Rachel Grey nie zabrała ze sobą niczego, poza, w niewytłumaczalny sposób, marynarką, którą zostawił tajemniczy mężczyzna. Słała się ulicą, kuśtykając przy każdym kroku. Jasne, gorące słońce zdawało się nie przynosić ulgi jej zmarzniętemu ciału. Wyjęła telefon i wybrała numer, "Mary, możesz mnie odebrać?" Dwadzieścia minut później Mary Green podjechała czerwonym supersamochodem i zatrzymała się przed nią. Spojrzała na biały bandaż na stopach Rachel i zdjęła okulary przeciwsłoneczne z twarzy. Jej brwi zmarszczyły się z troską, gdy zapytała: "Co ci się stało, Rae?" "Mary, mogę u ciebie zostać przez jakiś czas?" Rachel zapytała słabo i oparła się na siedzeniu samochodu. Następnie spokojnie opowiedziała Mary o wszystkim, co wydarzyło się między nią a Louisem Smithem. Opowiadała o tym beznamiętnie, jakby opowiadała historię kogoś innego. "Ten Smith i jego rodzina to banda idiotów. Jak śmieli porównywać cię do kogoś takiego jak Olivia Cruise?" Mary nieświadomie mocniej nacisnęła pedał gazu, wyjeżdżając z wściekłością. Potem zaczęła przeklinać. "Czy Louis Smith myślał, że może odnieść sukces bez ciebie u boku przez te wszystkie lata? Myślał, że może dojść do pozycji, w której jest, z tym swoim marnym talentem? Był ślepy czy głupi? Myślał, że to zrobił dzięki swojej chciwości i bezwstydowi, zdradzając cię ze swoją starą miłością? On i jego rodzina wykorzystywali cię przez te wszystkie lata. Teraz cię porzucił, bo Olivia Cruise wróciła do miasta? Ich bezwstyd nie miał sobie równych." Rachel odparła obojętnie: "Mary, nigdy nie skończę z happy endem. Życie, w którym jestem kochana przez moich rodziców i mam satysfakcjonującą rodzinę, nigdy nie będzie moje." Mary natychmiast przypomniała sobie dzieciństwo Rachel. Zmarszczyła brwi, a w jej oczach zalśnił cień smutku, żałując Rachel: "Nie denerwuj się, Rae." "Nie będę liczyć na szczęśliwe małżeństwo ani życie, ponieważ wiem, że nigdy tego nie będę miała, ani nie będę z tego powodu smutna." Rachel lekko przygryzła wargi i powoli zamknęła oczy. "Jestem wyczerpana. Pozwól mi się zdrzemnąć." Mary wyczuwała, że coś jest nie tak z Rachel. Położyła ręce na ramionach Rachel i stwierdziła, że temperatura Rachel jest nienormalnie wysoka. Mamrocząc kolejne przekleństwa pod adresem mężczyzny, który porzucił Rachel, Mary pędziła do szpitala. Po drodze nie omieszkała wypluć kolejnych przekleństw dla całej rodziny Smithów. Rodzina Smithów wciąż ciężko pracowała na obrzeżach Seaxas, próbując przedostać się do miasta. Rodzina Smithów nigdy nie stałaby się nowymi bogaczami Seaxas, gdyby nie Rachel, która odegrała kluczową rolę doradcy Louisa. Wielbili ją, kiedy jej potrzebowali, i porzucili, gdy tylko Olivia wróciła do kraju. Pomylili klejnot ze śmieciem. Chciałaby zobaczyć, jak długo rodzina Smithów utrzyma się w Seaxas bez Rachel. Rachel powoli odzyskiwała przytomność, gdy jej gorączka opadała. Pierwszą rzeczą, którą zobaczyła po przebudzeniu, była czysta biel szpitalnego pokoju. Zmarszczyła brwi, gdy zapach antyseptyków uderzył ją w nozdrza. To był zapach, którego nienawidziła najbardziej. Jej oczy instynktownie rozejrzały się po pokoju, gdy jej świadomość powoli wracała, i spoczęły na osobie siedzącej przy jej łóżku. Oszołomiona, mocniej zacisnęła dłoń na kocu, wołając go suchym, ochrypłym głosem. "Wujku Tomie..." "Jak się czujesz?" Tom Johnson wstał i położył rękę na czole Rachel, jakby to było najbardziej naturalne. Odetchnął z ulgą po upewnieniu się, że Rachel nic nie jest, i nalał jej szklankę wody. "Czujesz jakiś dyskomfort?" Rachel natychmiast pokręciła głową. "Mary powiedziała mi, co ci się stało." Tom nie mógł powstrzymać współczucia dla Rachel, patrząc na jej bladą, wyczerpaną twarz. Oprócz tego, że było mu przykro z powodu tego, co przeszła Rachel, nienawidził rodziny Smithów po tym, jak dowiedział się, co jej zrobili. Biorąc głęboki oddech, stłumił gniew w swoim sercu i zapytał: "Więc, jaki masz plan na przyszłość?"