Wreszcie, po dwudziestu minutach, dotarli do Królewskiego Instytutu Potokowego. Królewski Instytut Potokowy to stuletnia szkoła o ugruntowanej pozycji, jej kampus wyróżniał się majestatyczną architekturą, a brama wejściowa, rzeźbiona w kamieniu, nosiła znamiona stylu Hustuaburga. Budynek wyglądał klasycznie i nosił ślady upływu czasu. Samochód zaparkował na parkingu, a troje pasażerów wysiadło. Gdy tylko Nicole pojawiła się na dziedzińcu, odczuła, że wiele dziewcząt ukradkiem zerka w jej stronę. – Nie przejmuj się. To wszystkie fanki szkolnej drużyny koszykówki, które przyszły na widok Samuela – Spencer przewrócił oczami z obrzydzeniem patrząc na Samuela. – Kto tak powiedział? Niektóre z nich to fanki twojego koła muzycznego – Samuel spojrzał w odpowiedzi nieprzepraszająco. Nicole nie spodziewała się, że ci hałaśliwi bliźniacy cieszą się taką popularnością w szkole. – Widziałam Norah, ale kto jest ta dziewczyna? – Czyżby to była dziewczyna Samuela? – Ehh… zazdroszczę jej, że idzie z nimi. – Szeptały między sobą dziewczyny. Twarz Norah zbladła. Do tej pory to ona, Norah, była przedmiotem zazdrości, a teraz całą uwagę skupiła na sobie Nicole. Nicole nie spodziewała się, że obaj bracia są aż tak popularni. Odwróciła głowę i powiedziała: – Spencer, Samuel, dziękuję, że mnie tu przywieźliście. Zaraz zgłoszę się do sekretariatu. Biorąc pod uwagę jej wyjątkową sytuację, lepiej było zachować niski profil i ograniczyć swoją widoczność. – O, dobrze – powiedział Samuel, wskazując Nicole drogę. Z pomocą Samuela Nicole szybko oddaliła się od braci. – Ech, Nicole odeszła przez twoje fanki – prychnął Spencer. – To była twoja wina – odparł Samuel, nie chcąc być gorszy. Udając delikatność i skromność, Norah spojrzała na obu braci i powiedziała: – Już prawie czas. Idę na zajęcia. – Dobrze – odpowiedzieli obaj i również ruszyli w swoją stronę. Norah odetchnęła z ulgą i poszła do swojej klasy. Była ciekawa, do której klasy trafi Nicole. Ale sądząc po wynikach tej „góralskiej dziewczyny”, była pewna, że Nicole zostanie przydzielona do klasy F. W tym czasie Nicole dotarła do gabinetu dyrektorki, aby się zgłosić. Po wejściu do gabinetu przedstawiła się: – Nazywam się Nicole. Pan Ellison poprosił mnie, żebym zgłosiła się do szkoły dzisiaj. – Pani Nicole? – Dyrektorka, pani Farrell, natychmiast uśmiechnęła się. – Pan Ellison poinstruował mnie, abym przydzieliła panią do najlepszej klasy. Za chwilę pojawią się nauczyciele z klasy A i B. Może pani wybrać swojego nauczyciela. Nicole była nieco zaskoczona, nie spodziewała się, że pan Ellison okaże się tak troskliwy, dając jej swobodę wyboru nauczyciela. Była naprawdę zaszczycona. Pani Farrell przyglądała się jej uważnie i była po cichu zaskoczona. Zgodnie z dokumentacją, Nicole pochodziła z rodziny Riddle. Pan Ellison zazwyczaj był mało entuzjastycznie nastawiony do pierwszych kilku dzieci z rodziny Riddle. Ta dziewczynka musiała mieć coś więcej niż widać na pierwszy rzut oka. Wkrótce potem do drzwi zapukano i weszli dwaj nauczyciele. Pierwsza weszła kobieta w białej bluzce i czerwonej spódnicy. Podszedł do pani Farrell siedzącej przy biurku, nie zwracając uwagi na Nicole. – Nie skończyła pani rozmowy telefonicznej, pani Farrell. Czy mówiła pani, że zamierza pani umieścić w mojej klasie uczennicę z prowincji? – Pani Emerson, ta uczennica jest tutaj – pani Farrell mrugnęła do niej. Pani Emerson odwróciła się i zdębiała na widok Nicole. Dziewczyna wyglądała młodziej niż większość uczniów w jej klasie. Ale była piękna, z parą jasnych, pełnych energii, głęboko osadzonych oczu. Niczym nie ustępowała dziewczynom z zamożnych rodzin. – To… to ta uczennica, którą pani przenosi do mojej klasy? – Gdyby nie wcześniejsze pytanie pani Emerson do pani Farrell o pochodzenie Nicole, naprawdę nie dałoby się poznać, że pochodzi z prowincji. – Tak, to Nicole. Nicole, to pani Emerson i pan Kennedy. Mężczyzna w okularach, który wszedł później, również był zaskoczony na widok Nicole. Ale zachował się spokojniej niż pani Emerson. – Dzień dobry, jestem wychowawcą klasy A jedenastej. Może pani zwracać się do mnie panie Kennedy. – Dzień dobry, miło mi panią poznać – Nicole skinęła lekko i gracyjnie głową. Pani Emerson spodobała się Nicole ze względu na jej wygląd, ale myśląc o tym, że pochodzi z prowincji, martwiła się o jej oceny. Klasa B przegrała z klasą A w pierwszym semestrze pod względem ogólnych ocen, a w drugiej połowie semestru miała być przyznawana nagroda dla najlepszego nauczyciela. Nie mogła sobie pozwolić na to, aby ktoś obniżył średnią oceny jej klasy. Skoro to, co powiedziała, było już dość obraźliwe, pani Emerson mogła równie dobrze być szczera. – Pani Farrell, teraz poznałam uczennicę. W klasie B mamy pięć osób więcej niż w klasie A i naprawdę nie mam energii, żeby opiekować się tak wieloma uczniami. Niech pan Kennedy ją przyjmie. Pan Kennedy poprawił okulary na nosie i uśmiechnął się do pani Emerson. – O czym pani mówi? Jest pani młoda i zdolna, dlatego szkoła przydziela pani więcej uczniów. Ja jestem starszy i nie mam doświadczenia w pracy z uczniami przeniesionymi. Pani jest odpowiednią osobą, żeby ją przyjąć. – Pan… panie Kennedy, nie może pan zawsze mówić takich nieodpowiedzialnych rzeczy tylko dlatego, że jest pan starszy, prawda? – Nie. Powiedziałem to w dobrej wierze. Słyszałem, że uzyskała najwyższe oceny na wsi. Nie musi się pani martwić o obniżenie średniej oceny w swojej klasie. – Pan Kennedy bezceremonialnie zdemaskował hipokryzję pani Emerson, gdy oskarżono go o nieodpowiedzialność. – Pan— – pani Emerson poczerwieniała i nie mogła znaleźć słowa, aby odpowiedzieć. – Cóż, nie wezwałam was tutaj po to, aby prosić o waszą opinię – pani Farrell spojrzała na Nicole z uśmiechem. – Nicole, pan Ellison tak powiedział – wybierz nauczyciela i klasę, którą lubisz. – Co? – Pani Emerson i pan Kennedy wytrzeszczyli oczy.