W drodze do Jeahron Lucas opowiedział Oneidzie całą historię. W tym czasie Tatiana siedziała z boku samochodu i nie odezwała się słowem przez całą podróż. Gdy mężczyzna przed nią kontynuował opowieść, Oneida słuchała uważnie, pogrążona w myślach. Lucas, w rzeczywistości, nie był złym człowiekiem i nie żywił do Oneidy złych uczuć. Był po prostu podatny na wpływy i trochę naiwny. W poprzednim życiu Oneidy jej relacja z Lucasem z czasem uległa pogorszeniu, a ostatecznie rozpadła się z powodu intryg Tatiany i Jennifer. Ale w tym życiu Oneida nie pozwoli, by to się powtórzyło. Rezydencja Lucasa znajdowała się w Quakersville w Jeahron, w otoczeniu innych bogatych domów. Spokojnie Oneida podążyła za rodzicami do rezydencji. "Panna Chaser wróciła!" Na widok całej trójki pokojówka podbiegła, by powitać Oneidę i parę. Jej okrzyk wywołał poruszenie w całej rezydencji. Inni służący wychylali głowy, by rzucić okiem na córkę swoich panów, która była z dala od rodziny przez 19 lat. Wszyscy byli nią bardzo zaintrygowani. Wtedy z schodów dobiegł odgłos kroków. Jennifer, ubrana w białą bawełnianą sukienkę, schodziła po schodach, a za nią podążał przystojny młody chłopak. Ten młody mężczyzna był jedynym synem Lucasa, a także biologicznym bratem Oneidy, Edmundem Chaserem. Oneida przypomniała sobie, że w poprzednim życiu ona i Edmund mieli złe relacje i zawsze wierzyła, że Edmund postrzega Jennifer jako swoją prawdziwą siostrę. Ku zaskoczeniu Oneidy, kiedy cała rodzina chciała użyć jej krwi, aby uratować Jennifer, Edmund wystąpił i sprzeciwił się tej sugestii. "Oneido, moja mała siostrzyczko..." zawołała Jennifer, przywracając Oneidę do rzeczywistości. Oneida była uważana za młodszą siostrę, ponieważ prawdziwe urodziny Jennifer były nieco wcześniej niż jej. "Witaj w domu," powiedziała Jennifer z łagodnym uśmiechem, swoim wyglądem przypominającym czystą lilię. Postawa Jennifer sprawiała wrażenie, że jest prawowitą i prawdziwą córką rodziny. Chociaż wszyscy wiedzieli, że Jennifer nie jest z rodu Chaserów, jej biologiczna matka zmarła. Rodzina Chaserów wychowywała Jennifer przez tyle lat, że wszyscy nadal uważali ją za córkę rodziny. W tej chwili Oneida, która rzeczywiście miała w sobie krew rodziny Chaserów, wydawała się być osobą z zewnątrz. Zaciskając usta, Jennifer powiedziała wspaniałomyślnie: "Oneido, spakowałam swoje rzeczy i opróżniłam pokój. Możesz się wprowadzić w każdej chwili." "Dlaczego się spakowałaś, Jennifer?" Zmarszczyła brwi Tatiana. Chociaż brzmiało to tak, jakby ganiła Jennifer, w jej oczach pojawił się cień troski. "Nasz dom jest tak przestronny i wcale nie potrzebujemy twojego pokoju. Mówiłam ci, że nadal jesteś moją córką i cennym klejnotem rodziny Chaserów. Nic się nie zmieni. Nie musisz się wyprowadzać ze swojego pokoju." "Ale ten pokój pierwotnie należał do Oneidy," powiedziała Jennifer, spuszczając wzrok, wyglądając na niewinną i troskliwą. "I to jest najlepszy pokój na drugim piętrze. Obawiam się, że Oneida nie będzie się dobrze czuła w innych pokojach." "Dlaczego miałaby się źle czuć w innych pokojach?" ripostowała Tatiana i rzuciła Oneidzie wymowne spojrzenie. Z wyrazu twarzy Tatiany jasno wynikało, że nawet najgorszy pokój w tej rezydencji jest luksusem dla wieśniaczki, która przywykła do życia w domu z suszonej cegły. Z spokojnym wyrazem twarzy Oneida obserwowała rozwój wydarzeń przed sobą. Tak jak w poprzednim życiu, Jennifer zaproponowała zmianę pokoi w dniu powrotu Oneidy do rezydencji Chaserów. W poprzednim życiu Oneida nie widziała w takiej propozycji problemu. Myślała, że to naturalne, że odzyskuje to, co do niej należało. Jednak to działanie sprawiło, że Jennifer wyglądała na ofiarę i zyskała współczucie i litość całej rodziny, podczas gdy Oneida była postrzegana jako małostkowa i wyrachowana. "Nie trzeba. Po prostu wezmę pierwszy pokój na trzecim piętrze," powiedziała cicho Oneida.