Podczas Dnia Niepodległości sprzedaż samochodów gwałtownie wzrosła, zatrzymując Valerie w salonie aż do późnej nocy. Kiedy ostatni klient wyszedł, została sama, przypominając sobie, że tego dnia tajfun uderzył w Kranson City. Wiatry zaczęły w południe, a teraz padał lekki deszcz. Valerie zamknęła salon i sięgnęła po kluczyki od skutera, zamierzając wrócić nim do domu. Ale wtedy zawahała się, przypominając sobie o ciąży. Niechętnie zrezygnowała z tego pomysłu, martwiąc się o bezpieczeństwo dziecka, jeśli skuter by się poślizgnął. Wyciągnęła telefon i zamówiła taksówkę, pierwszy raz od dłuższego czasu. Czekając na krawężniku, usłyszała dzwonek telefonu. To była Katherine. "Valerie, pada deszcz. Może mój chłopak cię odwiezie?" – zaproponowała Katherine, brzmiąc zmartwiona. "Nie trzeba się kłopotać, zamówiłam taksówkę" – odpowiedziała Valerie. "Okej. Ale tak serio, Valerie, nie wstydź się. Mój chłopak jest wdzięczny za to, jak się mną opiekujesz; bardzo chce ci podziękować osobiście" – nalegała Katherine. Pomimo krótkiej znajomości, pogoda ducha i ciepło Katherine były ujmujące. Valerie uśmiechnęła się. "Nigdy wcześniej nie wspominałaś o chłopaku." Katherine wybuchnęła śmiechem. "No cóż, mam już 22 lata, najwyższy czas! Ty masz 25, prawda? Jesteś śliczna, jak to możliwe, że nigdy nie wspominasz o żadnych facetach? Może powinnam ci kogoś znaleźć." Podczas ich rozmowy podjechał czarny sedan i zamrugał światłami. Valerie szybko schowała parasolkę i wskoczyła na tylne siedzenie. Przez telefon Katherine nie przestawała naciskać: "Valerie, nie możemy spędzać całego życia tylko na pracy. Musimy się trochę zabawić! Więc, dawaj. Jacy faceci ci się podobają?" Pół-śmiejąc się, pół-zirytowana, Valerie zażartowała: "No dobra, niech będzie cholernym milionerem, przynajmniej!" Ale nie zauważyła, że kierowca lekko się spiął na jej komentarz. Po ostatecznym spławieniu Katherine, Valerie się rozłączyła, tylko po to, by odkryć, że samochód nie ruszył się z miejsca. Valerie zdała sobie sprawę, że nie podała swojego nazwiska i szybko powiedziała: "Przepraszam, jestem Valerie." Zazwyczaj, zamawiając przejazd, wystarczy wpisać cel podróży w aplikacji, wsiąść do samochodu i potwierdzić imię i nazwisko oraz dokąd się jedzie. Rozproszyła ją rozmowa telefoniczna i zapomniała. Valerie przeprosiła, ale nawet po podaniu swojego imienia, kierowca nie drgnął. Słabe światła ledwo oświetlały szerokie plecy mężczyzny odwróconego do niej, wywołując dreszcz na jej plecach. Deszczowa noc, obcy człowiek, kobieta w ciąży – te elementy natychmiast postawiły Valerie w stan najwyższej gotowości, wyczuwając coś dziwnego w tym mężczyźnie. Z nerwami na wodzy, dyskretnie wyciągnęła telefon i zaczęła nagrywać, udając obojętność, próbując nawiązać small talk. "Dziś naprawdę leje, prawda? A tak w ogóle, jak pan ma na imię?" Jakiekolwiek były jego intencje, teraz miała nagranie. To był dowód do złożenia skargi lub, w razie potrzeby, do skontaktowania się z policją. Niestety, nie miała żadnych narzędzi do samoobrony. Jeśli sprawy przybiorą zły obrót, planowała rzucić portfel jako dywersję i uciekać. Wśród wewnętrznego chaosu, Valerie była całkowicie nieprzygotowana, gdy mężczyzna siedzący z przodu nagle się odwrócił. Twarz była zarówno nieznajoma, jak i upiornie znajoma, a jego oczy zimne i groźne. Pod nocnym niebem czuła się jak mały królik, bezradnie wpatrujący się w groźnego wilka, zamarły na swoim miejscu. Wilcza postać lekko się uśmiechnęła, a jego usta rozchyliły się, ukazując ostre, drapieżne zęby, i powiedziała mrożąco krew w żyłach: "Matthew Grant, twój mąż."