"Tak!" odpowiedział stanowczo Louis Smith. W jego głosie nie było cienia wahania, jakby jej pytanie było niedorzeczne. Serce Racheli podskoczyło. Pulsowało bólem, jakby ktoś wbił jej nóż prosto w serce. Louis zostawił ją i wybiegł z domu, rzucając nieszczere przeprosiny. Rachel wpatrywała się w oddalającą się sylwetkę Louisa. Czuła, jakby całe powietrze zostało z niej wyssane. Nie mogła oddychać, a jej serce konwulsyjnie ściskał ból. Czuła, jak chłód przesącza się przez jej ciało, zamrażając kończyny. Rodzina Smithów miała trudności finansowe, kiedy Louis przejął rodzinny interes. Ich problemy z przepływem gotówki doprowadziły ich na skraj bankructwa. Powiedział jej wtedy, że nie może zapewnić jej stabilnego życia i przyszłości, gdy firma stoi w obliczu kryzysu finansowego, i ożeni się z nią, gdy firma wróci na właściwe tory. Uwierzyła mu i wciąż pamiętała obietnicę, którą jej złożył wiele lat temu. Dzięki jej koneksjom pomogła mu podbić świat biznesu i została jego doradcą, wyrabiając mu nazwisko w świecie biznesu z nikogo, tylko po to, by mógł uczynić ją Panią Smith. Miała nadzieję, że jej rodzina go zaakceptuje, gdy odniesie sukces. Nigdy nie pomyślała, że trzy lata, które z nim spędziła, były tylko transakcją biznesową w jego oczach. Tylko ona w tym związku widziała w nim swoją prawdziwą miłość. Ale dla niego ten związek był tylko interesem. Cały jej wysiłek i poświęcenie dla niego były tylko żartem w porównaniu z tym, co miał z Olivią Cruise. Przygryzając wargi, Rachel powstrzymywała łzy w oczach ze wszystkich sił. Mimo to spływały one swobodnie po jej twarzy. Rozdzierający ból z serca rozprzestrzenił się na każdą komórkę jej ciała. Nie mogła powstrzymać dreszczy, gdy konwulsyjny ból z serca opanował jej organy i ciało. Stojąca z boku Jane nie mogła powstrzymać zadowolonego uśmiechu, widząc nieszczęsny stan Racheli. "Rachel Grey, mój brat nigdy nie ożeniłby się z wieśniaczką taką jak ty, gdybyś go nie dręczyła przez tyle lat. Wynoś się z mojej rodziny, jeśli znasz swoje miejsce." Serce Racheli zamarło po usłyszeniu tych bezczelnych słów Jane. "Zapomniałaś, że sukces twojej rodziny jest dzięki mnie?" "Przestań pleść głupoty!" Jane upomniała Rachel, wskazując na nią palcem. "Kim ty myślisz, że jesteś? Myślisz, że jesteś kimś ważnym? Moja rodzina nadal może odwrócić swój los, z tobą czy bez ciebie." Serce Racheli wciąż pulsowało bólem. Czy tym była dla rodziny Smithów? "Dość tego! To wszystko na dzisiaj." Pani Smith wstała niecierpliwie i podeszła do Racheli. Spojrzała na Rachel z pogardą, jakby była brudna i podła. "Spójrz na siebie, Rachel. Możesz się kompromitować, ale proszę, przestań kompromitować rodzinę Smithów." Po tym pani Smith powitała gości szerokim uśmiechem. Rachel stała nieruchomo, a jej oczy przemierzały salę, obserwując gości opuszczających ślub, na który czekała tak długo. Jak to się stało, że to wszystko okazało się żartem? Czy to jest to, co dostała w zamian za wszystko, co poświęciła? Czy to dlatego, że zakochała się w mężczyźnie, który nigdy jej nie odwzajemnił? Rachel powoli zamknęła oczy, a łzy popłynęły z kącików jej oczu. Czuła się bezradna i słaba. Trzydzieści minut później Rachel błąkała się bez celu po cichej ulicy jak bezdomna dusza. Wkrótce potem zaczął padać deszcz, który powoli stawał się coraz silniejszy, aż w końcu rozpętała się ulewa. Rachel rozejrzała się za schronieniem i zauważyła pobliski przystanek autobusowy. Mogła tylko biec w jego kierunku boso. Ostre kamienie kaleczyły jej stopy, gdy na nie wchodziła. Rachel zmarszczyła brwi. Zacisnęła zęby, znosząc ból i utykając w kierunku przystanku autobusowego. Klaxon! Ostre trąbienie zwróciło jej uwagę, gdy rozległo się na ulicy. Jej oczy rozszerzyły się w szoku, gdy zobaczyła samochód jadący prosto na nią. Poczuła, jak jej źrenice drżą, gdy samochód się zbliżał.