Daniel nigdy w życiu nie widział, jak Dillon się przed nim płaszczy, więc udawał wesołość. „Nic się nie stało. Wszyscy jesteśmy rodziną”. Ale Karen spojrzała na nich z oburzeniem. „Od kiedy Nicole zaczęła uczęszczać do Royal Creek Institute, lepiej niech nie hańbi nazwiska Riddle kiepskimi wynikami”. A co, jeśli Nicole poszła do Royal Creek Institute? I tak byłaby hańbą dla rodziny Riddle, gdyby nie pokazała dobrych wyników. Wyraz twarzy Glorii subtelnie się zmienił, ale zebrała się na odwagę i powiedziała: „Zadamy sobie trud, żeby Nicole się spisała. Poza tym pan Ellison się nią zaopiekuje. Nie martw się, Karen”. Twarz Karen natychmiast zbladła, nie spodziewała się, że Gloria ośmieli się jej odpowiedzieć. Widząc sytuację, Dillon szybko podszedł i odciągnął Karen, mówiąc: „Robi się późno. Szybko. Musimy iść”. Daniel i Gloria spojrzeli na siebie i nie mogli powstrzymać poczucia dumy z córki. Kiedy wrócili do domu, Daniel pochwalił Nicole: „Naprawdę nas dzisiaj ucieszyłaś”. Daniel był lekceważony w rodzinie przez tyle lat, a to był pierwszy raz, kiedy poczuł taką dumę. Było niezwykle satysfakcjonujące, za każdym razem gdy pomyślał o zaczerwienionej twarzy Karen. Karen dręczyła Glorię przez cały czas, a tym razem przyszła jej kolej, by skosztować własnego lekarstwa. Norah właśnie schodziła na dół i wyczuła, że coś jest nie tak, gdy to usłyszała. „Tato, co cię tak ucieszyło?” Powinni byli wrócić sfrustrowani, gdyby Nicole nie dostała się do Royal Creek Institute. Dlaczego zamiast tego chwalili Nicole? Widząc, że jego ojciec jest szczęśliwy, Sean krótko opowiedział Norah, co się stało, nie zapominając spojrzeć na Nicole. „Nicole jest szczęśliwą gwiazdą naszej rodziny”. Oczy Norah otworzyły się szeroko. „Pan Ellison ją zaprosił?” Co się tutaj dzieje? Dlaczego pan Ellison zaprosił Nicole do szkoły, skoro spotkali się tylko raz? „Tego też się nie spodziewaliśmy, ale pan Ellison wysłał Nicole zaproszenie e-mailem, prosząc ją o zgłoszenie się do szkoły jutro”. Początkowo Norah chciała zobaczyć, jak Nicole jest szykanowana. Ale Nicole nie doznała żadnego upokorzenia. Zamiast tego, wyróżniła się. Norah natychmiast ugryzła się w dolną wargę i spojrzała na Nicole z oburzeniem. Naprawdę ją zaskoczyło, że ta „wieśniakówna” jest tak zdolna. Naprawdę ją niedoceniła. „Gratulacje”. Głęboko w środku Norah była naprawdę zdenerwowana, ale wciąż udawała, że składa gratulacje. Nicole zignorowała ją i grzecznie powiedziała do rodziców: „Tato, Mamo, jestem zmęczona. Pójdę już na górę”. „Idź odpocząć” – powiedziała Gloria czule. Nicole skłoniła głowę i wyszła, nie zauważając, że Sean patrzy na nią swoimi głęboko osadzonymi oczami. Wydawało się, że ta jego siostra z prowincji ma w sobie coś więcej niż to, co widać na pierwszy rzut oka – pomyślał. Następnego dnia był słoneczny poranek. Nicole wstała wcześnie, żeby pójść na spacer. Kiedy wróciła z treningu sztuk walki, zobaczyła dwie kolejne osoby w salonie. Obie były inaczej ubrane, ale miały te same rysy twarzy. „To nasza siostra?” Widząc Nicole, nastolatek w dresach wstał i podszedł do Nicole, badając ją, jakby była jakimś dziwnym stworzeniem. Nicole też badała nastolatka, który wyglądał na jej wiek, był atletyczny i miał pogodną twarz. „Nicole, to Samuel, twój piąty starszy brat” – Sean widział, że zachowanie Samuela jest trochę niegrzeczne, i położył rękę na jego ramieniu, by mu nakazać grzeczność. „Mój piąty starszy brat?” Nicole spojrzała na nastolatka, który miał dziecięcą buzię i wyglądał jak chłopiec w okresie dojrzewania. A jednak musiała nazywać go starszym bratem. „Masz taki słodki głos. Powiedz to jeszcze raz” – Samuel był psotny i figlarny. „Sean, Samuel potrzebuje lania. Zrób to” – w tym momencie odezwał się drugi nastolatek siedzący na kanapie. „Nie rób tego, Sean. Nic nie zrobiłem!” Samuel pośpiesznie błagał o przebaczenie. Sean klepnął go po ramieniu. „Nie mam na to czasu. Muszę iść do pracy. Zaopiekujesz się siostrą i zawieziesz ją do szkoły. Rozumiesz?” „Tak, panie!” Samuel wstał i oddał Seanowi salut. Uśmiech pojawił się na jej ustach, gdy Nicole odkryła, że ten jej piąty starszy brat jest zabawny. Nicole rozpoznała chłopca siedzącego na kanapie, który wyglądał prawie identycznie jak Samuel. „To musi być mój czwarty starszy brat, prawda?” Gloria powiedziała jej, że jej czwarty i piąty bracia są bliźniakami. Skoro Samuel był piątym, to ten musiał być czwartym. „Sprytna” – jej czwarty starszy brat uśmiechnął się. Miał na imię Spencer, też miał pogodny uśmiech, ale z dodatkiem artystycznego wyrazu, który zupełnie różnił się od Samuela. „Obaj uczymy się w dwunastej klasie w Royal Creek Institute. Tata i mama powiedzieli, że nie znasz szkoły i poprosili nas, żebyśmy cię zawieźli, żebyś się zgłosiła do szkoły”. „Dobrze, pójdę na górę i się przebiorę” – Nicole skinęła głową i poszła na górę. „Nicole wydaje się nieprzyjazna. Norah jest lepsza” – Samuel drapał się po głowie w zakłopotaniu. Sean spojrzał na niego i powiedział: „Ale Norah nie jest twoją biologiczną siostrą”. Potem wyszedł. Samuel mrugnął i spojrzał na Spencera. „Sean jest zły?” „A co myślisz?” Spencer przewrócił oczami, bo Samuel pytał o oczywistość. Kiedy Nicole znowu zeszła na dół, śniadanie już się zaczęło. Daniel, Gloria i Norah też byli obecni. „Spencer, Samuel, dawno was nie było. Tak za wami tęskniłam” – Norah specjalnie ich pieściła przed Nicole. Samuel nie mógł powstrzymać uśmiechu. „To Norah mnie kocha”. „Ehem!” Spencer zobaczył, że Nicole schodzi i szybko dał znak swojemu głupiemu bratu.