Kiedy w końcu docieramy do czarnej limuzyny, Kent i Daniel wsiadają na tylne siedzenie po obu moich stronach, ściskając mnie pośrodku. Wciśnięta między nich, składam dłonie na kolanach i staram się oddychać równomiernie. – Jedź – mówi stanowczo Kent do Carlosa, który posłusznie rusza z piskiem opon. Kent nadal wygląda przez okno, lustrując otoczenie w poszukiwaniu kolejnych zagrożeń, których nie