Wrzesień. Deszczowy dzień. Mżawka nawilżała górskie miasteczko, spłukując kamienne ulice i pozostawiając za sobą orzeźwiający, ziemisty zapach. Osiemnastoletnia dziewczyna zmierzała do gabinetu dyrektora jedynego liceum w centrum miasta. Ubrana skromnie, nie potrafiła jednak ukryć swojej urody. Bez emocji spoglądające oczy nadawały jej jednak ponury i niedostępny wyraz. „Panie Barrett, oto Nicole.” Wychowawczyni, pani Mills, przewodziła Nicole. Nicole Wallace spojrzała na nią z zaskoczeniem, zastanawiając się, dlaczego pani Mills nagle okazała jej taką życzliwość. Pani Mills była przecież osobą, która przy wyborze członków samorządu szkolnego przywiązywała ogromną wagę do pochodzenia. „Proszę ją wprowadzić.” Dyrektor był równie podekscytowany; nawet jego głos lekko drżał. Nicole cicho parsknęła śmiechem, gdy tylko weszła do gabinetu dyrektora. Okazało się, że to z jego powodu. Na luksusowej sofie w gabinecie dyrektora siedział wysoki mężczyzna w drogim garniturze, wyglądający jak przedstawiciel elity, ale o rysach twarzy podobnych do jej własnych. Nicole studiowała mężczyznę, tak samo jak on studiował ją. Początkowo planował udać się z nią do szpitala na badanie DNA, ale teraz wydawało się to zbędne. Była jak wylana z matki – te same delikatne rysy twarzy, jasna i aksamitna cera. Jej urodę trudno było ukryć, nawet w skromnym ubraniu. Najbardziej uderzające były jednak jej oczy. Miała siedemnaście lub osiemnaście lat, ale w jej spojrzeniu krył się nieprzenikniony chłód. Widząc, że mężczyzna wpatruje się w nią, Nicole zmarszczyła brwi i spytała: „Kim pan jest?” Zawsze wiedziała, że nie jest biologiczną wnuczką swojej babci i myślała, że któregoś dnia jej rodzina ją odnajdzie. Spodziewała się, że pojawią się jej biologiczni rodzice. Ten mężczyzna był o wiele za młody. W głęboko osadzonych oczach mężczyzny błysnęła frustracja. Odpowiedział: „Jestem twoim starszym bratem.” „Nicole, dlaczego nigdy nam nie wspomniałaś, że twój brat jest dyrektorem generalnym Riddle Corporation w San Joto?” – nie mógł się powstrzymać pan Barrett. Nicole potajemnie przewróciła oczami; przecież właśnie się o tym dowiedziała. Trzy lata temu jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym i dopiero wtedy babcia wyjawiła jej prawdę – została przez nich adoptowana w dzieciństwie. Nic dziwnego, że jej adopcyjni rodzice byli tacy zimni i zostawili ją na wsi. Po śmierci rodziców adopcyjnych babcia zarejestrowała ją w ośrodku opieki, czekając na pojawienie się jej biologicznej rodziny. Nicole nie spodziewała się, że ten dzień nadejdzie, a tym bardziej, że jej brat jest dyrektorem generalnym Riddle Corporation, znanej firmy w San Joto. „Naprawdę jesteś moim bratem?” – Nicole miała trudności z uwierzeniem w ten zwrot akcji. „Tak, oprócz mnie masz jeszcze czterech braci” – łagodnie powiedział mężczyzna, Sean Riddle. „Czterech?” – Nicole zmarszczyła brwi. Okazało się, że rzeczywistość znacznie odbiegała od jej wyobrażeń. Trudno jej było sobie wyobrazić, jak to będzie mieć czterech starszych braci. Pewnie będzie głośno. Widząc, że Nicole pogrążyła się w myślach, starsza pani Wallace powiedziała do Seana uprzejmie: „Nicole jest raczej introwertyczna. Potrzebuje czasu, żeby się dostosować. Mam nadzieję, że pan nie będzie miał nic przeciwko.” „Pani Wallace, nic przeciwko” – Sean wstał z uprzejmym uśmiechem, a następnie wyjął z plecaka pudełko z prezentem. „Nicole, to nasze pierwsze spotkanie. To dla ciebie.” Pan Barrett szybko wstał i próbował nawiązać z Nicole kontakt. „To bardzo miłe z pana strony, Nicole. Powinna pani przyjąć prezent. Widzę, że pani i pan brat jesteście naprawdę blisko. Proszę pamiętać o kolegach i o nas po przeniesieniu do innej szkoły.” Słysząc słowa pana Barretta, twarz Seana stwardniała, spojrzał na pana Barretta i obojętnie powiedział: „Panie Barrett, liceum Great Oak kształciło moją siostrę przez tyle lat, a my odwdzięczymy się, przekazując darowiznę na budowę kampusu.” Rodzina Riddle nikomu nic nie była winna. Oczy pana Barretta rozbłysły. „Wspaniale! Dziękuję, panie Riddle.” Hojność brata zrobiła wrażenie na Nicole, która ostatecznie przyjęła prezent z grzeczności. Pan Barrett wygłosił jeszcze kilka pochlebnych słów, zanim wraz z wychowawczynią odprowadził ich do wyjścia. Przed szkołą stał Rolls-Royce, otoczony innymi luksusowymi samochodami, które od dawna przyciągały uwagę. Regina Wynn została zatrzymana przez swoją przyjaciółkę, gdy tylko wysiadła z samochodu. „Regina, jesteś!” Przewróciła oczami, ale jej uwagę przykuł Rolls-Royce. „Czyj to samochód?” Jako córka członka rady szkoły, zawsze przyciągała uwagę, dopóki nie pojawił się ten Rolls-Royce. „Słyszałam, że dyrektor generalny Riddle Corporation przyjechał do naszej szkoły.” „Riddle Corporation?” – pomyślała Regina. – „To największa korporacja w San Joto. Nawet mój tata nie mógł znaleźć sposobu na współpracę z nimi. Co facet z Riddle Corporation robi tutaj? Inwestuje w tę biedną szkołę?” „Nie, słyszałam, że przyjechał po siostrę.” „Po siostrę?” – Regina była zdumiona. – „Na pewno? Dlaczego ktoś z rodziny Riddle chciałby uczyć się w tej przeklętej szkole?” Podczas gdy dwie dziewczyny rozmawiały, za nimi dyrektor i grupa wychowawców odprowadzali wysokiego mężczyznę i Nicole do wyjścia ze szkoły. „Regina, ten wysoki mężczyzna to dyrektor generalny Riddle Corporation” – powiedziała jej przyjaciółka drżącym głosem. Regina była oszołomiona, gdy się odwróciła. Jeśli ten mężczyzna był dyrektorem generalnym Riddle Corporation, to dziewczyna obok niego musiała być jego siostrą. Ale tą dziewczyną okazała się Nicole, wieśniaczka, której najbardziej nienawidziła i gardziła. Twarz Reginy drastycznie się zmieniła. Nie mogła uwierzyć, że Nicole pochodzi z rodziny Riddle.