Instytut Royal Creek był wiodącą placówką edukacyjną, do której trafiały utalentowane dzieci. To nauczyciele decydowali o przydziale uczniów do klas. Nigdy wcześniej nie zdarzyła się sytuacja, aby uczniowie sami wybierali nauczycieli i klasy. Kim była ta uczennica ze wsi? „Klasa B” – rzuciła Nicole swobodnie. Pani Emerson natychmiast ponownie otworzyła szeroko oczy. W porównaniu do obłudnego pana Kennedy’ego, Nicole wolała bezpośrednią panią Emerson. „Dobrze, więc klasa B” – pani Farrell skinęła głową ze śladem pochlebnego wyrazu w oczach, co zaskoczyło obie nauczycielki. Zastanawiały się, kim jest Nicole, skoro potrafiła skłonić dyrektorkę do uległości. „Pani Farrell, jak pani może pozwalać uczniom wybierać klasy?” – To było niesłychane. Klasa A i B były najlepszymi klasami w jedenastej klasie. „Sprawa została rozstrzygnięta, pani Emerson. Zaprowadź Nicole do klasy.” – pani Farrell wyglądała teraz nieco niezadowolona i wydała rozkaz. „Pani Farrell...” – twarz pani Emerson zbladła. Nie spodziewała się, że nie ma miejsca na negocjacje. Pan Kennedy uśmiechnął się triumfalnie i powiedział: „Zaraz pójdę, pani Farrell”. Pani Farrell skinęła głową i usiadła, jakby nie chciała tracić czasu na dalsze rozmowy. Pani Emerson gryzła wargę z frustracji i odwróciła się w stronę Nicole. „Chodźmy!” Nicole poszła za nią z gabinetu. Pani Emerson szybko maszerowała do klasy w swoich szpilkach, jakby pragnęła się jej pozbyć. Dochodząc do drzwi klasy, pani Emerson nagle się zatrzymała. „Nie obchodzi mnie, kim jesteś. Skoro wybrałaś moją klasę, nie ciągnij mojej klasy w dół. Chcę, żebyś dogoniła resztę kolegów w ciągu miesiąca.” Po czym pani Emerson odwróciła się i weszła do klasy. Nicole nie mogła powstrzymać uniesienia brwi. Dlaczego ta nauczycielka myślała, że zepsuje klasę? Tylko dlatego, że pochodziła ze wsi? Była lekko niezadowolona, ale mimo wszystko poszła za panią Emerson do klasy. „Cisza, klasa! Mamy nową koleżankę. Proszę powitać Nicole.” Chociaż pani Emerson była niechętna, przedstawiła Nicole klasie. Wszyscy spojrzeli i zobaczyli, jak wchodzi atrakcyjna młoda dziewczyna o wyrafinowanych rysach twarzy. Na chwilę zapadła cisza, zanim Bradley Robertson, członek komitetu klubu sportowego, wstał i klasnął w dłonie. „Witamy nową uczennicę.” Następnie chłopcy w klasie klaskali w dłonie. Z radością powitali tak piękną koleżankę. „Hej, Gary, patrz, jest piękna dziewczyna w klasie!” Wayne Atkinson szturchnął łokciem Gary’ego Finleya siedzącego w ostatnim rzędzie. „Zapomnij o Garym. Interesuje go tylko najgorętsza dziewczyna w szkole.” „Ale ta mała kurczaczka wydaje się być jeszcze gorętsza” – powiedział Jack Pearson, który z zadowoleniem beztrosko patrzył na Nicole. Gary zmarszczył brwi, słysząc komentarz Jacka. Jego atramentowe oczy spotkały się wtedy z kryształowo czystymi oczami Nicole. Promień słońca rozproszył się nad piękną dziewczyną. Jej proporcjonalne ciało stało wyprostowane, z nutką arogancji i dystansu, co czyniło jej piękno jeszcze bardziej niedostępnym. „Jest rzeczywiście ładna, ale… jak to możliwe, że przypomina Śnieżkę?” – Wayne był ciekaw. Jack przewrócił oczami i powiedział: „Wszystkie dziewczyny są jak Śnieżka w twoich oczach”. Podczas gdy obaj się przekomarzali, Nicole zaczęła się przedstawiać. „Nazywam się Nicole, jestem uczennicą przeniesioną. Miło mi was poznać.” Pani Emerson spodziewała się, że Nicole powie jeszcze kilka słów, ale Nicole tego nie zrobiła. Powiedziała więc: „Jest wolne miejsce w trzecim rzędzie od końca. Możesz tam usiąść.” „Fakt, fakt. Uczennica z jedenastej klasy, przeniesiona. Myślałem, że ma jakieś solidne osiągnięcia, którymi może się pochwalić. Okazuje się, że może usiąść tylko w przedostatnim rzędzie.” – narzekał Jack. W klasie B trzy ostatnie rzędy były zazwyczaj zarezerwowane dla uczniów z najgorszymi ocenami. Wydawało się, że oceny nowej koleżanki nie były zbyt dobre. Nicole zdawała się nie zauważać ich spojrzeń. Spokojnie usiadła na wolnym miejscu. Dopiero wtedy pani Emerson zaczęła wykład. Gary rzucił jeszcze kilka spojrzeń na Nicole i zaczął myśleć, że Nicole wygląda trochę jak Raine Riddle i Snow Riddle, a nazwisko Nicole również brzmiało Riddle. Kiedy lekcja się skończyła, pani Emerson rozdała wszystkim kilka zadań i stanęła na podium. „To są dzisiejsze zadania domowe. Musicie je wykonać podczas wieczornego samouczka.” „Co?!” – zawołali wszyscy. Pani Emerson rzuciła na wszystkich zimne spojrzenie. „Przestańcie jęczeć. Jeśli ktoś obniży wyniki klasy na tegorocznym egzaminie, będzie musiał stać na korytarzu i słuchać mojego wykładu.” Następnie pani Emerson spojrzała na Nicole. Nicole nie była zaskoczona. W jej oczach pojawiła się rozbawienie. To pani Emerson została zmierzona wzrokiem przez Nicole. „Lekcja skończona!” Po wyjściu pani Emerson wszyscy zaczęli o niej mówić, że jest bardziej przerażająca niż duchy. Niektórzy uczniowie wykorzystali czas po lekcji do wykonania zadania. Nicole tylko przekartkowała kilka stron i odłożyła je na bok. „Nie wiesz, jak to zrobić, prawda?” – chłopiec z przedniego siedzenia przed Nicole uśmiechnął się do niej, pokazując swoje kły i dołeczki na policzkach. Wyglądał uroczo. Nicole go pamiętała; to był chłopiec, który wcześniej klaskał w dłonie. „Nazywam się Bradley Robertson, jestem członkiem komitetu klubu sportowego. Możesz mnie o cokolwiek zapytać, jeśli potrzebujesz pomocy.” – zaproponował Bradley. Wayne z ostatniego rzędu sarkastycznie się zaśmiał. „Bradley, siedzisz w czwartym rzędzie, a twoje oceny ledwo się mieszczą. Kogo jeszcze chcesz trenować?” „To lepsze niż ty, który jest ostatni na każdym egzaminie.” – odparł Bradley. Uczniowie w czwartym rzędzie mieli wszystkie zaliczone przedmioty. Uczniowie, którzy mieli zaliczone przedmioty w liceum Instytutu Royal Creek, byli uważani za najlepszych w innych szkołach. „Ty—” – Wayne chciał odpowiedzieć. „Dość!” – warknął Gary niecierpliwie.