Wpatrywanie się w rozwścieczony twarz Rowana sprawiło, że żałowałam, że otworzyłam drzwi. Zanim zdążyłam zareagować, wpycha mnie do środka i zamyka za nami. Ciągle mnie popycha, aż zatrzymujemy się w przestrzeni między przedpokojem, kuchnią a salonem. „Co, do cholery, ci jest?!” – ryknął Rowan, a ja zadrżałam z jego gniewu. „Co?” „Myślałaś, że Emma mi nie powie? Czy może myślałaś, że nie zauważ