Oneida poczuła jedynie, że coś chwyciło ją za łydki. Lata przyzwyczajenia sprawiły, że instynktownie chciała wykonać szybki ruch nogą. Jednak, gdy jej wzrok spoczął na kulce istoty u jej nóg, nie mogła powstrzymać się od zdziwienia. U jej nóg siedział śnieżnobiały buldog. Jego sierść była miękka i lśniąca, a jego pysk wyglądał słodko i uroczo, z parą ciemnych, okrągłych i iskrzących oczu, które przypominały oczy czystego, pełnego duszy jelonka w lesie. Całe ciało psa wylegiwało się na podbiciu stopy Oneidy, a jego krótkie łapki pieszczotliwie drapały ją po kostce. "Skąd się wziął ten piesek?" - uśmiechnął się Simon, uznając to za nieco intrygujące. "Czy on uważa cię za swojego właściciela?" Oneida nie odpowiedziała, ale w głębi duszy była ogarnięta burzliwymi emocjami. "Czy to... Śnieżek?" - zastanawiała się. Niewiele osób wiedziało, że Jackson miał buldoga o imieniu "Śnieżek". Śnieżek był równie przywiązany i czuły w stosunku do Oneidy w jej poprzednim życiu, jak teraz. Jak tylko ją zobaczył, wolał przylgnąć do niej niż do swojego właściciela. "Jeśli Śnieżek tu jest, to czy Jackson też może być gdzieś w pobliżu?" - zastanawiała się Oneida, a jej oczy rozbłysły. Natychmiast rozejrzała się po okolicy. "Szefie, czego pani szuka?" - Simon również podążył za jej wzrokiem i rozejrzał się. Wokół nich rozciągała się bogata posiadłość, otoczona kolorowymi kwiatami. Nikogo innego nie było. Nieco rozczarowana, Oneida odwróciła wzrok i przykucnęła, by podnieść Śnieżka. Zachowywał się niezwykle dobrze w ramionach Oneidy, nie szarpał się ani nie ruszał, a nawet wydawało się, że mu się to podoba. "Szefie, co pani robi?" - Simon był nieco zakłopotany jej działaniem. "Pomagam mu znaleźć właściciela" - powiedziała Oneida rzeczowym tonem. "Chwileczkę. Szefie, od kiedy pani jest taka..." Simon przełknął słowo "dobrotliwa", nie odważył się go wypowiedzieć. Nagle w posiadłości pojawił się czarny jak smoła Rolls-Royce. Eleganckie i wspaniałe nadwozie samochodu zdawało się podkreślać bogaty i wysoki status jego właściciela. Pojazd zatrzymał się w odległości około trzech metrów od Oneidy. Drzwi kierowcy otworzyły się i wysiadł z nich dobrze ubrany mężczyzna. Spokojnie podszedł do Oneidy z uprzejmym, ale chłodnym wyrazem twarzy. "Panno, buldog w pani rękach to mały pupil naszego szefa. Wcześniej przypadkowo się zgubił. Czy zechce go pani uprzejmie zwrócić naszemu szefowi?" Oneida podniosła oczy i spojrzała na mężczyznę. Rozpoznała go. Był to najzdolniejszy podwładny Jacksona, Victor Locke. Oneida nic nie powiedziała, ale jej wzrok mimowolnie powędrował w stronę tylnego siedzenia Rolls-Royce'a. Okna były szczelnie zamknięte. Jednak wiedziała, że Jackson siedzi właśnie w środku. Serce Oneidy nagle zaczęło bić szybciej, a jej pierś zrobiła się ciepła. Jej palce również mimowolnie zacisnęły się w pięść. Nie spodziewała się, że wpadnie na niego tak krótko po przybyciu do Jeahron. "Dobrze" - Oneida odwróciła wzrok i podała Śnieżka Victorowi. Ten skinął jej lekko głową, zręcznie przejął Śnieżka i podszedł w stronę tylnej części Rolls-Royce'a, by otworzyć drzwi. Oneida i Simon stali po drugiej stronie, więc nie mogli zobaczyć, co dzieje się wewnątrz samochodu. Mężczyzna siedział w ciszy. Jego twarz była przystojna i zagadkowa, z nienagannymi, delikatnymi brwiami. "Panie Bane, Śnieżek wrócił" - Victor położył szczeniaka u nóg mężczyzny, a następnie wymamrotał: "To dość dziwne. Śnieżek zawsze był nieufny wobec obcych, ale wydawało się, że polubił tę młodą damę przed chwilą..." Jackson wyciągnął rękę i delikatnie pogładził sierść na głowie Śnieżka, mówiąc chłodno: "Zapytaj ją, czego by sobie życzyła jako wyraz wdzięczności". Po drugiej stronie samochodu Simon zmrużył oczy, rzucając zaciekawione spojrzenie na Rolls-Royce'a. Spędziwszy sporo czasu w Jeahron, znał prawie wszystkie sławy i arystokratów w mieście. A jednak nie przypominał sobie absolutnie nic o tej osobie przed sobą.