrza. Zanim Olivia zdążyła wziąć pełny oddech, Stephanie wepchnęła jej głowę z powrotem do wody. Chris, biegnący teraz w ich stronę, w końcu dotarł na miejsce i krzyknął: – Stephanie, przestań! Olivia, łapiąc powietrze i krztusząc się, czuła, jakby jej płuca miały eksplodować. Jej ręce wymachiwały dziko. Chris dotarł do nich, odepchnął Stephanie i wyciągnął Olivię z wody. Olivia, przemoczona i gwałtownie kaszląca, z trudem mówiła. Chris, pełen troski, spojrzał na nią. – Wszystko w porządku? Olivia łapczywie wdychała powietrze, jej pierś płonęła. – Ja... ja... *świst*. Jej oczy były zamglone bólem i ledwo była w stanie formułować słowa. Wyraz twarzy Chrisa stwardniał, jego oczy zwęziły się, gdy spojrzał na Stephanie. Stephanie, niewzruszona, zrobiła dwa szybkie kroki do przodu i bez wahania nadepnęła na kostkę Olivii. Olivia krzyknęła z bólu. – Argh! Chris ryknął, wściekłość od niego promieniowała. – Stephanie! Ponownie ją odepchnął, jego ręce drżały z wściekłości. Ale Stephanie nie przejęła się tym. Podniosła swoją małą torebkę i rzuciła nią prosto w głowę Chrisa. Uderzenie sprawiło, że Chris zachwiał się do tyłu, na chwilę oszołomiony, ale jego wściekłość tylko wzrosła. Nie mógł uwierzyć, jak niegrzeczna i brutalna stała się Stephanie. Zanim Chris zdążył zareagować, Stephanie rzuciła się ponownie na Olivię, kopiąc ją w nogę. Olivia, już walcząca z wodą, poczuła ostry ból przeszywający jej nogę, gdy ta zaczęła puchnąć.